Η δικαίωση των κόπων και η παρένθεση

Κι είναι αλήθεια πως ειδικά αυτό τον τίτλο, οι ιδιοκτήτες της «ερυθρόλευκης» ΚΑΕ τον… κυνήγησαν για πολλά χρόνια με κάθε τρόπο και με κάθε δυνατό συνδυασμό. Με παίκτες star και πανάκριβους και έμπειρο προπονητή, με παίκτες λιγότερο ακριβούς αλλά με προπονητή ιδιαίτερα εγνωσμένης αξίας, ενίοτε με ακριβοπληρωμένους παίκτες και εξίσου ακριβοπληρωμένο προπονητή.

Οποιος όμως κι αν ήταν ο συνδυασμός στο τέλος της σεζόν κατέληγαν να βλέπουν πάντα την πλάτη του «αιώνιου» αντιπάλου τους. Εφτασαν στο σημείο ακόμα και να σκεφτούν να τα παρατήσουν, πεπεισμένοι πως αυτό το όνειρό τους θα έμενε για πάντα απραγματοποίητο.

Υπό αυτή την έννοια, η κατάκτηση του φετινού τίτλου αποτελεί σίγουρα δικαίωση των κόπων κάποιων χρόνων και πολλών… ξοδεμένων χρημάτων που δεν είχαν πιάσει ως τώρα τόπο.

Πολλοί θα ισχυριστούν πως η φετινή επιτυχία απέδειξε ότι τελικά δεν θέλει… κόπο, αλλά τρόπο. Γιατί είναι γεγονός ότι τον φετινό συνδυασμό, που αποδείχτηκε επιτυχημένος, οι Αγγελόπουλοι δεν τον είχαν δοκιμάσει στο παρελθόν. Την παρουσία δηλαδή ενός έμπειρου και ικανότατου τεχνικού στον πάγκο τους και μιας «φουρνιάς» νεαρών παικτών που πλαισίωσαν τα 2-3 «δυνατά χαρτιά» της ομάδας. Και είναι αυτό εν μέρει σωστό. ΄Η μάλλον είναι η μισή - μόνο - αλήθεια. Η άλλη μισή, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή η «νέα φουρνιά» επέζησε χάρη στην αρχική αδιαφορία των «ερυθρόλευκων» οπαδών και ενδεχομένως θα είχε καεί υπό το βάρος της πίεσης και του άγχους της «ερυθρόλευκης» κερκίδας, αν αυτή αποφάσιζε να ασχοληθεί σοβαρά μαζί της στη διάρκεια της σεζόν.

Ηταν, όμως, τόσο απογοητευτικά για τις προσδοκίες, τα αποτελέσματα του ξεκινήματος αυτής της ομάδας, τόσο μικρή η εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της και τόσο… καθολικό το γύρισμα της πλάτης στα «μωρά» του Ντούσαν Ιβκοβιτς που οι οπαδοί του Ολυμπιακού πρόσφεραν… άθελά τους τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στην ομάδα τους.

Της έδωσαν την πίστωση του χρόνου που χρειαζόταν για να σταθεί γερά στα πόδια της και την «ιδιωτικότητα» που απαιτείτο για να δουλέψει μακριά από το φως των προβολέων σωστά και δημιουργικά. Όταν οι οπαδοί έστρεψαν ξανά το βλέμμα τους στην ομάδα του Ιβκοβιτς, αυτή είχε ήδη «δέσει», είχε βρει ρυθμούς και πατήματα και είχε αποκτήσει την αυτοπεποίθησή που χρειαζόταν.

Τα αποτελέσματα φάνηκαν κατ’ αρχήν στην Πόλη. Και συνεχίστηκαν στην σειρά των τελικών, όπου ο Ολυμπιακός με το μομέντουμ από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού έφτασε και στην εγχώρια επιτυχία.

