Κόπηκε και στα ...μαθηματικά

Ο αγώνας με την Κροατία ήταν απλά συγκλονιστικός σε εξέλιξη καθώς δεν συναντάς και κάθε μέρα μάχες που κρίνονται στις δύο παρατάσεις. Η Εθνική δεν τα κατάφερε αφού μολονότι οι παίκτες της έδωσαν και την τελευταία ρανίδα της δύναμης τους, έπεσαν ηρωικά στο καναβάτσο της “Στόζιτσε Αρένα” και αποχαιρέτησαν νωρίς, νωρίς τη διοργάνωση. Η αλήθεια είναι βέβαια πως πήγαμε για μια απο τις μεγαλύτερες ζαριές της ιστορίας μας ποντάροντας πρώτα σε μια δική μας νίκη και μετά σε γκέλα – αποκλεισμού των Ισπανών κόντρα στην Ιταλία (έως απίθανο).

Στην αναμέτρηση με τους Κροάτες δεν μας έλειψε η μαχητικότητα, αλλά η “τύχη”, αν και η κόπωση μέτρησε πολύ στα τελευταία λεπτά της δεύτερης παράτασης καθώς ο Νίκος Ζήσης είχε ξεπεράσει τα 43 λεπτά στο παρκέ. Ακόμη να παίζαμε, όμως, μέσα θα ήταν αφού ο Σπανούλης είχε βγει με πέντε φάουλ και στην 10αδα υπήρχε μονάχα ο Σλούκας, σε ότι αφορά τα γκαρντ. Οπότε ακόμη και αυτό έγκειται στις λανθασμένες επιλογές του Αντρέα Τρινκιέρι.

Αυτές που μας έκοψαν ακόμη και στα ...μαθηματικά καθώς αυτά ήταν το τελευταίο μάθημα που είχαμε να δώσουμε μήπως και μείνουμε ζωντανοί, ωστόσο πάει και αυτό. Με την ήττα από τους Κροάτες γλιτώσαμε ίσως την πικρία του αποκλεισμού απο τα χέρια άλλων και ...τελειώσαμε μόνοι μας.

Το “κρίμα” είναι μεγάλο για αυτή την Εθνική που δίνει συνέχεια στις αποτυχημένες εμφανίσεις της, με την φετινή να συναγωνίζεται σε πίκρα με την ήττα από τη Νιγηρία. Εξάλλου, οι προσδοκίες ήταν τεράστιες αλλά οι επιλογές κάκιστες,

Όσο και ορισμένοι αν αρέσκονται στην ...στρογγυλοποίηση των γεγονότων ώστε να μην χαλάνε τις καρδιές και τις σχέσεις τους, τα πράγματα είναι παραπάνω απο ξεκάθαρα. Επί του πρακτέου τα πάντα χάθηκαν στην ήττα απο την Ιταλία και την αδιόρθωτη γκέλα από τη Φινλανδία, επί της ουσίας όμως τα πάντα είχαν χαθεί από την επιλογή του να πάμε ...ξυπόλητοι στ' αγκάθια.

Μια 12αδα με παίκτες που τράκαραν στις ίδιες θέσεις, μια 12αδα χωρίς καμία ισορροπία. Χωρίς γκαρντ, χωρίς καθαρά 5αρια, χωρίς καμία κατεύθυνση. Και δεν τα λέμε μετά τον αποκλεισμό αλλά απο την πρώτη ημέρα του τουρνουά πως αυτές οι επιλογές θα μας κοστίσουν. Δεν έχει να κάνει με την ποιότητα των παικτών που ταξίδεψαν, ούτως ή άλλως σε αυτό το επίπεδο είναι μικρές οι αποστάσεις μεταξύ τους, αλλά με αυτούς που χρειαζότανε πραγματικά να είναι στη Σλοβενία.

Ας ήταν ο Παππάς, ας ήταν ο Κατσίβελης, ας ήταν ο Βασιλειάδης, ώστε να υπάρχει ακόμη μια επιλογή στα γκαρντ. Ας ήταν ο Βουγιούκας αντί του ανέτοιμου για τέτοια διοργάνωση Καββαδά (μπορεί στο μέλλον να έχει όλα τα φόντα, τώρα τον ...καις). Ας μπορούσες με λίγα λόγια να έχεις και μια ακόμη λύση αν το πράγμα στραβώσει. Όταν χτύπησε ο Σπανούλης είχε μονάχα Ζήση, Σλούκα, όταν χτύπησε ο Μαυροκεφαλίδης είχες ουσιαστικά μονάχα τον Μπουρούση. Αντίθετα για τον Παπανικολάου υπήρχαν δύο παίκτες πρώτης γραμμής να τον αντικαταστήσουν (Μπράμος, Περπέρογλου). Είναι αδιανόητο να “τελειώνεις” απο το τουρνουά τον Φώτση, εν συνεχεία τον Περπέρογλου και στο τέλος και τον Πρίντεζη. Στο τελευταίο ματς ο “Batman” έμεινε για 23 λεπτά στο παρκέ και δεν πήρε ούτε ένα μακρινό σουτ. Αν κάτι μπορείς να πάρεις απο τον Φώτση είναι το ριμπάουντ και το τρίποντο, αν τον ...χαντακώσεις, είσαι άξιος της μοίρας σου. Δεν υπήρχε κανένα ορθολογικό πλάνο στην επίθεση με τον Σπανούλη να κουβάλα τη μπάλα για πάρα πολύ ώρα και τον Ζήση να κάνει πράγματα που δεν χρειάστηκε ποτέ να επιχειρήσει στην καριέρα του. Άλλα του βγήκαν, άλλα όχι, αλλά σε γενικές γραμμές “άφησε” τη ψυχή του στο γήπεδο.

Προφανώς και κάτι δεν πήγε καλά, λοιπόν και θα πρέπει ...χθες οι υπεύθυνοι να κάνουν ένα ...restart στην Εθνική. Τώρα θα παρακαλάμε μια wild card για να μην απέχουμε απο το Μουντομπάσκετ, ακολουθώντας την πορεία της Ιταλίας προ 10ετιας. Γιατί το υλικό της Ελλάδας είναι συνολικά και αναλογικά πολύ καλύτερο. Για τον Τρινικέρι τα είπαμε ξανά. Μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ σε όλα τα επίπεδα. Τίποτε άλλο.