Το πίστεψαν, τούς πιστεύουμε!!!

Είναι αυτή η ελληνική ψυχή που οδήγησε σε ένα ακόμα θαύμα, το πρώτο μετά από εκείνο του 2004 και πρόσφερε όπως ακριβώς το είχαν υποσχεθεί οι παίκτες της Εθινκής «χαρά στον κόσμο της Ελλάδας που ταλαιπωρείται από την κρίση».

Το έργο δεν ήταν εύκολο. Η Ρωσία δεν ήταν απλά το φαβορί του ομίλου. Ηταν ένα από τα φαβορί του Euro. Αλλά μαθημένη καθώς είναι σε ποδόσφαιρο κυριαρχίας, δεν κατάφερε να διαχειριστεί την κατάσταση στην οποία βρέθηκε, όταν η Ελλάδα άνοιξε το σκορ. Το βάρος ήταν γι’ αυτήν δυσβάσταχτο, οι κινήσεις του Αντβοκαατ σπασμωδικές (ανάλογες μ’ αυτές του Σάντος όταν βρεθήκαμε να χάνουμε με δύο γκολ διαφορά από τους Τσέχους) και όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο το περιβόητο «κρύο αίμα» της άρχισε να ζεσταίνεται, αποσυντονίζοντάς τη.

Την ίδια ώρα η Εθνική πάλευε με όποιο τρόπο μπορούσε να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Το έδειξε άλλωστε ότι ήταν αποφασισμένη «να πεθάνει στο γήπεδο» από το πρώτο λεπτό.

Ξεκίνησε δυνατά, έδειξε τα… δόντια της στους Ρώσους, δεν την περίμενε, αλλά πήρε η ίδια πρωτοβουλία και βγήκε στην επίθεση.

Εχασε ευκαιρίες, πήρε αυτοπεποίθηση κι αφού έδωσε το «στίγμα» της και ξεπέρασε χωρίς απώλειες το ρίσκο που εμπεριείχε το επιθετικό της παιχνίδι (μοιραία άφησε χώρους στους Ρώσους που έβγαλαν φάσεις, ευτυχώς ανώδυνες) στη συνέχεια μαζεύτηκε, οπισθοχώρησε (εκ των πραγμάτων άλλωστε) και πρόσεξε την άμυνά της.

Μια άμυνα ασύγκριτα πιο βελτιωμένη από τα προηγούμενα παιχνίδια καθώς ο Σηφάκης δεν έπαιρνε ρίσκα και ήταν προσεκτικός στις εξόδους του, ο Τζαβέλλας δεν… ξεμύτισε από την περιοχή που κάλυπτε και (προφανώς έχοντας παρατηρήσει τις αδυναμίες του Χολέμπας στα δύο προηγούμενα παιχνίδια) σιγούρευε κάθε – κοντινή – πάσα που έδινε, ενώ στο κέντρο της άμυνας βρισκόταν – τηρουμένων των αναλογιών και όχι μόνο… - το καλύτερο αμυντικό δίδυμο που θα μπορούσε να παίξει. Παπασταθόπουλος και Κυριάκος Παπαδόπουλος ήταν το πιο σύγχρονο (από πλευράς τεχνικής) και αθλητικό (από πλευράς σωματοδομής) κεντρικό αμυντικό δίδυμο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Φερνάντο Σάντος.

Στα χαφ ο Κατσουράνης με πολύ περισσότερα τρεξίματα και ο Μανιάτης αποτελεσματικός.

Και μπροστά, ένας φιλότιμος Γκέκας, ένας προσεκτικός Σαλπιγγίδης (είχε πάρει… εργολαβία το μαρκάρισμα του Ζιρκόφ και τα κατάφερε μια χαρά) και φυσικά ένας εκπληκτικός, ένας συγκλονιστικός Σαμαράς, που έκανε μακράν το καλύτερο παιχνίδι του και απέδειξε ότι δεν παίζει με… μέσον. Εκλεισε τα αυτιά του σε όσα ειπώθηκαν και γράφηκαν τις προηγούμενες μέρες, ακόμα και στις γκρίνιες που ακούστηκαν μόλις ανακοινώθηκε η ενδεκάδα, για την επιμονή του Σάντος να τον χρησιμοποιήσει στο παιχνίδι (τελικά κάτι ήξερε ο Πορτογάλος) και έπαιξε. Ισως και ο ίδιος να αντιλήφθηκε ότι ήρθε η ώρα να προσφέρει αυτά που μπορεί να προσφέρει (και είναι πολλά…) στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και το έκανε στο παιχνίδι κόντρα στους Ρώσους και με το παραπάνω. Κράτησε μπάλα, έβγαλε σέντρες, δημιούργησε ευκαιρίες (κάποιες φορές πάνω στον ενθουσιασμό του θέλησε να τα κάνει όλα μόνος του, αλλά ευτυχώς αυτό δεν στοίχισε).

Και φυσικά ο Καραγκούνης. Ο για πολλούς «τελειωμένος» Καραγκούνης. Αυτός που πολλοί λατρεύουν να αγαπούν κι άλλοι τόσοι λατρεύουν να μισούν. Αδιάφορος δεν μπορεί μια φορά να περάσει. Ολοι, ανεξαιρέτως, είτε «τον πάνε» είτε όχι, ένα πράγμα αναγνωρίζουν: Την σχέση πάθους που έχει με την Εθνική ομάδα. «Κάρα» και Εθνική είναι έννοιες αλληλένδετες. Τον παρακολουθείς και έχεις την αίσθηση πως έπαιζε πάντα στην Εθνική και πως θα συνεχίσει να παίζει αιώνια.

