Το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε …παναθηναϊκά (με 30αρα) τον Πανελευσινιακό και συνέχισε το νικηφόρο σερί του σε Ελλάδα και Ευρώπη, καθώς μετά την γκέλα κόντρα στη Χίμκι η ομάδα έχει δείξει σοβαρά σημάδια ανάκαμψης. Οι «πράσινοι» ξεκίνησαν καλά τον αγώνα με τους νεοφώτιστους, έκαναν μια… κοιλιά, αλλά στο δεύτερο μέρος ήταν απολαυστικοί.
Ο Στεφάν Λάσμε κάθε μέρα που περνά αποδεικνύει πως είναι μια σταθερή δύναμη της ομάδας, που σιγά, σιγά θ΄ αποτελέσει βασικό γρανάζι της ραχοκοκαλιάς της. Ειδικά δε, όταν βρίσκεται στο παρκέ με τον Διαμαντίδη, δημιουργούν έναν αμυντικό άξονα που βάζει απαγορευτικό στους αντιπάλους, που όταν τους πλαισιώνεις από Τσαρτσαρή, Ματσιούλις και Μπράμος, φαντάζουν έως και απροσπέλαστοι.
Στην επίθεση είδαν πολλά τα ματάκια μας. Στεκόμαστε, όμως, στους 11 πόντους του… εφτάψυχου Άρμστρονγκ, ο οποίος μπορεί να τα μπέρδεψε λιγάκι σε άμυνα και επίθεση (κυρίως το πού πρέπει να σταθεί), αλλά αν μη τι άλλο έκανε την καλύτερη του εμφάνιση, λίγο πριν αποχαιρετήσει (θα εξαρτηθεί από την επόμενη κίνηση και τους τραυματίες το πότε).
Επίσης, ο Μπράμος συνέχισε το κρεσέντο του με 4/5 τρίποντα, τρία 24ωρα μετά τα 7/9 κόντρα στην Καντού, ενώ Τσαρτσαρής και Κίτσεν ήταν βασικοί παράγοντες της εύκολης επικράτησης.
Εκεί, ωστόσο, που θέλω να σταθώ είναι στον νεαρό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Ό, τι κι αν γίνεται στο παρκέ, όσο μεγάλα ονόματα και αν κάνουν παρέλαση, όταν ένα παιδί 15χρονών μπαίνει, φορώντας την πράσινη φανέλα και έχει τα χαρακτηριστικά του Βασιλάκη, τότε δεν μπορείς παρά να φεύγεις γεμάτος από το γήπεδο. Ο πιτσιρικάς βάζει το κορμί του σε κάθε μάχη στην άμυνα, ενώ στην επίθεση ξέρει που να σταθεί, πότε να πάρει προσπάθεια, χωρίς ποτέ μα ποτέ να… χαλάει το παιχνίδι των μεγάλων.
Μάλιστα, τους αναγκάζει με τις κινήσεις και την λειτουργία του να του συμπεριφέρονται σαν σε ενήλικα, ξεχνώντας πως το πρωί έχει ξύπνημα για να μη χάσει την πρώτη ώρα στο σχολείο.
Σιχαίνομαι την αποθέωση σε 15-16 χρονών παιδιά και τους πατεράδες που τρέχουν από πίσω, σε ρόλο ατζέντηδων και προπονητών. Γι’ αυτό αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι τις εκτενείς αναφορές. Επειδή, όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια τελείως διαφορετική περίπτωση, μπορούμε να πούμε δύο κουβέντες παραπάνω.
Να με συγχωρέσει τόσο ο μπαμπάς (δεν έχει καμία σχέση με τα Media) και τις …αυτοπροβολές, ας μην… κοκκινίσει ο μικρός, αλλά σήμερα όλοι όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο έφυγαν πιο γεμάτοι, με το ομορφότερο πράγμα του κόσμου να τους κυριεύει, την ελπίδα.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.