ΝΑΙ φταίμε, ΟΧΙ δεν θα λυγίσουμε

Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι πως ήρθε η στιγμή να αισθανθώ και να πιστέψω πως θα ζήσω έναν πόλεμο. Ναι, δεν ακούμε τα αεροπλάνα να σκίζουν τον ουρανό και τις σφαίρες να τρυπούν τον αέρα. Ναι, δεν μυρίζεις καμένη σάρκα και φρέσκο αίμα. Ακόμη τουλάχιστον. Ζούμε, όμως, έναν σύγχρονο πόλεμο. Ζούμε στιγμές που δεν μας επιτρέπουν να κοιτάξουμε προς τον ουρανό και δεν μας αφήνουν να μυρίσουμε και ν΄ απολαύσουμε τον αέρα μας. Μας κόβουν τη σάρκα κομμάτι, κομμάτι και μας παγώνουν το αίμα. Μας τρομάζουν. Όποιος δεν τρομάζει είναι ψεύτης.

Και οι προγονοί μας πρέπει να τρόμαξαν, αλλά πολέμησαν. Θυσίασαν τις ψυχές τους για να έρθουν οι επόμενες γενιές και δυστυχώς να …παραχαράξουν το περίφημο DNA του λαού μας. Του Έλληνα.

Είμαστε μια καταραμένη γενιά. Κοιτάζουμε πίσω και βλέπουμε ένα συνονθύλευμα πολιτικών απατεώνων που δημιούργησαν το πιο σάπιο σύστημα. Κοιτάζουμε μπροστά μας και βλέπουμε φτηνούς προπαγανδιστές να μας κάνουν άρρωστη πλύση εγκεφάλου. Βλέπουμε «κλέφτες» να διαδηλώνουν μαζί με συμπολίτες μας και αντί να τους στείλουν στον αγύριστο, να τους χειροκροτούν. Βλέπουμε τους βετεράνους της χώρας μας ν’ απαξιώνονται, να ταλαιπωρούνται και να γίνονται πρωταγωνιστές της προπαγάνδας.

Τα θλιμμένα και αγανακτισμένα τους πρόσωπα δεν τα είδαμε ποτέ όταν τους εξαθλίωναν. Όταν τα μάτωναν επειδή τολμούσαν ν΄ αντιδράσουν για τη σφαγή στο βιος τους. Τώρα, όμως, τους βλέπουμε κάθε μέρα.

Είτε πείτε ΝΑΙ, είτε πείτε ΟΧΙ σκεφτείτε κάτι. Είμαστε όλοι Έλληνες. Μας οδηγούν στον διχασμό και στα μονοπάτια του εμφυλίου. Παρόλα αυτά έχουμε ακόμη μια ευκαιρία. Ίσως να είναι και η τελευταία. Κλείστε τις τηλεοράσεις, ανοίξτε τα μάτια και την καρδιά και σκεφτείτε. Πως θέλετε να είναι η ζωή σας; Σας αρέσει αυτό που ζούμε; Η’ απλά φοβάστε;

Έχω την ευτυχία να μην έχω υπηρετήσει ΠΟΤΕ κάποιο κόμμα και δεν θα το κάνω και ΠΟΤΕ! Έχω καθαρή τη συνείδηση μου. Δεν είμαι φασίστας, δεν είμαι κομμουνιστής. Είμαι Έλληνας πολίτης και πρώτη φορά νιώθω να μου το στερούν. Να μου αλλάζουν τη σημαία με το έτσι – θέλω. Όχι, η τελευταία ρανίδα που μ’ έβαλαν να πω στον στρατό δεν αφορούσε τ΄ αστεράκια της Ευρώπης, αλλά ένα γαλανόλευκο «πανί». Ένα σύμβολο.

Ναι, λοιπόν, φταίμε που το επιτρέψαμε να φτάσει ως εδώ και επιτρέπουμε στους «ληστές» της πατρίδας μας να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Όχι, όμως, δεν μπορούμε να το αφήσουμε να συνεχιστεί. Θέλουμε να είμαστε μέλη της Ευρώπης και όχι οι φτωχοί ραγιάδες της. Θέλουμε επιτέλους να μας σεβαστούν και αν δεν το κάνουν, ας μας φοβηθούν. Εκτός και αν έχουμε γεμίσει τόσους δοσίλογους και προδότες. Αν ναι, τότε ας αλλάξουμε απλά «στάση» γιατί ο αφέντης μπορεί να βαρέθηκε να μας παίρνει έτσι.