Μόλις οι – δικαιολογημένοι – πανηγυρισμοί κοπάσουν, το ζητούμενο για τον Ολυμπιακό θα είναι ένα και μοναδικό: Θα καταφέρει αυτό το πρωτάθλημα να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας εποχής για το μπάσκετ του συλλόγου; Είναι δηλαδή αρκετή από μόνη της η κατάκτηση του φετινού τίτλου για να σφυρηλατηθεί το μέταλλο αυτής της ομάδας και να αποκτήσει τη δυναμική που της έλειπε; ΄Η μήπως από εδώ και στο εξής που η προσοχή θα είναι μόνιμα στραμμένη πάνω στον Παπανικολάου και την παρέα του τα «μωρά του Ντούντα» θα νιώσουν… ετεροχρονισμένα το άγχος και την πίεση που απέφυγαν φέτος και θα λυγίσουν υπό το βάρος των αυξημένων προσδοκιών;

Η νομοτέλεια και ο Ομπράντοβιτς

Κι αν στον Ολυμπιακό ο προβληματισμός της «επόμενης ημέρας» έγκειται στο αν αυτή η επιτυχία θα έχει συνέχεια, στον Παναθηναϊκό η μοναδική «αγωνία» - μετά την απόφαση της οικογένειας Γιαννακόπουλου να παραμείνει και τη νέα χρονιά στην ομάδα - αφορά την οριστικοποίηση της παραμονής του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι χορτασμένοι από τίτλους την τελευταία 15ετία, επομένως μια απώλεια που νομοτελειακά θα ερχόταν, δεν τους λέει κάτι, ούτε αλλάζει τα συναισθήματα αγάπης που τρέφουν γι’ αυτή την ομάδα.

Κάποια στιγμή θα έχανε ο Παναθηναϊκός ένα πρωτάθλημα. Συμβαίνει σε όλες τις ομάδες, σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις αθλητικές δυναστείες. Πόσω μάλλον που και το φετινό χάθηκε όπως χάθηκε, στις λεπτομέρειες ουσιαστικά, ενώ αν η μπάλα δεν αναπηδούσε και δεν έβγαινε από το καλάθι, στο σουτ τριών πόντων του Νικ Καλάθη, μπορεί η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά…

Εκείνο που πραγματικά ενδιαφέρει τους οπαδούς των «πρασίνων» είναι να μείνει ο προπονητής που αποτελεί την εγγύηση ότι οι τίτλοι θα ξανα-συσσωρευτούν στον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Αυτό που συνέβη στο ξενοδοχείο Κάραβελ κατά την επιστροφή του «τριφυλλιού» μετά την απώλεια του τίτλου, αποδεικνύει από μόνο του την υγεία που αποπνέει o σύλλογος. Και η αποθέωση που γνώρισε ο Ζοτς όταν δήλωσε στην αντιπροσωπία των «πράσινων» οπαδών ότι το μέλλον του είναι ο Παναθηναϊκός αποδεικνύει ακριβώς πόσα στηρίζουν στην παρουσία του.

Γιατί ο Ομπράντοβιτς έχει το… know how και μπορεί σε αντιδιαστολή με ό,τι προσπαθούσαν να επιτύχουν χρόνια στον Ολυμπιακό, να πάρει τίτλο με κάθε δυνατό συνδυασμό. Με παίκτες super star, με παίκτες ρολίστες, με παίκτες νεαρούς και άπειρους που πλάθει στα μαγικά του χέρια μετατρέποντάς τους σε ηγέτες - πρωταθλητές.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η παραμονή του Σέρβου τεχνικού, είναι το πρώτο ίσως και το μόνο μέλημα αυτή τη στιγμή στον Παναθηναϊκό. Γιατί είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να θεωρηθεί η φετινή απώλεια μία απλή - κακή - παρένθεση στην «πράσινη» κυριαρχία. Kαι παράλληλα το έναυσμα για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες στο μέλλον με ακόμα μεγαλύτερο πάθος και ένταση…