Μπήκε χαλαρός, κυριάρχησε και βγήκε… σφαγμένος

Δεν ξέρω αν ο τίτλος αποτυπώνει την αλήθεια όλων όσων είδαμε στην ασιατική πλευρά της Πόλης, αλλά με τα μάτια μας σε αυτό το συμπέρασμα καταλήξαμε. Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο γήπεδο πιο χαλαρός απ΄ ότι θα έπρεπε απέναντι στην τουρκική ομάδα που έπαιζε τη ζωή της. Χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, έλλειψη συγκέντρωσης και σαφές μπλοκάρισμα στην ασύλληπτα επιθετική άμυνα της Φενέρ. Αυτό οδήγησε σε λανθασμένες επιλογές, πολλά μακρινά σουτ, καθώς αυτός έμοιαζε στα μάτια των πράσινων ο πιο εύκολος δρόμος αποφυγής του ξύλου.

Στο δεύτερο μέρος ο Παναθηναϊκός όχι μόνο επέστρεψε, αλλά κέρδισε κατά κράτος τους γηπεδούχους. Με τον Μαυροκεφαλίδη να εξαργυρώνει το τρικ του Άρτζι και την ομάδα να ροκανίζει σιγά, σιγά τη διαφορά όχι μονάχα έκλεισε η ψαλίδα, αλλά Διαμαντίδης και Μπράμος με τους …πυροβολισμούς τους την έβαλαν στη θέση του οδηγού.

Κάπου εκεί έγιναν πράγματα και θάματα με πρωταγωνιστή κατά κύριο λόγο τον Ρομπέρτο Κιάρι, τον Ιταλό ρέφερι που έχει αλλάξει τους κανόνες της μπασκετικής ζωής με τα τερτίπια του. Δεν θέλω να πιάσουμε τις φάσεις μία, μία διότι καμιά φορά η ζωντανή εικόνα του γηπέδου μπορεί να σε πλανέψει, χωρίς τη βοήθεια των ριπλέι, όμως, στιγμές όπως το ακυρωθέν καλάθι του Μήτσου (και φάουλ) στο 68-67, ή ο μη καταλογισμός του φάουλ στο λέι απ του Κάρι και του τραβήγματος στον Λάσμε σε φάσεις που κρίνουν τον αγώνα είναι …χοντράδες.

Ο Παναθηναϊκός, ωστόσο, είναι πολύ μεγάλος για να καθίσει να κλάψει. Την επόμενη εβδομάδα περιμένει τη Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ και δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να κοιτάξει πίσω του. Πολλά μπορεί να κρατήσει από τη μάχη στην Πόλη, πολλά να διορθώσει. Το θέμα είναι πως σ’ ένα κρας τεστ σε μια από τις σκληρότερες έδρες του κόσμου, έδειξε ξανά χαρακτήρα και όταν το γήπεδο έγειρε αντέδρασε και κέρδισε τα τρία από τα τέσσερα δεκάλεπτα. Δεν αρκούσε, όμως, αυτό καθώς το 23-11 του πρώτου τον …κυνηγούσε μέχρι τέλους. Ένα τέλος που υπογράφτηκε δια χειρός ενός πολύ μεγάλου σκόρερ του Λίνας Κλέιζα που μπορεί να είναι σε …κάθοδο αλλά αν του δοθεί η ευκαιρία …σκοτώνει.

Δεν αναφερθήκαμε παραπάνω στον μεγάλο Ζοτς διότι μεγάλο ποσοστό του Τύπου κατά την ταπεινή μας άποψη έκανε λανθασμένη ανάγνωση σε αυτό το ματς. Δεν έπαιζε Ομπράντοβιτς – Παναθηναϊκός αλλά Φενερμπαχτσε – Παναθηναϊκός. Η βραδιά ήταν μυστήρια και περίεργη για όλους, όπως την χαρακτήρισε και ο ίδιος. Αυτή της Αθήνας θα είναι ακόμη πιο δύσκολη για αυτούς που τον αγάπησαν, τον λάτρεψαν μα πάνω απ’ όλα για τον ίδιο. Ένα πραγματικά δικό μας άνθρωπο.

ΥΓ: Δυστυχώς πολλοί ξεχνούν πως μια ελληνική ομάδα αντιμετώπισε μια τουρκική και μεροληπτούν. Κρύβουν την πραγματικότητα και προκαλούν. Ο κόσμος βλέπει και ξέρει μπάσκετ.