Oι μεταγραφές, η κρίση και η… απελπισία του Τύπου

Και καθώς, ειδικά στην περίπτωση του Τύπου η σχέση με τον αναγνώστη είναι σχέση δούναι και λαβείν, ακόμα και αυτό το αγαπημένο μέχρι πρότινος «παιχνίδισμα» με τα ονόματα των παικταράδων που θα έρθουν να ενισχύσουν την - εκάστοτε - ομάδα έχει χάσει την χάρη του.

Όταν λέμε μεταγραφές βέβαια έτσι κι αλλιώς αναφερόμαστε κυρίως στο καλοκαίρι. Τότε γινόταν συνήθως το μεγάλο πανηγύρι. Τότε έβλεπαν και οι εφημερίδες άνοδο στην κυκλοφορία τους. Κανείς δεν ζημιώθηκε πουλώντας ελπίδα.

Κι όπως οι αναγνώστες ήταν χαλαροί λόγω της ζέστης και των διακοπών με το ουζάκι ή τη φραπεδιά, η ανάγνωση της αγαπημένης εφημερίδας που εξυμνούσε τις ικανότητες του μπαλαδόρου που θα έρθει για να οδηγήσει την ομάδα στην κορυφή έδινε αφορμές για ποδοσφαιροκουβέντα και όνειρα.

Κι όσο «ψηνόταν» ο παίκτης - δύσκολη περίπτωση να έρθει στην ομάδα άλλο τόσο «ψηνόταν» και ο οπαδός. Κυριολεκτικά (στον ήλιο) και μεταφορικά (στη σκέψη της δημιουργίας της υπερομάδας). Και έκανε όνειρα τίτλου.

Τις περισσότερες φορές βέβαια το μόνο πρωτάθλημα που κατακτούσε ο σύλλογος ήταν αυτό του καλοκαιριού. Αλλά τι σημασία έχει; Ετσι κι αλλιώς η ευτυχία είναι στιγμές μόνο στη ζωή μας.

Ο Τύπος, πάντως, τις ζούσε τις δικές του μεγάλες στιγμές. Κι όπως αράδιαζε κάθε μέρα από δυο - τρία ονόματα για κάθε ομάδα ακόμα κι αν δεν είχε εσωτερική πληροφόρηση και στατιστικά να το πάρεις, όλο και κάπου έπεφτε μέσα. Και πανηγύριζε κι αυτός για την επιτυχία του και χαιρόταν κι ο οπαδός μαζί του.

Ηρθε όμως η κρίση και τα έσβησε όλα αυτά μονοκοντυλιά. Και φτάσαμε τώρα στη μεταγραφική περίοδο του Γενάρη και στην τελευταία ημέρα της και ουσιαστικά δεν έχει κουνηθεί φύλλο. Παίκτες έχουν φύγει, βέβαια. Αρκετοί. Αλλά για να φέρουν οι ομάδες καινούργιους με τα άθλια οικονομικά που διαθέτουν, δυσκολεύονται περισσότερο απ’ όσο δυσκολεύτηκε στην αρχή ο «πρωτάρης» Γιώργος Κωνσταντίνου να φέρει τα ναυτάκια του στόλου στο Blue Black της Τρούμπας, στην ταινία «Καλώς ήρθε το δολάριο» (στο 1:12:35)

Ετσι κι αλλιώς, βέβαια, οι μεταγραφές του χειμώνα δεν είχαν ποτέ την αίγλη αυτών του καλοκαιριού. Διορθώσεις μόνο έκαναν οι ομάδες το Γενάρη προσπαθώντας να ξεφορτωθούν τα παλτά που αγόρασαν το καλοκαίρι (ανακόλουθο μεν, αληθινό δε…) . Αντε να βρίσκονταν και κανα δυο «φορτωμένα» λαμόγια που τα έσπρωχναν για να φέρουν παίκτες σωρηδόν και να κάνουν κάτι τρελούς δεύτερους γύρους σώζοντας την παρτίδα που φαινόταν χαμένη.

Πέρασαν όμως αυτές οι παλιές καλές (;) εποχές. Τώρα ούτε τα λαμόγια διαθέτουν ζεστό χρήμα για να φέρουν παίκτες ούτε οι κανονικοί πρόεδροι δεν τα σκάνε για να ενισχύσουν τις ομάδες τους. Και πώς να το κάνουν; Μαντήλι για να κλάψουν δεν έχουν οι περισσότεροι. Ακόμα χρωστάνε λεφτά σε παίκτες που έφυγαν. Ακόμα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στους μισθούς και τα συμβόλαια αυτών που έχουν μείνει.

Ηρθε και το financial fair play και τους αποτελείωσε. Για πρωτάθλημα πάει ο Παναθηναϊκός και ο Γόντικας το είπε καθαρά. Αν μέχρι τις 31 Μαρτίου δεν αναλάβουν οι Αραβες ή δεν βάλουν χρήματα οι μέτοχοι, το πρόβλημά μας θα είναι πολύ σοβαρότερο από το ότι δεν κάναμε μεταγραφές. Και το πήγε και παραπέρα. Αυτή τη στιγμή, λέει, εξαρτώμεθα από την καλή διάθεση των παικτών. Σα να λέμε, όσο αντέχουν οι παίκτες να σφίγγουν κι άλλο το ζωνάρι έχει κι καλώς. Αν σταματήσουν, τετέλεσθαι. Μία από τα ίδια η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Αρης και πάει λέγοντας. Αλλά θα μου πεις, εδώ δεν ρίχνει χρήμα στις μεταγραφές ο Ολυμπιακός, που το διαθέτει, θα ρίξουν αυτοί που το ψάχνουν με το κυάλι;

Και όπως δεν υπάρχει χρήμα για μεταγραφές και δεν υπάρχει και ενδιαφέρον από τον κόσμο που έχει τα δικά του προβλήματα να λύσει, μαραζώνει κι ο Τύπος. Τι να γράψεις δηλαδή και σε ποιον να απευθυνθείς; Και άντε και έχει πες ο άλλος το κουράγιο να σε διαβάσει . Θα σε πιστέψει κιόλας; Γιατί μέσα σ’ όλα έχει πάθει κι άλλη ζημιά ο Ελληνας.

Από τότε που είπε ο Παπανδρέου ότι «λεφτά υπάρχουν» και όταν έβαλε το χέρι στην τσέπη του κράτους (μεταφορικά μιλώντας πάντα…) έπιασε το μπατζάκι, δεν πιστεύει κανείς κανέναν.

Οπότε ό,τι και να του γράψεις του αναγνώστη για τον παικταρά που θα κλείσει έστω και την τελευταία στιγμή, σημασία δεν θα δώσει.

Το πολύ πολύ να σκάσει κανα ειρωνικό χαμόγελο…