Και οι «αυτοκτονίες» καλό κάνουν
Ο Δημήτρης Κοντός γράφει από τη Θεσσαλονίκη για τη χρήσιμη …αυτοκτονία του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά πρώτα. Είτε ο Παναθηναϊκός νικούσε όπως διαφαινότανε μέχρι να βάλει το τετράποντο ο Φριτζόν, είτε έχανε όπως έγινε ελάχιστη σημασία έχει. Ίσως και ο τρόπος που συνέβη να είναι ιδιαίτερα χρηστικός για τον προπονητή και τους παίκτες του. Οπότε, δεν πρόκειται ν΄ αλλάξουν τα συμπεράσματα μας επειδή ο Μήτσος έχασε βολές ή δεν έγινε έγκαιρα το φάουλ που φώναζε ο Ιβάνοβιτς στην τελευταία επίθεση των Ρώσων. Ούτως ή άλλως, σε αυτά τα παιχνίδια το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει, πολλώ δε όταν λείπουν τόσοι παίκτες και από τους δύο αντιπάλους.
Αυτόματα η εικόνα που λαμβάνουμε όλοι είναι αλλοιωμένη.
Άρα, πάμε να δούμε τι κρατάμε από το φιλικό ντέρμπι με την ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη. Πρώτον, παρά το κάκιστο ξεκίνημα ο Παναθηναϊκός παρουσίασε μια εικόνα συνόλου που βράζει το αίμα του. Με την πάροδο του χρόνου στο παιχνίδι οι συνεργασίες «έβγαιναν» καλύτερα σε άμυνα και επίθεση.
Παράλληλα, οι «πράσινοι» αλλάζουν τελείως το στυλ που είχαμε συνηθίσει τελευταία. Δηλαδή, είναι ολοφάνερο πως δεν μπαίνουν σ΄ ένα μονοπάτι με αργό τέμπο καθώς είναι επιθετικοί και οι παίκτες μοιάζουν να έχουν αρκετές ελευθερίες. Για να μην παρεξηγηθούμε δεν μιλάμε γι’ …αναρχία. Απλά, ο παίκτης δεν σουτάρει με τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι του. Άλλα είναι τα πράγματα που μπορούν να τρελάνουν τον Ιβάνοβιτς. Το φτηνό λάθος και η νωθρότητα για παράδειγμα μπορούν να τον κάνουν έξω φρενών.
Προχωρώντας σε επιμέρους στοιχεία είναι δεδομένο πως η εικόνα του Νίκου Παππά είναι αυτή που μπορεί να «οδηγήσει» σ’ ένα ασύλληπτο κέρδος. Απ΄ όπου και να το πιάσεις βλέπεις τη βελτίωση. Σωματικά, αγωνιστικά και πάνω απ’ όλα στον τρόπο που λειτουργεί πάνω στο παρκέ. Οι αγωνιστικές του αντιδράσεις στο αμυντικό κομμάτι και το «διάβασμα» μπορούν να τον αναγάγουν σε κάτι που ούτε ο ίδιος μπορεί να φανταστεί. Αρκεί, να μην «μασήσει» και να μην ρίξει «μαύρο» κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Δυσκολίες θα υπάρξουν, ωστόσο, θα πρέπει να ξεπεραστούν. Τα ροδοπέταλα δεν υπάρχουν σε αυτό το επίπεδο και ο Νίκος δείχνει τρομερά σημάδια ανάκαμψης.
Συνεχίζουμε και πάμε στην περίπτωση του Εστέμπαν Μπατίστα. Ναι, δεν είναι «εμπορικός» και οι κινήσεις του μας ταξιδεύουν πολλές φορές στα 80’s. Δεν πειράζει, όμως, δεν πάει για …μοντέλο. Από τους πιο χρήσιμους παίκτες που θα έχει στη διάθεση του ο προπονητής, καθώς και θα …σκοράρει και θα «δείρει» και θα πάρει όλα τα ριμπάουντ. Αν θέλει κάποιος ας πλησιάσει όταν γυρίζει το …τριαξονικό και τα …επείγοντα θα είναι η επόμενη στάση του! Βέβαια, οφείλει να βάζει στο μυαλό του πως δεν πρέπει να χαρίζει «φτηνά» φάουλ καθώς οι λύσεις είναι περιορισμένες.
Δεν κάνουμε ειδική μνεία στον Βλαδίμηρο Γιάνκοβιτς διότι ξεκίνησε τη χρονιά ένα βήμα πιο μπροστά και δείχνει πως θα δώσει πολλές λύσεις. Στεκόμαστε όμως στον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο που κατά την ταπεινή μας άποψη είναι ότι καλύτερο υπάρχει στην Ευρώπη στην ηλικία του. Προσωπικά, απολαμβάνω το «μπάσκετ» που έχει μέσα του.
Τέλος, ας αφήσουμε έξω από τον χορό τον Λευτέρη Μποχωρίδη, διότι μόλις πάτησε το πόδι του στο Αλεξάνδρειο «πνίγηκε» στ’ αληθινά του συναισθήματα.
Δεν πειράζει, άνθρωποι είμαστε όλοι.
ΥΓ: Αν εξαιρέσουμε 30-40 άτομα το γήπεδο ήταν μπασκετικό «θέατρο». Ακόμη μια απόδειξη πως αυτός ο κόσμος έχει το μπάσκετ μέσα του και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς.
ΥΓ1: Νίκος Γκάλης. Η αύρα του είναι κάτι απλά συγκλονιστικό.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.