«Σκυλιά» του πολέμου

Η Μακάμπι Τελ Αβίβ απέδειξε πως όταν δίνεις τη ψυχή σου, τότε μπορεί να την εξαργυρώσεις με μια λεωφόρο δόξας! Οι Ισραηλινοί με τον Ντέιβιντ Μπλατ τιμονιέρη και μ’ ένα ρόστερ που ελάχιστοι πίστευαν πως μπορεί να φτάσει στο τέλος της διαδρομής κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης. Από την άλλη, στην Ρεάλ δεν έφτασαν τα εκατομμύρια, ούτε το αίσθημα υπεροχής για να πιει νερό από την πηγή. Και γιατί να το καταφέρει; Μήπως λατρεύουν το μπάσκετ όσο εμείς και οι Ισραηλινοί; Στο Μιλάνο βρέθηκαν 10.000 φίλοι της ομάδας του «λαού» και 600 Μαδριλένοι. Ε, δεν πειράζει ας πάει η κούπα εκεί που την λατρεύουν!

Η Μακάμπι, λοιπόν, κατέρριψε τα πάντα. Με καθοδηγητή τον Τάιρις Ράις έφτασε στ’ αστέρια. Έναν τυπάκο που έφερε για πρώτη φορά στην Ευρώπη ο Πανιώνιος το 2009 και στη συνέχεια άρχισε τις γύρες. Συνέχισε στους Άρτλαντ Ντράγκον, πήγε στη Λιέτουβος, στην Μπάγερν πριν καταλήξει στο Τελ Αβίβ. Με τον Ρίκι Χίκμαν που πριν την Μακάμπι είχε να επιδείξει ως σημείο αναφοράς το πέρασμα του από την Σκαβολίνι και φυσικά τον Ντέβιν Σμιθ που μετά τον Πανελλήνιο ταξίδεψε στο Τρεβίζο και τη Μπένετον πριν μετακομίσει και αυτός στο Ισραήλ. Με τον Άλεξ Τάιους που συστήθηκε μέσω Καντού πριν τον… τσιμπήσει ο Μπλατ.

Αν εξαιρέσουμε, λοιπόν, τον δικό μας Σοφοκλή, τον Μπλου και τον Ίγκλις και τους Πνίνι, Οχαγιόν που δεν είναι πρωταγωνιστές αλλά είναι οι μοναδικοί εκπρόσωποι του Ισραήλ οι υπόλοιποι δεν γέμιζαν το μάτι κανενός. Και όμως το κατάφεραν! Το πέτυχαν γιατί παρασύρθηκαν από το κύμα της λατρείας γι’ αυτή τη φανέλα και δεν την αντιμετώπισαν μισθοφορικά. Και αυτό είναι έργο Μπλατ. Μόνο αυτός μπορούσε να τους πείσει.   

Μια ομάδα… μέτριων (μέχρι χθες) Αμερικάνων, δηλαδή, έραψε το έκτο αστέρι στη φανέλα της. Μια ομάδα που κατέρριψε τα πάντα στη φετινή διοργάνωση. Προσωπικά θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη έκπληξη από καταβολής Ευρωλίγκας. Διότι, οι ομάδες που στο παρελθόν πήγαν ως αουτσάιντερ και έφυγαν με την κούπα είχαν παίκτες με πολλά κιλά… αξίας στο παρκέ.
Ο άθλος της Μακάμπι δεν πρέπει να μας παρασύρει και να θεωρήσουμε πως αυτός είναι ο κανόνας. Μπορεί, όμως, να δείξει τον δρόμο της αυτοπεποίθησης και της αντιμετώπισης της ομάδας από μια διαφορετική σκοπιά. Να παραδειγματιστούμε όλοι από μια ομάδα που δεν τα παρατά ποτέ και αυτό το οφείλει στη φανέλα και τον προπονητή της.

Ο Πάμπλο Λάσο από τη μεριά του επέλεξε ν΄ αφήσει για τεράστιο χρονικό διάστημα στο δεύτερο ημίχρονο έναν πολεμιστή του στον πάγκο. Τον Φιλίπε Ρέγιες. Παράλληλα, έριχνε στη μάχη τον Σέρχιο Ροντρίγκεζ όταν τα κάστανα είχαν πάρει φωτιά, ενώ είδε παίκτες – κλειδιά όπως ο Σέρχιο Γιουλ να κάνουν ένα από τα χειρότερα τους παιχνίδια. Χωρίς να είμαστε προπονητές ούτε να θέλουμε να το παίξουμε ειδήμονες ο Ισπανός φαίνεται να πλήρωσε τις επιλογές του στον τελικό.

ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, λοιπόν, έμειναν με την πίκρα κοιτάζοντας παίκτες που δεν τους… έβλεπαν μέχρι προχθές να πανηγυρίζουν σαν τρελοί. Και σε αυτή την παρέα από τον Τελ Αβίβ αξίζουν τρελά μα τρελά συγχαρητήρια.

ΥΓ: Ο Θεός του μπάσκετ δεν ήθελε αλλαγές στην κατάταξη των αστεριών.

ΥΓ1: Δεν μπορεί να ζητάμε κάθε χρόνο από τις ελληνικές ομάδες τις κούπες. Ας αφήσουμε και τους άλλους να πανηγυρίσουν και μην τα συνδέουμε όλα μ΄ εμάς. Δεν είμαστε μόνο εμείς το κέντρο του κόσμου. Ιστορία, φανέλα και φιλοδοξία έχουν και αυτοί.

ΥΓ2: Μπράβο ρε Σόφο!