Κατάφερε να φύγει και στεναχωρημένος!

Ο Παναθηναϊκός έχασε στην έδρα της Μπαρτσελόνα με εννέα πόντους, έσπασε τα καλάθια με 2/20 τρίποντα, δεν έπιασε υψηλή απόδοση, είχε παίκτες «κλειδιά» σε κακή βραδιά, δεν διαχειρίστηκε σωστά τις δεύτερες ευκαιρίες που του δόθηκαν, σε πολλές στιγμές πάρθηκαν αποφάσεις που δεν είχαν λογική στην επίθεση από κάποιους παίκτες του και κατάφερε να φύγει στεναχωρημένος που δεν κέρδισε τους Καταλανούς.

Το παραπάνω ίσως και να είναι το μεγαλύτερο κέρδος μιας βραδιάς που γρήγορα θα ξεχαστεί από φίλους και εχθρούς. Το γεγονός πως οι «πράσινοι» μπορούν και έχουν κάθε δυνατότητα να πάνε μακριά. Απέναντι σε μια ομάδα της πρώτης γραμμής των φαβορί όπως η Μπαρτσελόνα, έδειξαν πως δεν έχουν να φοβηθούν κάτι αντιθέτως πρέπει να τους φοβούνται.

Το μομέντουμ του αγώνα φάνηκε πως χάθηκε στο δεύτερο δεκάλεπτο (εκεί είναι και η ουσιαστική διαφορά του αγώνα με το 29-20), ωστόσο, μετά δόθηκαν περισσότερες ευκαιρίες. Ειδικά δε, μετά τη φάση του Αμπρίνες και την αποβολή του και με το σκορ στο 67-62 εμφανίστηκαν τάσεις αυτοκτονίας.

Ναι, υπάρχουν δικαιολογίες που αφορούν περισσότερο τον τραυματισμό του Σλότερ που φάνηκε να τον επηρεάζει ή την απουσία του Ράιτ που θα μπορούσε να δώσει πέντε μάχες παραπάνω, αλλά αυτό το ματς φάνηκε πως ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να το ελέγξει απόλυτα έως το τέλος.

Αρκεί να ήταν πιο εύστοχος και σε κάποιες φάσεις πιο σκεπτόμενος. Για να λέμε, όμως, τα πράγματα με το όνομα τους η αυτοπεποίθηση που έχουν οι παίκτες τους οδηγεί πολλές φορές σε πράξεις …ενθουσιασμού. Δεν πειράζει, πάντως, διότι με αυτόν τον προπονητή στο τιμόνι όλα αυτά θα χρησιμοποιηθούν υπέρ της ομάδας. Μια ομάδα που κανείς δεν μπορεί να πάρει όρκο για το που μπορεί να είναι το ταβάνι της, ειδικότερα όταν επιστρέψει και ο Νέλσον και τραβήξει μεγάλο κουπί στην περιφέρεια.

ΥΓ: Στα θετικά που κρατάμε είναι η εικόνα του Μποχωρίδη στα λεπτά που έπρεπε να ξεκουράσει τον αρχηγό.