Δεν το κόβετε με τον Διαμαντίδη;

Είναι, εξάλλου, τόσο μανιασμένη η δύναμη του ίντερνετ που πλέον τίποτε δε φιλτράρεται και όλα λέγονται, ακούγονται και γράφονται. Κάποτε, όμως, πρέπει να μπουν και όρια. Κάποιοι πρέπει να φορέσουν τα παντελονάκια τους και να μιλήσουν με όνομα και επίθετο. Να ξέρουμε και εμείς με ποιους έχουμε να κάνουμε (αυτοί ξέρουν άλλωστε).

Δεν είναι κουραστικό να κάνουμε πρώτα την πατατιά μας και μετά να στρουθοκαμηλίζουμε; Δεν φτάνει;

Το θέμα με τον Δημήτρη Διαμαντίδη για παράδειγμα έχει ξεχειλώσει επικίνδυνα. Γίνεται «πατάτα» στην Εθνική ομάδα, βγαίνουν και βαράνε συντεταγμένα τον Μήτσο.

Βγαίνει τώρα μια κατάπτυστη συνέντευξη του Έισι Λο κατά του Διαμαντίδη και μόλις γίνεται ροντέο τρέχουμε να τη μαζέψουμε. Προσωπικά, από το απόγευμα περίμενα (συγγνώμη για το πρώτο ενικό αλλά πρέπει να κόψουν ορισμένοι το καλαμπούρι) να γίνει η κωλοτούμπα. Δηλαδή, οι τύποι που έβγαλαν ένα πληκτρολόγιο και μας μετέφεραν όλα αυτά τα υποτιμητικά σχόλια του Λο τα έβγαλαν από την κοιλιά τους;

Και πες ότι το δεχόμαστε πως είναι μια προσπάθεια προβοκάτσιας κατά του Αμερικάνου. Γιατί βγήκε ο ίδιος ο παίκτης και απολογήθηκε με τρία τιτιβίσματα, τα οποία μετά από λίγο και όλως τυχαίως εξαφανίστηκαν;

Λοιπόν, εμείς δεν γουστάρουμε άλλο αυτή τη φαρσοκωμωδία και τα στημένα σόου. Βγείτε, πείτε ότι θέλετε και καθίστε να το υπερασπιστείτε. Απλά και ωραία.

Το «τα είπα, αλλά δεν τα είπα», το «το έκανα, αλλά δεν το έκανα» και όλα τα σχετικά (είναι νωπές οι κωλοδάχτυλες μνήμες) ΚΟΥΡΑΣΕ. Από το να βγει καμία έξυπνη και μακροσκελής ανακοίνωση μετά από δύο ημέρες, στις 12 το βράδυ ή σε αργία, απλά βάλτε μια τελεία.

Όσο για τους πολέμιους του Δημήτρη Διαμαντίδη που αποκαλύπτονται ο ένας μετά τον άλλο. Όσο κόμπλεξ και αν βγάλετε, όσο και αν επιχειρήσετε να τον μειώσετε, όσο και προσπαθήσετε να τον φθείρετε για ένα να είστε σίγουροι. Μετά τον Γκάλη είναι ο μεγαλύτερος μύθος που έχει βγάλει το Ελληνικό μπάσκετ και αυτό το ξέρει όλη η Ευρώπη. Αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Το έχει γράψει η ιστορία και δεν παραχαράσσεται!