Ο Βασίλης κοιτάζει το πάτωμα!

Με κάθε ειλικρίνεια δεν γουστάρω τους διθυράμβους για παιδιά κάτω των 20 ετών. Βασικός λόγος έχει να κάνει με το «κακό» που μπορεί να γίνει στα ίδια τα παιδιά που ψηλώνουν και …ψηλώνουν απότομα και στο τέλος χάνουν την παρτίδα έχοντας παραχαϊδευτεί πιτσιρικάδες και νομίζοντας πως όλα μετά θα τους χαριστούν. 

Πριν δύο χρόνια είδα ένα συνεσταλμένο παιδάκι να έρχεται στα λημέρια μας και να κοκκινίζει στο κάθε «καλημέρα». Γεννηθείς το 1997 τα έβαζε στην προετοιμασία με τους άντρες ενώ η εφηβεία του δεν φαινότανε μέσα στο παιχνίδι της προπόνησης. 

Δουλευταράς τον οποίο παρακαλούν οι στενοί του άνθρωποι να πάρει ρεπό και εκείνος το αρνείται ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ξεδίπλωσε το ταλέντο με τη φανέλα της Εθνικής Εφήβων και σκόρπισε χαρά σε όλους όσοι τον πίστεψαν και τον έντυσαν στα πράσινα. 

Όσο και αν τον αποθεώνουν οι δημοσιογράφοι ένα είναι το σίγουρο. Δεν πρόκειται να την …ακούσει και να καβαλήσει το καλάμι. Οπότε «χτυπάμε» ελεύθερα. Ο μικρός είναι γεννημένος για να πετύχει. 

Θα δουλέψει στις αδυναμίες του που αφορούν περισσότερο την αθλητικότητα και την ταχύτητα του και θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί πρώτα το μυαλό του. Όπως κάνει στη ζωή του θα κάνει και στο γήπεδο. Άλλωστε, αυτός είναι ο καθρέπτης της εξαιρετικής του οικογένειας που του έδωσε το βασικότερο εφόδιο, αυτό των αρχών. Όλα τ΄ άλλα έπονται. 

Η λήξη του Ευρωμπάσκετ, λοιπόν, μας αφήνει μια γλυκιά γεύση για τον δικό μας Βασίλη αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που ο Παναθηναϊκός φρόντισε να κάνει δικά του. Παπαγιάννης και Κόνιαρης έδειξαν πως το μέλλον είναι δικό τους αρκεί να μην σταματούν δουλεύουν. Δυστυχώς το όνομα του Κόνιαρη έγινε γνωστότερο και μετά το προπονητικό χαστούκι που δέχθηκε. 

Εδώ αφού ολοκληρώθηκαν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις μπορούμε να πούμε και μια κουβέντα παραπάνω. Προσωπικά, θεωρώ τον Ηλία Παπαθεοδώρου έναν εξαιρετικά ελπιδοφόρο προπονητή και έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι αρεστός σε όλους καθώς ούτε «πράσινος», ούτε «κόκκινος» είναι, ούτε «κίτρινος», ούτε «ασπρόμαυρος». Με την Κηφισιά έχει κάνει παππάδες και με την Εθνική ίσως να μπορούσε και καλύτερα, ίσως και χειρότερα. Δεν είναι αυτό το θέμα.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, όμως, ένας προπονητής πρέπει να μένει έξω απ’ οτιδήποτε άλλο, πέραν της δικής του δουλειάς. Του ΜΠΑΣΚΕΤ δηλαδή (εκτός και αν είναι ένας άνθρωπος γεμάτος εμπειρίες όπως ο Ομπράντοβιτς ή ο Ίβκοβιτς). Δεν έχει καμία δουλειά να τοποθετείται δημόσια για όσα ίσως τον οδηγούν να κάνει. Άλλο η προπονητική, άλλο η δημοσιογραφία, άλλο η φιλία. Δεν χρειάζεται να βγαίνει μια προκλητική ασπίδα προστασίας όταν δεδομένα έχει κάνει ένα λάθος (που μπορεί να συμβεί) που το είδε όλη η Ελλάδα, ούτε φυσικά να βγαίνει μπροστάρης και να μιλά με δημοσιογραφικό λόγο επιχειρώντας να πει τον τελευταίο λόγο λες και είναι η τελευταία σελίδα εφημερίδας ή μπλογκ στο ίντερνετ. Είναι κρίμα γιατί πραγματικά κινδυνεύει να χάσει ειδικό βάρος, που επαναλαμβάνω κατά την ταπεινή μου άποψη διαθέτει. 

ΥΓ: Μεταγραφική εξέλιξη δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή αλλά ο Παναθηναϊκός έχει τα μάτια του ανοικτά και κοιτάζει την αγορά.