Λυπάμαι τον παππούλη, λυπάμαι και τον άνεργο πατέρα με δυο παιδιά…
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τους συγκλονισμένους κατ’ επιλογή και τα δάκρυα που άρχισαν να τρέχουν, μόλις έκλεισαν οι τράπεζες.
Κάθε φορά που κάθομαι απέναντι από το πληκτρολόγιο, κάνω ασκήσεις ηρεμίας. Γιατί πολύ φοβάμαι πως αν γράψω αυτά που θέλω, όπως ακριβώς τα σκέφτομαι, θα πρέπει να μπει από πάνω το σήμα που βάζουν στις τσόντες. Ανάσα. Βαθιά ανάσα και συνεχίζω. Μετράμε την τρίτη μέρα που τα ΑΤΜ δίνουν 60 ευρώ τη μέρα και την πρώτη που οι παππούδες και οι γιαγιάδες ταλαιπωρούνται για να πάρουν τα ψίχουλα της σύνταξης τους. Όσα δηλαδή τους υποχρέωσαν να παίρνουν τα μνημόνια, ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Αυτοί που θέλουν (και πάλι) να σώσουν την χώρα. Κάπου διάβασα «ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ». Κάπως έτσι.
Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Πρώτα για όσους κάνετε κλικ σε αυτά που γράφω και μετά για το… μαξιλάρι μου. Αυτός είναι ο πιο αυστηρός κριτής μας. Λυπάμαι, συγκλονίζομαι στην εικόνα των γερόντων που στήνονται αποβραδίς στην Τράπεζα για να πάρουν τα 120 ευρώ τους… Άνθρωποι που έφτυσαν αίμα, τους υποχρεώνουμε σε τέτοια βασανιστήρια… Ντροπή μας. Ντροπή μας. Λυπάμαι όμως και τον άνεργο πατέρα με τα δυο παιδιά που στέκεται εδώ και πέντε χρόνια στα συσσίτια… Που ψάχνει στα σκουπίδια. Που δεν έχει στον ήλιο μοίρα…
Αυτόν που δεν τον δείχνει η τηλεόραση, που έχει ξεχαστεί. Από όλους μας. Αυτόν που όταν και αν γίνει το δημοψήφισμα, θα έχει ξανά λόγο. Και θα τον εκφράσει. Άσε που τώρα θα τον παίξουν και τα κανάλια. Έστω και ως αριθμό. Όχι ως μέρος του 26,6% της ανεργίας στην Ελλάδα, ούτε ως μέρος των 3,9 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στη χώρα, αλλά ως ένας από αυτούς που ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.