Το παρκέ λέει πάντα αλήθεια

Ας συμφωνήσουμε πως ο Παναθηναϊκός έδειξε ένα πιο αξιοπρεπές πρόσωπο στο δεύτερο ματς με την μπασκετικά αδίστακτη ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Έμεινε κοντά σε όλα τα δεκάλεπτα (21-14, 26-21, 25-19, 28-26), ωστόσο, τόσο μπορούσε και τόσο έκανε. Κάπου εκεί κρυβόταν η πραγματική διαφορά των ομάδων, όπως αυτές παρατάχθηκαν στο παρκέ. Τι θέλουμε να πούμε; Οι «πράσινοι» έπαιξαν επί της ουσίας χωρίς ξένους αυτά τα παιχνίδια. Γκιστ και Μπατίστα ήταν βασικοί άξονες στο ροτέισον και από εκεί και πέρα τίποτα. Σλότερ και Λαουάλ ήταν εκτός αποστολής για διαφορετικούς λόγους, ο Μπλουμς μπορεί να δώσει συγκεκριμένα πράγματα που δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει απέναντι στην ΤΣΣΚΑ που έχει τα μεγαλύτερα κορμιά της Ευρωλίγκας και ο Νέλσον ο οποίος παραπατάει, αν δεν έχει πέσει ήδη στο καναβάτσο.

Άρα, τι μένει; Τρεις παλιοί, δυο ενδιάμεσοι και οι πιτσιρικάδες. Καλά που ήταν και αυτοί και βρήκαμε έναν λόγο να χαμογελάσουμε. Την Τρίτη ο Λούντζης, την Πέμπτη ο Χαραλαμπόπουλος βροντοφώναξαν για το μέλλον και συνέβαλαν στο παρόν. Για τους άλλους θεωρούμε ως προαπαιτούμενο πως θα τραβούν το κάρο, οπότε δεν θα τους κάνουμε συνεχώς ειδική μνεία.

Η ΤΣΣΚΑ όπως προείπαμε είναι μια μπασκετικά αδίστακτη ομάδα που κατά την ταπεινή μου άποψη πολύ δύσκολα θα χάσει την Ευρωλίγκα. Πως; Υπάρχουν πεντάδες που τις παίρνεις και τις πας στο ΝΒΑ και πρωταγωνιστούν κιόλας. Δωδέκατοι παίκτες στο ροτέισον είναι ο Κριάπα και ο Φριτζόν (τραυματίας). Τι να λέμε τώρα; Οι τύποι είχαν 14/26 τρίποντα στο ένα ματς και 14/27 στο άλλο. Και όλα αυτά ενώ μπορούν να παίξουν βόλεϊ κάτω από το καλάθι.

Αυτά αφορούν την πραγματική και μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων στους αγώνες της Μόσχας. Μην εκπλαγείτε αν δείτε ένα τελείως διαφορετικό ματς τη Δευτέρα, αν και θα πρέπει να χαμηλώσει πολύ τα σταντάρ της η ΤΣΣΚΑ και συνάμα να τα ανεβάσει κατακόρυφα ο Παναθηναϊκός για να το δούμε αυτό.

Πάμε τώρα σε αυτά που μας απασχολούν ενδοοικογενειακά βγάζοντας έξω από την εξίσωση την ΤΣΣΚΑ Μόσχας που αν δεν φτάσει στο …κόκκαλο δεν τραβά το μαχαίρι (και καλά κάνει).

Είναι πλέον παρατεταμένο το διάστημα της φθίνουσας πορείας του Παναθηναϊκού και δεν είναι κριτήριο μόνο αυτά τα ματς. Αν εξαιρέσουμε τη φωτοβολίδα με τη Ρεάλ οι «πράσινοι» μοιάζουν να έχουν χάσει την ισορροπία και το μονοπάτι τους. Κάτι που πρέπει ν’ απασχολήσει αποκλειστικά και μόνο τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Όπως θα πρέπει να τον απασχολήσει τι διάολο γίνεται και το βασικό του γκαρντ πίσω από τον Διαμαντίδη (Νέλσον) μοιάζει μ’ ένα καταρρακωμένο πλάσμα. Τι σκατα του συμβαίνει; Ποιος θα το λύσει;

Πρέπει να δει γιατί η ομάδα παρουσιάζει τέτοιες μεταπτώσεις στη ψυχολογία της. Τι τρέχει; Αυτά όλα δεν μπορεί να τα λύσει ο κόσμος από το facebook και τα σχόλια. Ο κόσμος έχει τα δίκια του που φωνάζει. Τουλάχιστον όσοι χαλιούνται με τον τρόπο που χάνεται ένα ματς και όχι με το αποτέλεσμα. Διότι το ποίημα «εξάστερος είμαι θα πρέπει να νικήσω στη Μόσχα», δεν ισχύει για τη φετινή χρονιά. Μιλάμε για κάτι μεταβατικό που έφτασε ξανά στους «8». Το «πρόβλημα» είναι πως ο Παναθηναϊκός ευθύνεται 100% που έπεσε πάνω στην ΤΣΣΚΑ που απέχει ένα level πάνω από τους υπόλοιπους.

Αυτό που προβληματίζει είναι η ήττα από το πρώτο δεκάλεπτο της Τρίτης, η έλλειψη πίστης και μαχητικότητας. Το 15-0 σερί δίχως απάντηση (το 8-14 έγινε 23-14) μετά από μαζεμένες αλλαγές που διαταράσσουν μια ούτως ή άλλως ευάλωτη ομάδα και το «χάσιμο» παικτών. Μαζεύονται πολλοί αυτοί που «δεν κάνουν» και αυτό πρέπει να το κοιτάξουμε. Έχει αυτή την πολυτέλεια ο φετινός Παναθηναϊκός;

Γνώμη μου; Ο κόσμος πρέπει να πάρει μια βαθιά ανάσα διότι άγαρμπα και χωρίς βαθιά σκέψη δε γίνεται τίποτα. Διανύουμε μια κρίσιμη περίοδο και ο σύλλογος θα βρει τον τρόπο να ανασηκωθεί. Ψυχραιμία. Δεν εκφράζει το μέγεθος του Παναθηναϊκού το εύκολο ξεκατίνιασμα. Άλλοι θα έπρεπε να έχουν αλλάξει χώρα. Είμαστε ο μοναδικός σύλλογος στην Ευρώπη σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο που τα τελευταία 20 χρόνια σηκώνει πάντα μια κούπα.

Τη Δευτέρα στην τελική υπάρχει ακόμη μια μάχη. Ας βγάλει τη ψυχή της αρκούδας και μετά βλέπουμε. Εξάλλου, τα κρίσιμα έπονται μετά τους αγώνες με τους Ρώσους.

ΥΓ: Η κουβέντα μπορεί να αρχίσει και να μην σταματήσει ποτέ για όλα. Τη Δευτέρα έχει αγώνα. Ψηλά το κεφάλι. Όσοι κράζουν να ξέρουν πως μπροστά τους έχουν την ιστορία και το μέλλον του συλλόγου. Στα «τωρινά» τα χαλάμε λίγο.

ΥΓ1: Πολλοί «λυπούνται» τον Μήτσο. Αφήστε τον, το γεγονός πως είπε πως θέλει να συνεχίσει λέει πολλά και καλά.

ΥΓ2: Πόσο χαρά και ελπίδα μπορεί να προκαλέσει ο Χαραλαμπόπουλος απέναντι σε Κιριλένκο, Γουίμς και Βορόντσεβιτς. Μικρε, χαμηλά το κεφάλι και όλα θα γίνουν.