Ολυμπιακοί Αγώνες: Τραυματίας αγωνίστηκε ο Σαΐντ

Ο Γάλλος γυμναστής, εκ των αντιπάλων του Λευτέρη Πετρούνια στον τελικό των κρίκων, όπου ο Ελληνας Ολυμπιονίκης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο και ο Σαΐντ κατετάγη στην 4η θέση, είχε σταθεί άτυχος και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέϊρο (2016), καθώς υπέστη κάταγμα κνήμης περόνης.

«Δεν γνωρίζω αθλητές που δεν έχουν πόνο. Είναι πολύ λίγοι αυτοί, οι οποίοι κατά την διάρκεια της καριέρας τους, δεν έχουν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση», τόνισε ο έμπειρος γυμναστής και πρόσθεσε:

«Ο πόνος είναι μέρος της καθημερινής μας ζωής. Υποβάλλουμε το σώμα μας σε μεγάλο φόρτο εργασίας. Δεν πονάμε, μόνο όταν... κοιμόμαστε! Πολλοί αθλητές σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες υπέφεραν. Ομως, όταν βρίσκεσαι στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, αφήνεις τον πόνο στην άκρη. Είχα χάσει τον τελικό μου στο Ρίο λόγω τραυματισμού, ήταν αδιανόητο να μην παίξω αυτόν τον τελικό στο Τόκιο. Είχα επίγνωση των κινδύνων που έπαιρνα. Η απόφαση ήταν δική μου. Είχαμε πέντε χρόνια προετοιμασίας.

Το σώμα δεν είναι μηχανή. Χρειάζεται ξεκούραση. Αλλά παραμείναμε πέντε χρόνια προπονημένοι σαν τρελοί, χωρίς πραγματική ξεκούραση. Και στο Τόκιο, πήγαμε κουρασμένοι, παρ΄ όλο που ήμασταν πολύ καλά προετοιμασμένοι. Είναι εκπληκτικό, ότι μετά από τον τραυματισμό μου, είχα μεγάλο κίνητρο να κατακτήσω μετάλλιο στο Τόκιο. Και μάλιστα, αυτή η απογοήτευση, αυτή η τέταρτη θέση στο Τόκιο είναι ισχυρότερη από τον τραυματισμό και με παρακινεί να τελειώσω την καριέρα μου στο Παρίσι με μια γοητεία στον... λαιμό μου. Ο αθλητής υψηλού επιπέδου πρέπει να ρισκάρει, αλλιώς δεν θα προχωρήσει.

Στην συνέχεια, βέβαια, είναι απαραίτητο να έχουμε ανθρώπους κοντά μας, οι οποίοι θα μπορούν να μας πουν να σταματήσουμε. Δεν είμαστε μαζοχιστές. Σε ποιον αρέσει ο πόνος; Ούτε ο πόνος του τοκετού, που αγνοώ και που είναι ο πιο όμορφος πόνος. Κάποια στιγμή, θ΄ αποχωρήσω από το υψηλό επίπεδο, αλλά όχι από το άθλημα. Έτσι θα έχω την ευχαρίστηση χωρίς τον πόνο».