Παικταράς με «αναγκαστική» μετάλλαξη

Βλέπουμε πως τον τελευταίο καιρό έχει προκληθεί μια μεγάλη κουβέντα γύρω απο τον Σπανούλη, την οποία δημιούργησε ο ίδιος με τις άστοχες τοποθετήσεις του περί σεβασμού. Ο Θεσσαλός είναι αλήθεια πως στα χρόνια που αγωνίστηκε με τα χρώματα του Παναθηναϊκού δεν μας είχε συνηθίσει σε δημόσιες τοποθετήσεις τέτοιου τύπου. Εξάλλου, είναι εκτός απο τη φιλοσοφία που είχε και έχει όλα τα χρόνια το αγωνιστικό τμήμα του «τριφυλλιού». Ακόμη και σε άνευ προηγουμένου σφαγές (Βερολίνο, Πόλη) οι παίκτες έκαναν τη δουλειά τους και είχαν άλλοι τον λόγο.

Από την στιγμή που μετακόμισε στον Πειραιά άρχισε να μπαίνει σιγά, σιγά στο τρυπάκι της λανθασμένης και χιλιομασημένης καραμέλας. Μιας «καραμέλας» που έχει κουράσει και λέει πως «όταν κερδίζουμε λειτουργούν όλα ρολόι και όταν χάνουμε πάντα κάτι φταίει». Αν θέλετε την άποψη μας ο Σπανούλης πάτησε μια επικοινωνιακή μπανανόφλουδα.

Πήγε στον Ολυμπιακό για να γίνει πρώτο όνομα και μαζί «αγόρασε» και ένα πακέτο που πρέπει να πρεσβεύει εκεί. Να βγαίνει μπροστά σε συζητήσεις που ουδέποτε στον Παναθηναϊκό δεχότανε να συμμετάσχει, να μιλά πολύ ενώ δεν είναι καθόλου αναγκαίο. Προφανώς επειδή είναι ο μοναδικός με τόσο μεγάλο ειδικό βάρος θυσιάστηκε επικοινωνιακά για να καλύψει τα λάθη και την ανυπαρξία άλλων.

Κακώς, διότι είναι ένας πολύ καλός παίκτης και αυτό δεν μπορεί να το αναιρέσει και να το αρνηθεί κανείς. Οδήγησε την ομάδα του σε μεγάλες επιτυχίες, ωστόσο, μέσα σε όλα άλλαξε και στάση ζωής σε κάποια ζητήματα, πίνοντας αυτό το διαβολεμένο «νερό» που ήπιαν και προκάτοχοι του που κάποτε δεν μιλούσαν, αλλά μόλις έκαναν το βήμα απο την Αθήνα στον Πειραιά άρχισαν να δίνουν αυτό που ζητά ο ...λαός. Λόγια και μαγκιά.

ΥΓ.: Επειδή, λοιπόν, κάποιοι βιάστηκαν και στο προηγούμενο μπλογκ να στείλουν παπάτζες... του τύπου «επιτίθεσαι στον Σπανούλη», απλά να ξεκαθαρίσω πως όπως είχα υποσχεθεί τον Ιούνιο του 2010 όταν ήταν και ηλίου φαεινότερο πως έχει συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό, έτσι και τώρα ουδέποτε θα τον χαρακτηρίσω και ουδέποτε θα αμφισβητήσω την τεράστια αγωνιστική του αξία. Μέχρι εκεί, όμως, διότι τη «μετάλλαξη» δεν τη γλίτωσε μαζί με την υπογραφή του.

ΥΓ.1: Επιτέλους σε αυτή τη χώρα ας σταματήσουμε τη σύγκριση ανάμεσα σε Διαμαντίδη – Σπανούλη. Δύο τελείως διαφορετικές έννοιες και αντιλήψεις. Ο μεν Μήτσος είναι ένα αθλητικό φαινόμενο που ανήγαγε την άμυνα σε θέαμα και έβαλε τη λέξη ΟΜΑΔΑ πάνω απ' όλα. Ο δε Σπανούλης είναι ένας παίκτης που αν ήταν Αμερικάνος θα έκανε μια σπουδαία καριέρα με βραδιές «one man show» που τον χαρακτηρίζουν και δεν θα ήθελε ποτέ μεγάλα ονόματα στο πλάι του.