Γι’ αυτό αγαπάμε το ποδόσφαιρο

Καθώς μάλιστα είχε προηγηθεί η ήττα της Μπαρτσελόνα μέσα στο Καμπ Νου από τη Ρεάλ για την Πριμέρα Ντιβιζιόν που οριστικοποίησε την κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος από τη «Βασίλισσα» πολλοί ήταν εκείνοι που είδαν τη διαφαινόμενη μεταξύ τους αναμέτρηση στο Μόναχο, σαν το «τελικό ξεκαθάρισμα». Αυτό που είτε θα αποδείκνυε πως η κυριαρχία της Μπαρτσελόνα, τουλάχιστον με αυτά τα πρόσωπα, τη μορφή και το στιλ παιχνιδιού που γνωρίσαμε τη συγκεκριμένη ομάδα, οδεύει προς τη δύση της, είτε πως η απώλεια του τίτλου στην Ισπανία ήταν μια ατυχής συγκυρία και οι Καταλανοί θα έπαιρναν ρεβάνς από την «αιώνια αντίπαλό τους»με την κατάκτηση του «κυπέλλου με τα μεγάλα αυτιά».

Αυτό που συνέβη δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα αν ήταν κάποιο από τα τερτίπια της τύχης, ή μέρος ενός απώτερου… θεϊκού σχεδίου. Μπορεί όμως με πάσα βεβαιότητα να υποστηρίξει πως είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο αγαπάνε το ποδόσφαιρο όσο δεν έχουν αγαπηθεί όλα τα άλλα αθλήματα μαζί.

Είναι αυτή η αίσθηση του απρόβλεπτου που γεννάει ψήγματα αμφιβολίας για την τελική έκβαση του αγώνα ακόμα και στο πιο αδιαφιλονίκητο φαβορί, όταν στα περισσότερα άλλα αθλήματα, ατομικά ή ομαδικά η καλύτερη ομάδα, ο καλύτερος χρόνος, η καλύτερη τεχνική θα υπερισχύσει εννιά φορές στις δέκα.

Είναι αυτή η άμεση «πληρωμή» για οποιονδήποτε - όσο μεγάλος και σπουδαίος κι αν είναι - τολμήσει να υποτιμήσει τον μικρό και αδύναμο (στην περίπτωσή μας βέβαια τη Μπάγερν και την Τσέλσι, μικρές και αδύναμες δεν τις λες…).

Είναι αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων από τη χαρά στη λύπη όχι μόνο από το ένα στρατόπεδο οπαδών στο άλλο, αλλά και ατομικά στον καθένα μας στο 90λεπτο που διαρκεί ένα παιχνίδι, με μια ένταση που δύσκολα μπορεί να προσφέρει κάποιο άλλο σπορ.

Είναι αυτή η καταγραφή στιγμών που έχει κανείς να θυμάται το ίδιο έντονα όπως τη στιγμή που τα έζησε μέρες, μήνες, χρόνια μετά. Και αυτή η καταγραφή σημαδεύει μέσα μας ανεξίτηλα όχι μόνο τις μεγάλες επιτυχίες, αλλά και τις μεγάλες αποτυχίες. Πολλές μάλιστα φορές αυτές μπορεί να μνημονεύονται πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι νίκες.

Εχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε κι όμως για κάθε έναν που θυμάται πως η Βραζιλία κατέκτησε το Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, αντιστοιχούν δύο και παραπάνω που θυμούνται το συγκεκριμένο Μουντιάλ το αποσβολωμένο ύφος του Ρομπέρτο Μπάτζιο μετά το χαμένο πέναλτι που κατέληξε πάνω από τα δοκάρια του Ταφαρέλ.

Για κάθε έναν που αναφέρεται στην κατάκτηση του Euro 2004 από τη μεγάλη έκπληξη της διοργάνωσης, Ελλάδα αντιστοιχεί άλλος ένας που θυμάται το γοερό κλάμα του Κριστιάνο Ρονάλντο  (αυτό το θυμούνται και πολλοί από εμάς, με μια δόση… κακεντρέχειας, είναι αλήθεια, ιδιαίτερα αν είναι οπαδοί της Μπαρτσελόνα, τώρα που ο Πορτογάλος είναι παίκτης της Ρεάλ…).

Το καθένα από τα παραπάνω και όλα μαζί ξεχωριστά συνιστούν βέβαια και μια σειρά από λόγους για τους οποίους οι περισσότεροι αισθάνονται απογοήτευση για το μεγάλο ραντεβού που ακυρώθηκε.

Eπειδή, μάλιστα, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ αποτελούν τους δύο αντίθετους πόλους, καθώς η μία είναι το αντίπαλον δέος για την άλλη και οι Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο έχουν φανατικούς οπαδούς και φανατικούς εχθρούς, που ερίζουν για τα ποιος από τους δύο είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, η παρουσία τους στον τελικό του Μονάχου θα απογείωνε τη διοργάνωση.

Φίλαθλοι από κάθε γωνιά της Ισπανίας και της Καταλωνίας, από κάθε μέρος της Ευρώπης, γιατί όχι και του κόσμου ολόκληρου, θα ξεκινούσαν για να δώσουν το παρών στον «τελικό των τελικών» και να απολαύσουν τις δύο κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες στον κόσμο. Τώρα, η παρουσία της Μπάγερν που αγωνίζεται «εντός έδρας» δεν στέρησε απλώς την ψυχική διάθεση εκείνων που… ψήνονταν να δουν el clasico, να ταξιδέψουν στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας. Στέρησε επί της ουσίας και αυτή ακόμα και αυτή την αγαπημένη συνήθεια των οπαδών των δύο φιναλίστ, να… μετακομίσουν στην πόλη του τελικού, αφού αυτό το ταξίδι θα το κάνουν στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο Αγγλοι.

Όμως το… θεϊκό σχέδιο, είχε ενδεχομένως προγραμματίσει φέτος οι… συγκινήσεις να εξαντληθούν στους ημιτελικούς. Που ήταν και οι δύο συναρπαστικοί και άκρως χορταστικοί για όσους τους παρακολούθησαν, ανεξάρτητα αν με το σφύριγμα της λήξης βρίσκονταν από την πλευρά των νικητών ή των ηττημένων.

Και χωρίς κανείς να μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να υπάρξουν κόντρα στις προσδοκίες και τα… προγνωστικά, ανάλογες ή ακόμα και μεγαλύτερες συγκινήσεις στον τελικό, το βέβαιο είναι ένα: Οσο και αν μας στενοχώρησε ο αποκλεισμός των δύο ισπανικών ομάδων από τον τελικό, άλλο τόσο μας εξιτάρει η σκέψη ότι η αιώνια κόντρα τους μετατέθηκε για κάποια στιγμή στο μέλλον.

Aλλωστε, τόσο μεγάλα μεγέθη δεν είναι δυνατόν να ξεκαθαρίσουν τους… λογαριασμούς τους σε έναν και μόνο αγώνα, χώρια που πολλές φορές τόσο η αναμονή για το ταξίδι όσο και το ίδιο το ταξίδι έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τον τελικό προορισμό...