Για εμάς δεν ήταν όνειρο, άλλοι μόλις …ξύπνησαν

Είχα τη μεγάλη τιμή, και ζητώ συγγνώμη για το πρώτο πρόσωπο αλλά έφτασε η ώρα να πούμε κάποια πράγματα, να παρακολουθώ (και) αυτή την ομάδα βήμα, βήμα. Είναι λογικό, λοιπόν, στις αρχές της δημιουργίας της όλοι μας να βρεθήκαμε σε περίεργη θέση. Νέα πρόσωπα, νέα προσπάθεια, μεγάλες δυσκολίες, ίδιο -όμως- το DNA! 

Από την άλλη, ουδέποτε έκρυψα τα συναισθήματα μου γι΄αυτόν το σύλλογο, καθώς σιχαίνομαι τη δημοσιογραφική …ρήση του «δεν είμαι τίποτα». Όλοι μα όλοι, από κάπου ξεκίνησαν, απλώς είτε στην πορεία …πέταξαν το βαλιτσάκι των συναισθημάτων, είτε το έβαλαν καλά κρυμμένο στη ντουλάπα παίρνοντας μαζί και τα μυστικά τους!

Γυρνώντας το χρόνο πίσω, η φυγή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (ο μεγαλύτερος προπονητής που έχει αναδείξει ποτέ το ευρωπαϊκό μπάσκετ), άλλαξε τελείως τα δεδομένα του συλλόγου. Εν συνεχεία, αυτό που έγινε έμοιαζε με «τιμωρία» στο χειρότερο κακοποιό! Ό,τι και αν λένε τώρα ορισμένοι με τη μορφή …Μελισσανίδη, δεν αναιρεί την ταπείνωση που επέβαλλαν στο μεγαλύτερο και πιο ένδοξο σύλλογο της χώρας.

Ορθώς ξεμυτίζουν τώρα αφού είναι μονόδρομος, αλλά θα πρέπει να ξέρουν πως ο θυμός προέρχεται από τα «Άρτζι, μπούρτζι και λουλάς», τα «Τζίγκερ του μπάσκετ», τα «παπαγαλάκια», τα ανώνυμα σχόλια σε πολλές ιστοσελίδες κατά δικαίων και αδίκων, η είσοδος τους σε forum με ψευδώνυμα και απίστευτες λοιδορίες κατά φυσικών προσώπων (είχαμε και εμείς την τιμητική μας) και η γενικότερη διαπόμπευση στα μάτια των φίλων του Παναθηναϊκού ενός συλλόγου που κράτησε όρθιο το άθλημα στη χώρα μας για 10ετίες.

Παράλληλα, όσοι δεν μπήκαν στον κόπο ν’ ασχολούνται κάθε μέρα και νύχτα με αυτή την ομάδα, αρκέστηκαν στα πουκάμισα και τ΄αγγλικά του Πεδουλάκη. Σαφώς δεν είναι αμερικανοθρεμμένος, ούτε μοντέλο του Αρμάνι, ωστόσο, δούλεψε σαν σκύλος και σε βραδιές που άλλος θα είχε φύγει τρέχοντας, έμεινε και το πάλεψε.

Η ομάδα από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο έμεινε ενωμένη σαν γροθιά. Πολλές φορές θύμισε τύπους που έχουν σκύψει κάνοντας μια ανθρώπινη ασπίδα, ώστε ν’ αντέξουν τα χτυπήματα από τα κύματα.

Το παιχνίδι που παίχτηκε πέρσι το καλοκαίρι με τη φυγή μια λεγεώνας παικτών δεν ήταν βρώμικο, αλλά θεοβρώμικο. Όσο και αν θέλουν να το καλύψουν με το ζόρι, θα έρθει η στιγμή που θα πουν την πραγματική διάσταση οι αληθινοί πρωταγωνιστές.

Στο ξεκίνημα της χρονιάς, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να πάρει μια 12αδα παικτών. Λάθη έγιναν, αστοχίες επίσης, αλλά ποιος θα είχε 100% επιτυχία;

Για γυρίστε το χρόνο πίσω, όμως; Θυμάστε, πώς παρουσιάστηκε η μεταγραφή του Μαυροειδή στον Ολυμπιακό; Ως μια τεράστια ήττα του «τριφυλλιού».

Σας ακούμε τώρα…Τι;

Το θετικό για την ομάδα, όμως, ήταν πως όπου έβλεπε ότι παίρνει διόρθωση προσπαθούμε να καλύψει το κενό. Ασυνήθιστα πολλές μεταγραφές για την ομάδα του Ομπράντοβιτς, για του Πεδουλάκη όμως όχι. Μην ξεχνάμε πως και ο «Άρτζι» με τους συνεργάτες του κληθήκαν από τα καΐκια, να κουμαντάρουν τον «Τιτανικό».

Μέρα με τη μέρα η δουλειά που γινότανε ήταν και καλύτερη. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Μαζί επιχειρούσαν να περάσουν κάθε δυσκολία και να βγουν στη στεριά. Υπάρχουν αγώνες σταθμοί (Μαδρίτη, Κάουνας, Ελληνικό), υπάρχουν στιγμές μεγάλης πίκρας (ΟΑΚΑ με Χιμκι και Ρεάλ, Βαρκελώνη).
Μόνο έτσι, ωστόσο, μπορείς να στρώσεις και φτιάξεις χαρακτήρα. Ο τελικός του Κυπέλλου ήταν αυτός που απέδειξε πως ο Παναθηναϊκός «έχει» τον Ολυμπιακό. Οι τελικοί του Πρωταθλήματος ήταν αυτοί που απέδειξαν πως ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό και ο Πεδουλάκης απόλυτος νικητής στη μάχη των πάγκων. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο να λέμε πως αν υπήρχε ο Κάρι η ομάδα θα πήγαινε Λονδίνο και εκεί ποιος ξέρει;

Μπορεί να μιλούσαμε και για triple crown!

Δεν πειράζει, όμως, βήμα, βήμα. Θα έρθει και αυτό! Εξάλλου, πλέον ο κορμός υπάρχει και αναμένονται οι προσθαφαιρέσεις. Τις επόμενες ημέρες θα ξεκινήσει ο χορός των ανακοινώσεων με το ελληνικό στοιχείο να ενισχύεται στην ομάδα και τον Άρτζι να έχει λιγότερα προβλήματα στο κεφάλι του. Τέλος, επειδή πολλά πράγματα δεν λέγονται, απλά να κρατήσουμε πως πέρσι το καλοκαίρι έλεγε πως «θέλει τον Γκιστ στο «4» και τον Λάσμε στο «5»). Δεν του έκατσαν τότε, αλλά λίγους μήνες αργότερα η διοίκηση έφερνε τον Γκαμπονέζο και στη συνέχεια έκανε το deal της δεκαετίας με την ανταλλαγή Γκιστ – Πάνκο!

Με αυτά και με αυτά για πολλούς ήταν όνειρο το double του Παναθηναϊκού. Για εμάς φυσικό επακόλουθο δουλειάς, ενώ άλλοι ξύπνησαν τώρα!

ΥΓ: Οι μέρες της απεργίας μας στέρησαν την επικοινωνία, πλέον έχουμε να πούμε πολλά.

ΥΓ1: Όχι στο «μαύρο» της ΕΡΤ. Έτσι γίνεται ο αγώνας όχι με φίμωση…