Αυτοί οι …ιτς ξέρουν

Από που να το πιάσεις το φαινόμενο των …ιτς; Από το γεγονός πως εδώ και είκοσι χρόνια όταν γίνεται η ερώτηση για τους κορυφαίους Ευρωπαίους προπονητές η απάντηση είναι η ίδια; Η΄ από τον τρόπο που έχουν στο αίμα τους το μπάσκετ; Στο πρώτο ερώτημα δεν θέλει και σκέψη για να πεις Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς. Αυτό, ωστόσο, έμοιαζε να είναι ένα σοβαρό «πρόβλημα» για τον ευρωπαϊκό χώρο. Τόσα χρόνια δεν κατάφερε κανείς να τους προσεγγίσει και να τους …αγγίξει. Λέτε να ήρθε η ώρα να μπει ένα νέο μέλος σε αυτό το «λόμπι»;

Λίγοι περίμεναν την έκρηξη του Τζόρτζεβιτς, αλλά πολλοί περισσότεροι περιμένουν να δουν αν το εντυπωσιακό δείγμα στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα έχει συνέχεια. Εξάλλου, στις πρώτες του προσπάθειες σε συλλογικό επίπεδο σε Αρμάνι και Μπένετον δεν είχε το κάτι διαφορετικό, όπως για παράδειγμα ως παίκτης που έγραψε ιστορία.

Ένα τουρνουά άλλωστε έχει πάντα διαφορετικά χαρακτηριστικά από μια μεγάλη και μακρά θητεία σ’ ένα πάγκο. Η ψυχολογία, οι γρήγορες αντιδράσεις και σκέψεις, σε συνάρτηση με την εκάστοτε …ψαριά των διεθνών μπορούν να χαράξουν μια εθνική πορεία. Αυτή τη …ψαριά, πάντως, ο Τζόρτζεβιτς την οδηγεί με μεγάλη μαεστρία.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι Σέρβοι απέδειξαν πως έχουν το ισχυρότερο μπασκετικό μέταλλο στην Ευρώπη. Κωλόπαιδα ή όχι έχουν τον τρόπο και το DNA. Θα σε βάλουν κάτω σε νοκ άουτ αναμέτρηση και θα φτύσεις αίμα. Το μπάσκετ άλλωστε το έχουν σαν το περπάτημα, λες και το αίμα τους είναι πορτοκαλί. Το μαθαίνουν από μικροί, έχουν σχολή, εικόνες και αυτό τους οδηγεί. Τώρα αν θα καταφέρουν κάτι απέναντι στις ΗΠΑ, είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο. Το βέβαιο είναι πως αν είχαμε μια κάμερα στα αποδυτήρια τους θα ήταν οι μοναδικοί που το πιστεύουν.
 Μακάρι να το κάνουν κιόλας και να αναγκάσουν όλη την μπασκετική υφήλιο να τους υποκλιθεί.

Για τον Τεόντοσιτς που είναι το hot όνομα δεν θ’ ανοίξουμε κουβέντα. Πέντε, δέκα ή πενήντα μαγικές εμφανίσεις δεν ισοσκελίζουν τον τρόπο που έχει συμπεριφερθεί. Οι υποκλίσεις «κολλάνε» περισσότερο στον τρόπο που «μιλάει» στη μπάλα ο Μπογκντάνοβιτς.  

ΥΓ: Κατά προσέγγιση και από μαρτυρίες και διηγήσεις σχόλιο για το φιλικό τουρνουά στη Γαλλία από εδώ δεν θα διαβάσετε. Όταν δούμε με τα δικά μας μάτια θα τα πούμε όλα.

ΥΓ1: Σίγουρα είναι εντυπωσιακό στοιχείο η εμφάνιση του Γκιστ και η τρέλα του Παππά όταν βλέπει το κόκκινο, από την άλλη προκαλεί μεγάλο πονοκέφαλο το θέμα των τραυματισμών.