Και αν σημειολογικά κάποιος έπρεπε να οδηγήσει την Ελλάδα στα προημιτελικά του Euro 2012 αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον «τυπάρα». Δεν έβαλε το πέναλτι στο ματς με τους Πολωνούς, αλλά έβαλε τη γκολάρα απέναντι στους Ρώσους που έστειλε την Ελλάδα στα ουράνια. Γιατί είναι ο ίδιος η ψυχή της Εθνικής. Αυτός ο παραπονιάρης, ο… διαμαρτυρόμενος, ο εκνευριστικός πολλές φορές, αλλά παράλληλα, η μορφή, η ψυχή της Εθνικής ομάδας που δεν διανοείται ότι μπορεί να χάσει και αν αυτό συμβεί θέλει να έχει τη συνείδησή του ήσυχη ότι έδωσε το 101% των δυνάμεών του.

Η φάση του γκολ και η αντίδρασή του μετά απ’ αυτό αποτύπωσε ξεκάθαρα τι σήμαινε για τον ίδιο το γκολ που πέτυχε. Και η φάση με το πέναλτι και η τρελαμένη αντίδρασή του (δεν ήταν πέναλτι αλλά ο ίδιος αισθανόμενος την επαφή θεώρησε ότι είναι και δεν αναίρεσε αυτή την πίστη του ούτε μετά τον αγώνα, όταν ακόμα το υποστήριζε) αποτύπωσε ξεκάθαρα πόσο έντονα έζησε το παιχνίδι.

Στο ματς των προημιτελικών θα είναι σαν θηρίο στο κλουβί, αφού η κάρτα που πήρε θα του στερήσει την δυνατότητα να αγωνιστεί, αλλά η αύρα του είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα βοηθήσει τους υπόλοιπους διεθνείς.

Η ιστορία έγραψε. Η Ελλάδα είναι στα προημιτελικά και η μεγάλη Ρωσία των 250 εκατομμυρίων είναι εκτός Euro.

Κι αυτό γιατί για την Ελλάδα υπήρχε μόνο μία επιλογή. Η νίκη. Κι όταν η Ελλάδα έχει μπροστά της δύσκολα, όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, δείχνει χαρακτήρα. Είναι κάτι που δεν μπορεί να το αποφύγει. Είναι γραμμένο στο DNA της. Είναι στη φύση της.

Όπως είναι στη φύση της να επιτυγχάνει τα πάντα όταν είναι ενωμένη (σημαντικό μήνυμα στους δύσκολους – πολιτικά και οικονομικά – καιρούς που ζούμε τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για τους Ευρωπαίους που μας παρακολουθούν). Γιατί το καλό κλίμα είναι αυτό που οδήγησε τους παίκτες σ’ αυτή την επιτυχία.

Οσο για μας; Θα ξαναγκρινιάξουμε, είναι παραπάνω από βέβαιο. Με τις επιλογές του Σάντος, με την απόδοση των παικτών, με την παρουσία… δεινόσαυρων στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Γιατί κι αυτό στη φύση μας είναι.

Προς το παρόν όμως οφείλουμε να σιωπήσουμε. Να χειροκροτήσουμε και να πιστέψουμε. Οι διεθνείς το πίστεψαν και έφτασαν στο θαύμα. Ηρθε η ώρα να πιστέψουμε κι εμείς σ’ αυτούς.

ΥΓ. Αυτοκαταστροφική ομάδα η Ρωσία, σε πανικό ο Αντβοκαατ.

ΥΓ1. Ζούμε μέρες Πορτογαλίας. Στην Πολωνία, στην Ελλάδα, παντού. Λες κι ένας αόρατος χρονοδιακόπτης μας έχει γυρίσει οχτώ χρόνια πίσω.

ΥΓ2. Στο Euro 2004 ήταν μόλις 12 χρόνων. Σίγουρα ήθελε από τότε να γίνει ποδοσφαιριστής, κλωτσούσε το τόπι και ονειρευόταν να συναντήσει τα μεγάλα του ινδάλματα. Και σήμερα, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, πρώτος μεταξύ ίσων, και με όλο το μέλλον να του ανήκει, πανηγυρίζει μαζί μ’ αυτούς που αποθέωνε το 2004 την επική πρόκριση στα προημιτελικά του Euro 2012.

ΥΓ3. Πλέον, δίπλα στην κλασική – επική ατάκα «Η Γκάρμπο μιλάει» (λανσαρίστηκε με την πρώτη ταινία του ομιλούντος κινηματογράφου) θα τοποθετηθεί και η ατάκα «Ο Σάντος γελάει». Ο Πορτογάλος που παρουσιάζεται σε κάθε αγώνα ανήσυχος και προβληματισμένος, όπως ακριβώς έγινε και στο παιχνίδι κόντρα στους Ρώσους, έκανε την υπέρβασή του και ξεχύθηκε πανηγυρίζοντας μέσα στο γήπεδο με τη λήξη του αγώνα. Αυτή η Ελλάδα κατάφερε να τρελάνει ακόμα και τον Σάντος!

ΥΓ4. Και ο Σάντος κατάφερε να τρελάνει με τη σειρά του την Ελλάδα. Οι απαντήσεις του στην προβοκατόρικη ερώτηση του Αγγλου δημοσιογράφου που επιχείρησε να συνδέσει ποδόσφαιρο και πολιτική κατάσταση ήταν αποστομωτική. Ναι, οφείλουν όλοι να δείχνουν σεβασμό στην Ελλάδα και ένας Πορτογάλος που σίγουρα νοιώθει πια Ελληνας είχε το ανάστημα να το πει ευθαρσώς (θα έπρεπε και η Ελλάδα να σέβεται τον εαυτό της, αλλά αυτό βέβαια είναι θέμα μιας άλλης, μελλοντικής συζήτησης…).