«Καρδιοπάθειες» χωρίς… εμφράγματα

Η βραδιά στην Ανδαλουσία δεν ήταν μαύρη έμοιαζε με πίσσα. Και αν στο πρώτο μέρος τίποτε δεν υποδήλωνε το τελικό -16 η τελευταία περίοδος πρέπει να ήταν η χειρότερη της χρονιάς. Αιτία η μηδαμινή ενέργεια, το …πέπλο που τους έπεσε στο βλέμμα και το ασύλληπτο κρεσέντο των γηπεδούχων, που αν τους έδενες τα μάτια πάλι θα τα έβαζαν.

Από πού ν’ αρχίσουμε τώρα; Πάμε να το πάρουμε κομμάτι, κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός έχει κάποιες δεδομένες παθογένειες. Δηλαδή, υπάρχουν παίκτες που στην άμυνα παίζουν και για τον διπλανό τους. Γκιστ, Λάσμε, Ματσιούλις, Μπράμος είναι στην πρώτη γραμμή των …πιτμπουλ.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης λογικά δεν περίμενε την απώλεια του Γκιστ πριν από το ματς κόντρα στη Μάλαγα. Εξάλλου, είχαμε μείνει με την ιδέα πως μένει έξω στην Κρήτη και παίζει στην Ισπανία. Οι ενοχλήσεις, όμως, τον κράτησαν εκτός. Άρα, οι «πράσινοι» έχασαν το χταπόδι τους στην περιφέρεια και το πλήρωσαν με αίμα.

Δεύτερο θέμα: Ούκιτς. Δεν ξέρω τι θα πρέπει να γυρίσει να πει στους συμπατριώτες του ο Ρόκο και κατ’ επέκταση ο Παναθηναϊκός, αλλά η χρονιά τρέχει και ο περσινός MVP σε όλους τους τελικούς, δεν μπορεί. Δεν υπάρχει το «δεν θέλει», αλλά το «δεν μπορεί» ισχύει, καθώς οι αχίλλειοι είναι το πιο ύπουλο πράγμα.

Τα δύο παραπάνω αν τα προσθέσεις, λοιπόν, σε μια κακή βραδιά των Διαμαντίδη, Λάσμε μάλλον θα πάρεις το αποτέλεσμα που πήρες. Ποιος να τους αντικαταστήσει στην άμυνα; Εξού και οι 87 πόντοι παθητικό. Μιλάμε για 23 πόντους πάνω από αυτό που δέχεται κατά μέσο όρο το «τριφύλλι».

Πάμε παρακάτω. Στο πρώτο μέρος η Μάλαγα είχε περισσότερα επιθετικά από αμυντικά ριμπάουντ. Δέκα το σύνολο. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Εν τέλει ανανέωσε 14 φορές την επίθεση της και είχε να «πληρωθεί» και από το 16 λάθη των «πράσινων».

Αμυντικά αν εξαιρέσουμε τρεις – τέσσερις καλές άμυνες δεν βγήκε τίποτε. Ακόμη και ο Βλάντο που μπήκε για δύο άμυνες που δεδομένα τις έχει, έκανε ένα φάουλ μετά από χαμένο αμυντικό ριμπάουντ και ένα στη λήξη του ημιχρόνου πάνω σε σουτ του Τούλσον.

Σε όλα αυτά που συνθέτουν τις κάκιστες βραδιές, αν βάλουμε το ρεκόρ στα τρίποντα των γηπεδούχων (15/27) και τα ατομικά ρεκόρ σε επίτευξη πόντων των Γκρέιντζερ, Μέντλεϊ και Τούλσον θα καταλάβουμε πως γράφτηκε αυτό το -16.

Αν θέλουμε να συνοψίσουμε τώρα το πρόβλημα, αυτό έχει να κάνει με την περιφέρεια. Εκεί, αν εξαιρέσουμε τον Κάρι που είναι «2αρι» που …σκοτώνει, φυσικά τον Μήτσο, θα δούμε πως μας μένει ο σακατεμένος Ούκιτς και ο Παππάς. Ο Έλληνας γκαρντ δεν παίζει καθώς είναι προφανές πως θα πρέπει να δουλέψει πολύ πιο σκληρά. Ταλέντο έχει και το ξέρουν και οι πέτρες, αλλά η Ευρωλίγκα είναι Ευρωλίγκα.

Οπότε τι μπορείς να κάνεις σε αυτό το σημείο; Πρώτον, να μην επιτρέψεις στον ίδιο σου τον εαυτό μια απλή αρρυθμία να γίνει έμφραγμα, να κερδίσεις τον Ολυμπιακό και να ενισχυθείς στην περιφέρεια παίρνοντας έναν παίκτη που θα σου δώσει ενέργεια και δεν θα αναγκάζει Γκιστ και Λάσμε να είναι οι καλύτεροι περιφερειακοί σου αμυντικοί.

Αυτά ίσως να είναι μερικές από τις λύσεις των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν όλες οι ομάδες κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Αλλοίμονο αν τα μηδενίσουμε όλα, αλλοίμονο αν δεν δούμε που και γιατί υπάρχει πρόβλημα.

ΥΓ: Πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως πλέον κάθε εβδομάδα θα σπάνε καρδιές. Αν όλοι μείνουμε μια γροθιά τότε όλα θα πάνε καλά. Αν όχι, θα ψαχνόμαστε.