Όχι δάκρυα, όχι αφορισμοί

Από την πρώτη στιγμή που η Ελλάδα κατέλαβε την πρώτη θέση του ομίλου της και μάθαμε πως η Σερβία θα βρεθεί στο διάβα της ήταν ηλίου φαεινότερο πως θα είχαμε μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή. Μακράν την πιο δύσκολη σε σχέση με τους υπόλοιπους πρώτους των ομίλων. Η Ισπανία αντιμετώπισε τη Σενεγάλη, η Αμερική το Μεξικό και η Λιθουανία τη Νέα Ζηλανδία. Εξ’ ορισμού, λοιπόν, η Εθνική μας είχε μπροστά της το πιο δύσβατο μονοπάτι για να φτάσει στους «8». Εκεί που μπήκε και το απότομο φρένο στην πορεία της.

Οι Σέρβοι ήρθαν ήσυχα με δύο μόλις νίκες στην πρώτη φάση για να παίξουν με την Ελλάδα του πέντε στα πέντε και τα έκαναν όλα τέλεια. Εμφανίστηκαν πιο έτοιμοι αγωνιστικά, πιο δυνατοί ψυχολογικά και από το πρώτο λεπτό έδειξαν πως κρατούν τα γκέμια της αναμέτρησης. Έτσι, έφτασαν σε μια άκρως …εκθαμβωτική νίκη αφήνοντας μια μεγάλη πίκρα στα χείλη των Ελλήνων.

Μια πίκρα που έρχεται από το γεγονός πως αυτή η παρέα μπορούσε να πάει πιο μακριά αλλά δεν άντεξε το «βάρος» και λύγισε, εξάλλου είναι οξύμωρο να φεύγεις με πέντε νίκες και μία ήττα από έναν αντίπαλο που μετρά τρείς νίκες και ισάριθμες ήττες. Η Ελλάδα, όμως, έκανε το χειρότερο αμυντικό της παιχνίδι, δεν είχε συνοχή και έχασε κατά κράτος όλες τις προσωπικές μονομαχίες και έτσι ήρθε το δικαιότατο αποτέλεσμα με τη σφραγίδα ενός παίκτη (Μπογκντάνοβιτς) που θ’ αφήσει εποχή.

Για όσους θέλουν να μείνουν στο απόσταγμα ενός αγώνα λοιπόν, ναι η Ελλάδα δεν τα κατάφερε και δεν θα κριθεί ως επιτυχημένη η παρουσία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας. Για όσους όμως θέλουν να δουν την άλλη όψη του νομίσματος, αυτή η Εθνική ξεκίνησε να χτίζεται σε νέες βάσεις και αξίζει πίστωση χρόνου και εμπιστοσύνη. Ούτε δάκρυα, ούτε αφορισμούς. Στήριξη και αγάπη διότι διαθέτει μέλλον και μπορεί να μας απογειώσει τα επόμενα χρόνια. Για την ώρα μας προσγείωσε και μάλιστα ανώμαλα.