O Παναθηναϊκός, το deja vu και η Ριζούπολη

Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει πόσους τίτλους και διακρίσεις θα μετρά ο Παναθηναϊκός, όταν θα ξεκινήσει την καταγραφή, αλλά είναι βέβαιο ότι θα αφιερώσει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στις έννοιες «σεβασμός» και «τιμή» στους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα του και δεν θα το κάνει με τρόπο θετικό.

Βλέπετε, αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Και όσο κι αν η φανέλα και το ειδικό της βάρος «φτιάχνει» το όνομα ενός ποδοσφαιριστή, ουδείς θα πρέπει να παραγνωρίζει το γεγονός ότι και ο παίκτης με τη σειρά του προσθέτει ένα λιθαράκι για να δημιουργηθεί ο μύθος της κάθε ομάδας.

Και μπορεί γεγονότα και επεισόδια μεταξύ ομάδων και παικτών να είναι καταγεγραμμένα διάσπαρτα σε όλο τον πλανήτη και πολλά «διαζύγια» να έχουν υπάρξει επεισοδιακά, αφού τόσο ο χαρακτήρας ενός ποδοσφαιριστή, όσο και η χημεία με την ομάδα παίζουν πάντα το ρόλο τους, αλλά αυτό που συμβαίνει διαχρονικά με τον Παναθηναϊκό δεν έχει προηγούμενο και ούτε μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο, καθώς επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Σε τέτοιο, μάλιστα, βαθμό που σε λίγα χρόνια, αν ο Παναθηναϊκός συνεχίσει με τους ίδιους ρυθμούς δεν θα... υπάρχει παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του για να αγωνιστεί σε κάποιο φιλικό ματς, γιατί οι περισσότεροι θα έχουν φύγει χολωμένοι από το σύλλογο.

Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, την ψυχρότητα που είχε ενσκήψει ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και το Δημήτρη Σαραβάκο. Χρειάστηκε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έχει δώσει στην καριέρα του, σε μια ομογενειακή κιόλας εφημερίδα, που αναδημοσιεύτηκε στην τότε Sportime, όπου ο «μεγάλος μικρός» μίλησε με θέρμη για την καριέρα του στον Παναθηναϊκό και το γεγονός αυτό έπαιξε το ρόλο του για σπάσει ο πάγος.

Ο Σαραβάκος βέβαια είχε τη σοφία - πιθανότατα και τη δυνατότητα - να ακολουθήσει άλλους επαγγελματικούς προσανατολισμούς και η μη εμπλοκή του διοικητικά ή προπονητικά με το ποδόσφαιρο τον διατήρησε «άφθαρτο» και στο βάθρο του, εκείνο από το οποίο έχουν «γκρεμιστεί» άλλοι θρύλοι του «τριφυλλιού» όχι πάντα από δική τους υπαιτιότητα.

Κάποιοι άλλοι, όμως, παλαίμαχοι του «τριφυλλιού» που δεν έχουν τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθούν, αφού το ποδόσφαιρο είναι αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα απ’ όλα και σκοπεύουν να το υπηρετούν μέχρι το τέλος του εργασιακού (τουλάχιστον) βίου τους, μοιραία έχουν ζήσει στο πετσί τους τις «ιδιαίτερες» συμπεριφορές που επιφυλάσσει ο Παναθηναϊκός σε πολλούς από τους ποδοσφαιριστές που έχουν φορέσει τη φανέλα του.

Ψυχρές ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα οι σχέσεις του Ρότσα με το «τριφύλλι» και πήρε καιρό να αποκατασταθούν, «θέματα» με την ομάδα είχε ως ποδοσφαιριστής ο Δομάζος κάποτε, πικραμένος έφυγε ο Καραγκούνης, ένας ποδοσφαιριστής γέννημα – θρέμμα του Παναθηναϊκού, με «άκομψο», αν μη τι άλλο, τρόπο αποχώρησε ο Κατσουράνης.

Και τώρα... Τώρα έρχονται οι «προγραφές» κάποιων παικτών για να θυμίσουν ό,τι ακολούθησε την ήττα της Ριζούπολης το 2003.

Τότε «στοχοποιήθηκαν» κάποιοι παίκτες, όπως ο Νίκος Λυμπερόπουλος, που τόσο η προγενέστερη όσο και η μετέπειτα πορεία τους απέδειξε πως ήταν, είναι και παραμένουν, υποδείγματα ήθους.

Σήμερα, με αφορμή μια ήττα στη Βέροια βγαίνουν στον «τάκο» κάποιοι άλλοι σε μια νέα επιχείρηση «αποδόμησης» που για άλλη μια φορά γίνεται με λάθος τρόπο και σίγουρα σε λάθος χρόνο.

Γιατί είναι πολύ διαφορετικό να λέει κανείς πως κάποιοι παίκτες έχουν συγκεκριμένο «ταβάνι» και πως αυτό το «ταβάνι» ενδεχομένως είναι πολύ χαμηλό για παίκτη του Παναθηναϊκού, ή να τους βαφτίζει αδιάφορους επειδή σε έναν αγώνα είχαν κακή απόδοση, από το να ισχυρίζεται πως οι συγκεκριμένοι παίκτες είναι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά της ομάδας.

Και είναι ακόμα χειρότερο αυτοί οι παίκτες να απομακρύνονται με τέτοιο τρόπο. Δεν είναι μόνο διαδικαστικό ή οικονομικό το θέμα, αφού σίγουρα γεννάται η απορία πώς θα λυθούν τόσα συμβόλαια, πού θα βρεθούν τα χρήματα για να αποζημιωθούν οι παίκτες από μια ομάδα που δυσκολεύεται οικονομικά ή πώς θα αντιμετωπιστεί τυχόν προσπάθεια κάποιων απ’ αυτούς να ακολουθήσουν τη νομική οδό ως θιγόμενοι από τη συμπεριφορά του συλλόγου.

Δεν είναι καν αγωνιστικό, παρόλο που ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει δα την πολυτέλεια να αποδεσμεύσει 4-5 βασικούς παίκτες του και να παραμείνει εξίσου ανταγωνιστικός με τους ταλαντούχους μεν, πιτσιρικάδες δε – άρα και αρκετά άπειρους και με λίγες παραστάσεις – παίκτες που διαθέτει, στην προσπάθεια για διεκδίκηση τουλάχιστον της θέσης που οδηγεί στα προκριματικά του Champions League.

Είναι πρωτίστως ηθικό. Είναι η εντύπωση που δίνει ο σύλλογος τόσο στους παίκτες που παραμένουν για το πώς ακριβώς τους βλέπει, άρα και πώς θα τους αντιμετωπίσει ενδεχομένως στο μέλλον, όσο και στους «απ’ έξω» για τον τρόπο που λειτουργεί.

Και το ηθικό κομμάτι έχει σίγουρα πολύ μεγάλη σημασία για μια ομάδα που ευαγγελίζεται την ηθική σε κάθε της βήμα και σε κάθε της ενέργεια.

Υπάρχουν πολλοί, περισσότερο ενδεδειγμένοι και για κάποιους παίκτες ενδεχομένως επιβεβλημένοι τρόποι αποδέσμευσης από τον σημερινό Παναθηναϊκό. Αυτός που επιλέχθηκε, πάντως, κολλώντας τους «ρετσινιά» και προσφέροντάς τους βορά στον πληγωμένο κόσμο του «τριφυλλιού», δεν είναι ένας απ΄ αυτούς...