Έτσι θα τους κόψει τον …βήχα

Τι θέλω να πω. Αν ο Ολυμπιακός έπαιξε τόσο – όσο για να νικήσει, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να προβληματιστεί έντονα. Αν, όμως, ο Παναθηναϊκός, ο οποίος βρίσκεται στο 4/10 της ετοιμότητας του, έφτασε να διεκδικεί ένα παιχνίδι απέναντι σ’ έναν Ολυμπιακό που έβαλε ΟΛΑ τα μεγάλα σουτ, τότε να με συγχωρείτε, το πράγμα έχει πολύ ψωμί ακόμη. 

Χωρίς να εθελοτυφλούμε, λοιπόν, πάμε να δούμε τι πιστεύουμε πως πρέπει να γίνει για να κόψει το «τριφύλλι» τον βήχα, όσων προτρέχουν, όσων πανηγυρίζουν φανερά και όσους σφίγγουν τις γροθιές τους μέσα από τα παντελόνια τους.

Καταρχήν, είναι αδιανόητο σ’ ένα τέτοιο ματς να υπάρχει διστακτικότητα. ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ. Αν κάποιος δεν κατάλαβε τι σημαίνει ένας «πόλεμος» με τον Ολυμπιακό, οφείλει να το κάνει …χτες. Αν κάποιος δεν του το εξήγησε ας το κάνει …προχθές. Κι ας είναι παράλογο στις 22 Οκτωβρίου να κάνει παπάδες μια ομάδα με δέκα νέα πρόσωπα.

Είναι επίσης πολύ δύσκολο να πάρεις έναν τέτοιο αγώνα όταν οι δύο Αμερικανοί σου πατούν το παρκέ για 12 λεπτά, στο σύνολο. Για 7.24 λεπτά ο Κίτσεν και για 4.47 ο Άρμστρονγκ. Κάτι που πρέπει να επιλυθεί άμεσα. Είτε να αντιληφθούν πως οφείλουν να γίνουν πιο απειλητικοί, είτε δεν ξέρω και ‘γω πως. Ήμουν ο πρώτος που …ψήφισα τον Κίτσεν συλλέγοντας πληροφορίες για το ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει. Παρόλα αυτά, έχει την ατυχία να μην υπάρχει η πολυτέλεια της μακροπρόθεσμης πίστωσης χρόνου. Εκτός κι αν ο Διαμαντίδης κάθεται στο παρκέ για 41 λεπτά. Άρα, από το επόμενο ματς επιβάλλεται να μπει και να απειλήσει τον αντίπαλο. Να επιτεθεί και να πάρει κομμάτι της αγωνιστικής πίτας. Έτσι, δεν θα χρειάζεται να κρατά και ο Ούκιτς τη μπάλα τόση ώρα, θα υπάρχει μια «σταθερά» στο παιχνίδι και θ’ αλλάξει όλο το επιθετικό παιχνίδι.

Ακούω για τον Σχορτσανίτη αρκετά σχόλια, κυρίως από τους απέναντι, τύπου ο γνωστός Σοφοκλής των ντέρμπι και τα σχετικά. Μαύρα μεσάνυχτα, κύριοι. Αν εσείς είχατε δει ποτέ στον Ολυμπιακό τον Σχορτσανίτη να βάζει τις βολές και να πασάρει στην αδύνατη πλευρά μετά τις παγίδες, τότε αλλάξτε κανάλι και γυρίστε το στη μπάλα. Ούτως ή άλλως με το μπάσκετ έρχεστε κοντά μονάχα μετά από επιτυχίες. Τον Σχορτσανίτη τον «κρέμασαν» οι συμπαίκτες, οι οποίοι δεν άνοιξαν την άμυνα του Ολυμπιακού.

Για τον Λάσμε; Βλέπω αρκετή …γαργάρα και …στάση στις βολές του (είχε χθες το χειρότερο ποσοστό του, συνήθως κυμαίνεται στο 70%-75%). Απλά να σημειώσουμε πως μετά από δυο εβδομάδες στην ομάδα και ένα διάστρεμμα μέσα σε αυτές, είχε εφτά πόντους, εφτά ριμπάουντ και μεγάλη συμμετοχή στην αντίδραση της ομάδας. Την ίδια ώρα Ντόρσει, Χάινς και Μαυροειδής μέτρησαν όλοι μαζί οκτώ πόντους και εφτά ριμπάουντ. Για να τον δούμε, λοιπόν, μέρα με τη μέρα. Θεωρώ πως με Λάσμε, Σχορτσανίτη, Τσαρτσαρή, Σκορδίλη χωρίς να υπολογίσουμε καν τον Άρμστρονγκ, το «ζωγραφιστό» είναι μια χαρά. Στην περιφέρεια πρέπει ν’ αλλάξει η εικόνα.

Κάτι τελευταίο. Διάβασα για τον Γιαννόπουλο και για το πώς αποφάσισε να τον αφήσει στο παρκέ ο Πεδουλάκης. Για μένα είναι μαγκιά να μπαίνεις στο ντέρμπι και να έχεις τα …μπαλάκια να πάρεις τα σουτ. Αν δεν μπουν ενδέχεται να βγεις μαλάκας, αλλά αν δεν σουτάρεις καθόλου τότε είσαι απλά ΑΠΩΝ.

ΥΓ: Για τον κόσμο τι να πει κανείς. Τα έχουμε πει δεκάδες φορές. Μονάχα στον Παναθηναϊκό μπορεί να ακουστεί τέτοιο χειροκρότημα μετά από ήττα. Αλλού είπαμε. Κορνέ, καρέκλα και φτυσιά.