«Βάσεις» για την Πόλη με το μυαλό στη... Σιένα

Είναι επίσης γεγονός ότι εμφάνιση σαν τη χθεσινή κόντρα στη Μακάμπι - παρόλο που είναι πια μέρος του DNA του… - ο Παναθηναϊκός δεν είχε πραγματοποιήσει (και δεν είχε πείσει ότι μπορεί να πραγματοποιήσει…) τη φετινή χρονιά. Και ακριβώς επειδή το έκανε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που έχει μπει πια στην τελική ευθεία για το φάιναλ φορ της Κωνσταντινούπολης, γέμισε με αισιοδοξία, υπερηφάνεια και υψηλές προσδοκίες τους οπαδούς του.

Αυτούς που γνωρίζουν πολύ καλά ποιο είναι το πραγματικό μέγεθος της ισραηλινής ομάδας, που μπορεί να μην διαθέτει φέτος την αίγλη του παρελθόντος, δεν παύει ωστόσο να είναι ένας παραπάνω από υπολογίσιμος αντίπαλος και που σίγουρα η δυναμικότητά της δεν είναι αυτή που εμφάνισε στο χθεσινό παιχνίδι.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, τόσο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς όσο και οι παίκτες του είναι παραπάνω από βέβαιο ότι από το χθεσινό ματς θα κρατήσουν μόνο το 1-0 και την αυτοπεποίθηση που αυτό τους πρόσφερε για τη συνέχεια της σειράς των αγώνων της προημιτελικής φάσης και θα έχουν τις αισθήσεις τους τεταμένες εν όψει του αγώνα της Πέμπτης.

Αλλωστε, το περυσινό «πάθημα» του Ολυμπιακού απέναντι στη Σιένα, την οποία συνέτριψε στον πρώτο αγώνα του ΣΕΦ για να αποκλειστεί στη συνέχεια... πανηγυρικά επειδή πίστεψε ότι η πρόκρισή του ήταν εξασφαλισμένη, είναι πολύ νωπό και ο Ομπράντοβιτς πολύ ευφυής για να μη το λάβει υπόψιν του.

Ακριβώς επειδή, όπως και η Σιένα πέρυσι, η Μακάμπι,
* δεν έχει τίποτα να χάσει στο επόμενο παιχνίδι - υπό την έννοια ότι και νομοτελειακά να το δει κανείς, χειρότερα αποκλείεται να πάει...
* δεν παύει να είναι ομάδα με χαρακτήρα πρωταθλήτριας (κι όταν τον έδειξε, στα τελευταία λεπτά του χθεσινού αγώνα πιέζοντας τον Παναθηναϊκό που είχε χαλαρώσει αισθητά τον οδήγησε σε λάθη)
* δεν υπάρχει περίπτωση μετά το «πάθημά» της να μη λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης,

το παιχνίδι της Πέμπτης θα είναι εντελώς διαφορετικό παιχνίδι.

Γι’ αυτό και ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που θα πρέπει να διαχειριστεί σωστά
* αυτή καθ’ αυτή την σπουδαία χθεσινή εμφάνιση,
* το ενδεχόμενο (παραπάνω από πιθανό...) να μην ξαναβρεθούν όλοι οι παίκτες του σε τόσο καλή κατάσταση και να μη τους «πιάνει» οτιδήποτε επιχειρούν,
 * την τυχόν έλλειψη συγκέντρωσης που μπορεί να επιφέρει μια τόσο μεγάλη από πλευράς εμφάνισης (αλλά και σκορ) νίκης

ώστε να οδηγηθεί με ασφάλεια στο ζητούμενο που δεν είναι άλλο από το 2-0.

Επειδή όμως έχουν «γνώση οι φύλακες» και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς γνωρίζει πολύ καλά πως η χθεσινή νίκη μόνο ως 1-0 μετράει είτε ερχόταν με ένα καλάθι διαφορά είτε με τους 20 πόντους που ήρθε τώρα είναι βέβαιο πως έχει λάβει όλα τα παραπάνω υπόψιν του.

Αλλωστε, αν κάτι επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά χθες είναι πως όταν ο Παναθηναϊκός πηγαίνει στα παιχνίδια «υποψιασμένος», έχοντας «μελετήσει» τον αντίπαλό του (όσο δυνατός κι αν είναι αυτός...) και έχοντας προσαρμόσει το δικό του παιχνίδι του πάνω του, δύσκολα θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Το έκανε πέρσι με τη Μπαρτσελόνα, το επανέλαβε φέτος με τη Μακάμπι, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το έχει κατά νου και στο παιχνίδι - «παγίδα» της Πέμπτης.

Μια παγίδα που, αν την αποφύγει, θα μπορεί κανείς να πει σχεδόν με βεβαιότητα ότι το εισιτήριο για το φάιναλ φορ της Πόλης είναι δικό του. Το ζητούμενο, λοιπόν για το αυριανό ματς δεν είναι μια εμφάνιση ανάλογη της χθεσινής, αλλά η νίκη ακόμα και με μισό πόντο διαφορά.

