Από το «ανοιχτό βιβλίο» στο «ανοιχτό γήπεδο»

Παλιά καραβάνα των πάγκων ο Ζεσουάλδο Φερέιρα δεν χρειάστηκε πολύ καιρό για να καταλάβει πως η συγκεκριμένη ομάδα του Παναθηναϊκού αποδίδει καλύτερα στο ανοιχτό γήπεδο παρά στο «σετ» παιχνίδι με τον αντίπαλο.

Γι’ αυτό και από τις πρώτες κιόλας προπονήσεις, όλες οι παρεμβάσεις του, είτε αυτές αφορούν στο σχήμα της 11αδας, είτε αφορούν στην τακτική της ομάδας, γίνονται προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.

Ο Πορτογάλος εγκατέλειψε γρήγορα το 4-2-3-1, που έπαιζε ο Παναθηναϊκός επί Τεν Κάτε και Νιόπλια και κατέφυγε στο αγαπημένο του 4-3-3 (με μικρές παραλλαγές κάθε φορά κι ανάλογα με τον αντίπαλο, στο κέντρο και στην επίθεση).

Έχοντας πάντα ως σημεία αναφοράς, την σωστή οργάνωση στην άμυνα και τον Τζιμπρίλ  Σισέ στην επίθεση, ο Φερέιρα έφτιαξε μια ομάδα, η οποία δεν… ντρέπεται να παραχωρήσει γήπεδο, ακόμη και όταν παίζει με μικρούς αντιπάλους, προκειμένου να χτυπήσει στην αντεπίθεση.

Έτσι πέρασε από την Ξάνθη, έτσι νίκησε τον Άρη, έτσι διατήρησε ανέπαφη της εστία της στα δυο πρώτα ματς του 2ου γύρου. Ενώ με την Καβάλα, που πήγε σε ένα «run and gun» παιχνίδι, δέχτηκε δυο γκολ και χρειάστηκε να σκοράρει 4 φορές για να κερδίσει.

Βεβαίως ο Παναθηναϊκός πρόσφερε θέαμα κόντρα στους «αργοναύτες» αλλά μόνο με θέαμα δεν γεμίζει το σακούλι (πόντους). Κι επειδή στη θέση που βρίσκεται τώρα χρειάζεται βαθμούς, πιστεύω ότι ο  Φερέιρα θα σφίξει πάλι τα λουριά στα επόμενα ματς.

Για να μην πάθει ό,τι  και οι προκάτοχοί του. Γιατί είναι αλήθεια ότι το επιθετικό ποδόσφαιρο έχει «φάει» πολλούς προπονητές στον Παναθηναϊκό. Από την εποχή, που έφυγε ο Σέρτζιο Μαρκαριάν και πήρε μαζί του το στυλ παιχνιδιού που ονομάστηκε «τσούκου-τσούκου», οι «πράσινοι» αναζητούν έναν προπονητή, που θα τους μάθει να παίζουν επιθετικά.

Ο Ιτζάκ Σουμ, που διαδέχτηκε τον Μαρκαριάν, είχε φτιάξει επιθετικά πλάνα αλλά μόλις ήρθαν οι πρώτες στραβές τα έβαλε όπως-όπως στο συρτάρι και επανέφερε την παλιά συνταγή.  Όλοι πίσω και ο Κωνσταντίνου μόνος μπροστά.

Με το ίδιο τρόπο «έφαγε τα μούτρα του», ο Ζντένεκ Σκάζνι, που ήρθε μετά τον Μαρκαριάν. Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι απέφυγε τις μεγαλοστομίες κι εφάρμοσε στην πρώτη του χρονιά τις ιταλικές μεθόδους. Στην δεύτερη που προσπάθησε  να ανοίξει το παιχνίδι της ομάδας, βαρέθηκε να μετράει γκολ…

Ο Μπάκε δεν πρόλαβε να εφαρμόσει τίποτα αφού απολύθηκε νωρίς. Ο Μουνιόθ, που τον διαδέχτηκε, κοίταξε να μπαλώσει ό,τι μπορούσε για να σώσει την χρονιά. Όταν έφυγε χωρίς να την… σώσει και ήρθε ο επόμενος (Ζοσέ Πεσέιρο), επανήρθε και η κουβέντα για το επιθετικό ποδόσφαιρο.

Το εφάρμοζε στην Σπόρτινγκ ο Πεσέιρο κερδίζοντας φίλους αλλά όχι τίτλους. Επειδή ο Παναθηναϊκός καιγόταν για τίτλους, το άφησε κι αυτός στην πατρίδα του κι έγινε λάτρης του κερδίζω με 1-0 (από το να μην κερδίζω καθόλου).

Ο Τεν Κάτε, που ήρθε μετά, είχε παραστάσεις από Μπαρτσελόνα και Τσέλσι αλλά τις ξέχασε στην πορεία. Πάτησε το delete όταν «γνώρισε» τον Κουτσιανικούλη (που τότε έπαιζε στον Εργοτέλη). Στη συνέχεια  ο Ολλανδός αρκέστηκε να δίνει μόνο παραστάσεις (συνήθως εκτός γηπέδων).

Ο Νιόπλιας, που τον διαδέχτηκε καταμεσής της σεζόν, δεν ήταν κουτός να ξανοιχτεί στα βαθιά δίχως.. σωσίβιο. Έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην αμυντική λειτουργία της ομάδας και στο τέλος της περιόδου ευτύχησε να πανηγυρίσει το νταμπλ.

Την επομένη σεζόν έκανε το λάθος να τάξει περισσότερα γκολ αλλά στην πραγματικότητα τα μόνα, που αυξήθηκαν ήταν τα προβλήματα, που είχε η ομάδα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Αποτέλεσμα; Οι φάσεις για γκολ να μοιάζουν με ψύλλους στα άχυρα…