O… Τάραμας και οι… ταραμάδες

Η κριτική είναι απαραίτητη και πάντα εποικοδομητική, όταν όμως γίνεται με καλό σκοπό, γιατί όταν έρχεται μέσα από κακόβουλες σκέψεις και με στόχο τη διάλυση της ομάδας, τότε εγώ προσωπικά θα είμαι ΑΠΕΝΑΝΤΙ (φυσικά και δεν αναφέρομαι στον απλό φίλαθλο).

Πάμε λοιπόν, να πούμε δύο λόγια για το πώς… διαβάζουμε εμείς την κατάσταση που έχει περιέλθει το «τριφύλλι». Από τη στιγμή που τη 12αδα απαρτίζουν 10 νέοι παίκτες είναι δεδομένο πως θα χρειαστεί χρόνος για να δέσουν. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί πως είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν έχουν βγει όλες οι μεταγραφές που έκαναν οι «πράσινοι».

Αν ο Πεδουλάκης είχε 10/10 ή μάλλον 11/11 τότε θα ήταν ο… Τάραμας, (ο οποίος πριν κάποια χρόνια τίναζε τη μπάνκα στον αέρα) και όχι προπονητής. Εδώ, υπήρχε αστοχία σε επιλογές εκατομμυρίων (π.χ. Ντελκ, Μάριτς, Τέπιτς, Λόγκαν, Γιαφτόκας κλπ), δεν θα υπήρχε όταν το μπάτζετ είναι στο μισό;

Και εδώ θέλω να εξηγήσω κάτι. Από το καλοκαίρι λέμε πως ο Παναθηναϊκός, από την στιγμή που δεν έχει χρήματα να πάρει ένα φτασμένο σταρ στο πικ της καριέρας του, τότε πρέπει να ρισκάρει ώστε να βγάλει αυτός ένα λαβράκι. Παραδείγματος χάρη, ο Ντρου Νίκολας ήρθε στην Ευρώπη και ξεκίνησε από την Α2 Ιταλίας (Φαμπριάνο, Λιβόρνο), πριν μεταπηδήσει στη Μπένετον, μετά στην Εφες Πίλσεν και το «τριφύλλι». Ο Ρομέιν Σάτο, επίσης από την Α2 Ιταλίας και τη Γιέζι, μεταγράφηκε στη Σιένα. Με τη λογική ορισμένων θα έπρεπε στην Τοσκάνη να δείρουν τον Μινούτσι που ρίσκαρε με παίκτη από μικρότερη ομάδα. Γιατί η Σιένα πάντα κινούνταν με μπάτζετ μεταξύ 6-10 εκατομμυρίων.

Τα παραπάνω τα παραθέτω, θέλοντας να δούμε περιπτώσεις όπως αυτή του Κίτσεν. Προσωπικά, θεωρώ πως ο Αμερικάνος μπορεί να παίξει στην Ευρώπη, απλά με τον τρόπο που γίνεται δεδομένα θα …καεί. Είναι αδιανόητο να σηκώνει τέτοιο βάρος, χωρίς να έχει το περιθώριο να μπει σταδιακά στα βαθιά. Παρόλα αυτά, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ από εδώ  τουλάχιστον δεν διαβάσατε πως ο Κίτσεν ήρθε για να βάζει 30 πόντους στο ματς.
Επίσης, επαναλαμβάνω κάτι που έγραψα πολλάκις το καλοκαίρι. Συγκρίσεις με τον Ζοτς δεν ωφελούν πουθενά. Αν νομίζει κάποιος πως θα βγάλει ποτέ συμπέρασμα κυνηγώντας την ουρά του, τότε κάηκε. Κοιτάμε μπροστά και βλέπουμε τα δεδομένα που έχουμε αυτή τη στιγμή. Δεν μας παίρνει στην τελική να γυρίζουμε συνεχώς πίσω το κεφάλι.

Πάμε παρακάτω: Χίλτον Άρμστρονγκ. Επίσης ερωτηματικό από την αρχή και παίκτης που στον Παναθηναϊκό δεν πρόκειται να παίξει κατά την ταπεινή μου άποψη. Από τη στιγμή που το μυαλό του (έχει προσόντα αθλητικά) δεν μπορεί να μπει στη λογική των πολλών συστημάτων και των σύνθετων καταστάσεων, κάθε μέρα που περνά μονάχα πίσω κρατά την προσπάθεια της ομάδας. Αποκτήθηκε σε μια εποχή που οι «πράσινοι» καίγονταν να πάρουν παίκτη, αλλά …πρόδωσε με την εικόνα του, όσους τον πίστεψαν και τον επέλεξαν.  

