Στην Κρήτη κρίνεται στόχος

Ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις του στο τουρνουά «Πέτρος Οικονομάκης» και πλέον στρέφεται στο πρώτο κρίσιμο παιχνίδι της χρονιάς. Ένα ματς που επιτάσσει 200% συγκέντρωσης καθώς κρίνει στόχο. Αν γίνει γκέλα δεν διορθώνεται καθώς είναι νοκ άουτ αναμέτρηση ενώ με νίκη οι «πράσινοι» οδεύουν ολοταχώς για τον έναν εκ των τριών στόχων της χρονιάς.

Το Ρέθυμνο μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι μιας και συνηθίζει να φορά τον μανδύα του απρόβλεπτου, διαθέτοντας παίκτες με άγνοια κινδύνου, οι οποίοι μπορούν να κάνουν τη ζημιά σε οποιονδήποτε αντίπαλο, ειδικά δε στην έδρα τους και σε μια περίοδο που καμιά ομάδα δεν είναι έτοιμη.

Αν ψάξουμε για τα συμπεράσματα των τριών αγώνων της Κρήτης, τότε θα δούμε πως ο Παναθηναϊκός μέρα με τη μέρα έδειχνε μεγαλύτερη συνοχή στο παιχνίδι του. Στο πρώτο είχε σαφή έλλειψη συγκέντρωσης για τουλάχιστον τρία δεκάλεπτα, στο δεύτερο επέτρεψε στο Ρέθυμνο πολλές φορές να τρέξει και να πάει το παιχνίδι στο «χωρίς ανάσα», αλλά σε γενικές γραμμές έκανε αυτά που έπρεπε για να επιβάλλει το δικό του, ενώ με τον Πανιώνιο ήταν η πιο σοβαρή εμφάνιση.

Το όπλο και κλειδί παράλληλα για το «τριφύλλι» είναι και πάλι η άμυνα του και ο τρόπος που οδηγεί τον αντίπαλο σε αδιέξοδο (Λάσμε, Γκιστ, Φώτση). Με πεντάδες που μπορούν να κάνουν αλλαγές σε όλα τα μαρκαρίσματα και πίεση στη μπάλα ο Παναθηναϊκός πάει το παιχνίδι στα μέτρα του.

Σαφώς και θέλει χρόνο για να «δέσει» και να μπουν οι απόντες (Μαυροκεφαλίδης, Ούκιτς), αλλά είναι δεδομένο πως οι «πράσινοι» πατούν στις ίδιες αμυντικές συντεταγμένες και προσπαθούν μέσα από αυτή τη λειτουργία να κρίνουν τα ματς (σημαντικά γρανάζια Μπράμος, Μπατσιούλις, Γκιστ, Διαμαντίδης που κάνουν συνεχείς αλλαγές στα μαρκαρίσματα). Επίσης, γίνεται τεράστια προσπάθεια για επιμέρους βελτιώσεις.

Από την αφομοίωση των νέων (Παππά, Γιάνκοβιτς) στη φιλοσοφία του Αργύρη Πεδουλάκη μέχρι τη βελτίωση των «παλιών» ώστε να γίνει πιο «πλούσιο» και πολυδιάστατο το επιθετικό τους παιχνίδι (Λάσμε, Γκιστ).

ΥΓ: Μόνο θλίψη προκαλεί το «ταξίδι» του Γιώργου Αμερικάνου. Τυχεροί όσοι τον έζησαν, υπόχρεοι όλοι εμείς που ασχοληθήκαμε με το μπάσκετ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα…

ΥΓ 1: Ξεκαθαρίζω κάτι με αφορμή το περιστατικό Μπατή – Διαμαντίδη. Αν θελήσω ποτέ να γράψω κάτι θα το κάνω ενυπόγραφα.