Αν μη τι άλλο, εξάλλου, τις... υποσχέσεις ότι μπορεί να παίξει μπάσκετ στα γνωστά υψηλά επίπεδα των προηγούμενων χρόνων, αυτό δηλαδή το ποιοτικό μπάσκετ που θα χρειαστεί να παίξει στο φάιναλ φορ ώστε να φτάσει στην κατάκτηση του τροπαίου ο Παναθηναϊκός τις έδωσε μόλις χθες.

Με ένα «σαρωτικό» παιχνίδι που εξελίχθηκε σε παράσταση για ένα ρόλο από τα πρώτα λεπτά του δεύτερου δεκαλέπτου, όταν ο Ομπράντοβιτς «διάβασε»  και «κατέστρεψε» τις άμυνες προσαρμογής ζώνης του Μπλατ - κυρίως με τον Μπατίστ αλλά και με τρίποντα πίσω από την πρώτη γραμμή άμυνας -  και οι «πράσινοι» έκλεβαν τη μπάλα και έβγαιναν στον αιφνιδιασμό βάζοντας καλάθι με κάθε δυνατό τρόπο.

Είναι χαρακτηριστικό πως η Μακάμπι «καθηλώθηκε στους 18 πόντους μη καταφέρνοντας να πετύχει καλάθι για 5 ολόκληρα λεπτά και μόνος ο Λάνγκφορντ προσπαθούσε - μάταια - να σώσει τα προσχήματα.

Mε τον Δημήτρη Διαμαντίδη να δίνει ένα ακόμα ρεσιτάλ άμυνας, με τον Νικ Καλάθη θα θέτει τις προϋποθέσεις για να εξελιχθεί σε «άνθρωπο των προημιτελικών» (καθώς υπάρχει το περυσινό… προηγούμενο της σειράς κόντρα στη Μπαρτσελόνα), με τον Τσαρτσαρή να «δένει» άμυνα και επίθεση και τον Λόγκαν να δείχνει αμυντικά στοιχεία που δεν είχε εμφανίσει στο παρελθόν (κι αυτό αν μη τι άλλο είναι έργο Ομπράντοβιτς) ο Παναθηναϊκός επέβαλε τους δικούς του όρους στη Μακάμπι και δεν χαλάρωσε παρά μόνο όταν είχε εξασφαλίσει τη νίκη.

Στο τέλος, βέβαια όταν έχασε την αυτοσυγκέντρωσή του και η Μακάμπι τον πίεσε στο ανοιχτό γήπεδο, έδειξε κάποιες από τις αδυναμίες του (αστοχία στις βολές, επιρρεπής στα λάθη) που θα πρέπει να βελτιώσει εν όψει του δεύτερου παιχνιδιού.

Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν χαλάρωσε λόγω της μεγάλης διαφοράς που είχε εξασφαλίσει, ή απλά «έσβησε τις μηχανές» κατ’ εντολήν Ομπράντοβιτς ακριβώς για να μπορέσει ο τεχνικός του «τριφυλλιού» να διαχειριστεί καλύτερα το αποτέλεσμα του χθεσινού παιχνιδιού εν όψει του αγώνα της Πέμπτης, κάτι που ενδεχομένως να μη μπορούσε να κάνει αν τα μυαλά των παικτών είχαν πάρει… αέρα από μια νίκη με συντριπτική υπέρ τους διαφορά…

ΥΓ. Είναι τόσο μεγάλη η υποκρισία και οι φανφάρες των ηθικών αυτουργών - Πόντιων Πιλάτων, για όσα συνέβησαν στο ντέρμπι των «αιωνίων» στο ποδόσφαιρο και τόσο πολλοί αυτοί που έπεσαν ξαφνικά από τα σύννεφα, ή θλίβονται για τα τεκταινόμενα, παρόλο που άλλος λίγο άλλος πολύ, από το δικό του μετερίζι ο καθένας (Πολιτεία, παράγοντες, δημοσιογράφοι κ.λπ.) συνέβαλαν για να οδηγηθούν τα πράγματα σ’ αυτή την κατάσταση, που πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο να τοποθετηθεί κανείς. Θα αρκεστώ μόνο να θυμίσω την ατάκα του Λάκη Λαζόπουλου σε μια – από τις πάμπολλες – αναφορές σε ανάλογα, όχι υποχρεωτικά ποδοσφαιρικά, περιστατικά, όπου η Πολιτεία ή οι εκάστοτε αρμόδιοι σπεύδουν να μας διαβεβαιώσουν ότι «αυτή τη φορά θα μπει το μαχαίρι στο κόκαλο»: «Για να βάζουμε κάθε φορά το μαχαίρι στο κόκαλο και να μη το βρίσκουμε ποτέ, αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν έχει κόκαλο»…

ΥΓ1. Πολύς λόγος γίνεται από το βράδυ της Κυριακής με αφορμή τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ για «απενοχοποίηση της Ριζούπολης». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη «πλάνη» απ΄ αυτήν. Στα, σαφώς καταδικαστέα, επεισόδια στο ΟΑΚΑ δεν κινδύνεψε, ούτε τρομοκρατήθηκε, σε καμία στιγμή, πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος του αγώνα ο αντίπαλος (και, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, πως σωστά δεν κινδύνεψε, ούτε τρομοκρατήθηκε…). Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή σύγκριση…