Ούκιτς: Ο Κροάτης προσπαθεί να μπει στο πνεύμα ενός διαφορετικού στυλ παιχνιδιού, με λιγότερο ένστικτο και περισσότερη σκέψη. Οι «πράσινοι» ωστόσο, πρέπει να εκμεταλλευτούν την τρομερή του ταχύτητα στο ένας – ένας και να του ανοίξουν χώρους να …ξεμπουκώσει. Προσωπικά, θεώρησα πως θα είχε δέσει πιο γρήγορα με την ομάδα, όπως και ο Πάνκο που αδικεί τον εαυτό του με το άγχος που δεν εξηγείται για τον πρώτο σκόρερ και τον πολυτιμότερο παίκτη της περσινής ισπανικής λίγκας.

Ματσιούλις: Λίρα 100. Δεδομένα θα χωρούσε σε όλες τις ομάδες του παρελθόντος καθώς είναι ένας παίκτης που κάνει δέκα δουλειές στο γήπεδο. Παίζει άμυνα, παίρνει ριμπάουντ και σκοράρει. Επίσης χρησιμότατο εργαλείο και ο Μπράμος που και για αυτόν θεωρώ πως θα έπαιζε. Ούτως ή άλλως, κλεισμένος από πέρσι ήταν.

Λάσμε: Για τα λεφτά που κινείται ο Παναθηναϊκός δεδομένα αλλάζει τις ισορροπίες στο ζωγραφιστό και θεωρώ πως δεν υπάρχει προπονητής στην Ευρωλίγκα που δεν θα τον ήθελε στο ρόστερ του. Για τον Σχορτσανίτη δε νομίζω πως χωρούν αναλύσεις, ενώ για τους παίκτες που συμπλήρωσαν τη 12αδα, είναι άδικο να τους βγάζουμε στη σέντρα.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, μοιάζει λογική η αστοχία σε κάποιες περιπτώσεις των παικτών που έδωσε το πράσινο φως ο «Άρτζι» ν’ αποκτηθούν, ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κλήθηκε να το κάνει με πολύ λιγότερα χρήματα σε σχέση με το παρελθόν.

Το ευχάριστο είναι πως η ομάδα δεν τα παρατά και θα κάνει το καλύτερο δυνατό για να ενισχυθεί το ρόστερ με παίκτες που θ΄ απειλούν και θ΄ αποφορτίσουν, παίρνοντας κομμάτι από την επιθετική, κυρίως, πίτα. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε πέντε μέρες ο Παναθηναϊκός παίζει τη ζωή του στην Ευρώπη με τη Ρεάλ και ο Αργύρης Πεδουλάκης καλείται να βρει τρόπο να ορθώσει το ψυχολογικό ανάστημα των παιδιών του.
    
Συγγνώμη αν σας κούρασα λιγάκι σήμερα, αλλά οι τελευταίες βραδιές είναι «μεγάλες», αφού κανείς που αγαπά τον Παναθηναϊκό δεν θέλει να τον βλέπει στα…σχοινιά.

Ορμώμενος από κάποια σχόλια φίλων περί δικής μου παρουσίασης της (κάποιος ανεκδιήγητος έγραψε πως είχε προειδοποιήσει για dream team) ομάδας σε επίπεδο ΝΒΑ το καλοκαίρι, παραθέτω απλά δύο αποσπάσματα στις 28 και 31 Αυγούστου. Ποτέ δεν διαβάσατε πως ο Παναθηναϊκός θα πάει τρένο να πάρει την Ευρωλίγκα. Αυτό που διαβάζετε είναι πως στο τέλος θα ξυρίσουν τον γαμπρό και θα κάνουμε όλοι ταμείο.

28/8: «Παρακολουθώντας σχεδόν κάθε ημέρα την προετοιμασία του «τριφυλλιού», αν πω ότι υπάρχει σαφής εικόνα για το μπάσκετ που θα παίξει η ομάδα, παίζει να είμαι και μέγας ψεύτης. Μιλάμε για κάτι τελείως καινούργιο, που καλά, καλά δεν έχει δοκιμαστεί σε εσωτερικά διπλά, καθώς το βάρος πέφτει στην τακτική (πέραν από τη φυσική κατάσταση) με τον Αργύρη Πεδουλάκη να προσπαθεί να εφαρμόσει τη δική του φιλοσοφία και τους παίκτες να ακούν συχνά – πυκνά τον ήχο της σφυρίχτρας, προκειμένου ν’ ακολουθήσει η ανάλογη εξήγηση».

31/8: «Λοιπόν, μάντης Κάλχας δεν είναι κανείς, ούτε μπορεί να υπογράψει κανείς συμβόλαιο με την επιτυχία ή την αποτυχία. Δεδομένα, ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί καιρό για να δέσει και να βγάλει όλους τους αυτοματισμούς που θέλει ο Αργύρης Πεδουλάκης».

ΥΓ: Ποτέ δεν θα ανέφερα τον όρο «κυρίες» για φιλάθλους αντίπαλης ομάδας,  ειδικά δημόσια. Οπότε μην τσιμπάτε, αν φοράτε παντελόνια δεν σας αφορά όποια ομάδα κι αν υποστηρίζετε, αφορά αυτούς που τα φορούν «ευάερα» τις νύχτες.