Το jenga, o Παναθηναϊκός και ο Κατσουράνης…

Στο jenga η προσπάθεια του παίκτη έγκειται στο να αφαιρέσει με προσοχή ένα κομμάτι από τη μέση ή το κάτω μέρος προσπαθώντας να μην ρίξει τον πύργο που έχει δημιουργήσει.  Στον Παναθηναϊκό η προσπάθεια έγκειται στο να θωρακίσει τα μετόπισθεν, αφαιρώντας ένα κομμάτι από το κέντρο, χωρίς αυτό να του στοιχίσει στην επίθεση (και κατ’ επέκταση σε απώλεια βαθμών που θα «γκρεμίσουν» ό,τι έχει δημιουργήσει ως τώρα).

Και μοιάζει τα τελευταία χρόνια γενικότερα και στα τελευταία φετινά παιχνίδια ειδικότερα η ομάδα να ακροβατεί σε αυτή την ισορροπία του… τρόμου, προκειμένου να μην γκρεμιστεί το οικοδόμημα.

Το σχεδόν… διαχρονικό ερώτημα «χρειάζεται ο Παναθηναϊκός στόπερ ή δημιουργικό χαφ», προέκυψε επί εποχής Τεν Κάτε και επανέρχεται κατά τακτά χρονικά διαστήματα κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός «γκελάρει» ή… ζορίζεται να πάρει τη νίκη.

Μπορεί να μοιάζει με ερώτημα «αιρετικό», μπορεί κάποιοι να αισθάνονται ότι επιβεβαιώνονται κιόλας από τα… κοροϊδίστικα γκολ που έχει δεχθεί ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια κυρίως στην Ευρώπη (όπου όμως μην ξεχνάμε ότι είναι διαφορετικές οι απαιτήσεις) όταν επιμένουν ότι η ομάδα θέλει στόπερ (και από εδώ το έχουμε πει βλέποντας τα κατά καιρούς «τσαφ» του Καντέ και του Σαριέγκι, πόσω μάλλον τώρα με τον τραυματισμό του Μπουμσόνγκ), αλλά εκείνο που τελικά αποδεικνύεται είναι πως σε κάθε προσπάθεια ενίσχυσης της άμυνας του «τριφυλλιού» με εσωτερικές αλλαγές, η ομάδα στερείται κάτι από το δημιουργικό της κομμάτι.

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, πως στα δύο τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος  (συν αυτό του κυπέλλου) που ο Κατσουράνης έπαιξε στο κέντρο της άμυνας, έλειπε από τη μεσαία γραμμή και ο Παναθηναϊκός δυσκολεύτηκε να φτάσει στο γκολ .

Ούτε είναι τυχαίο πως στο χθεσινό παιχνίδι μόλις ο Φερέιρα γύρισε τον Βιτόλο στην άμυνα και τοποθέτησε τον Κατσουράνη στα χαφ, ο Παναθηναϊκός δημιούργησε ευκαιρίες, έγινε πιο επιθετικός και τελικά έλυσε και τον «γόρδιο δεσμό» στο πρόβλημα του γκολ.

Είναι αλήθεια, βέβαια, πως πέρα από τις αλχημείες που αναγκάζεται να κάνει ο προπονητής, προκειμένου να βρει λύσεις, η ομάδα μπήκε υπεροπτικά στο γήπεδο και ουσιαστικά «πέταξε» το πρώτο ημίχρονο στον κάλαθο των αχρήστων, με αποτέλεσμα να αγχωθεί στο δεύτερο μέρος, όπως ήταν φυσικό. Κι ενδεχομένως αν δεν βρισκόταν ο Κατσουράνης που μπορεί να έχει κατηγορηθεί για πολλά πράγματα από πολλούς, αλλά ουδέποτε έχει αμφισβητηθεί η κλάση και η ποδοσφαιρική του ευφυΐα (κι όποιος το έχει κάνει μάλλον δεν ξέρει πολλά πράγματα από μπάλα), σήμερα ο Παναθηναϊκός πιθανότατα θα ασχολιόταν με τους χαμένους βαθμούς και κατά πόσο αυτοί μπορούν να του κοστίσουν στη μάχη του τίτλου.

Οι «πράσινοι» μπορούν βέβαια να φωνάζουν για τα δύο ανύπαρκτα οφσάιντ που χρεώθηκαν και τα οποία αν δεν είχαν καταλογιστεί, η ζωή τους θα είχε γίνει ευκολότερη, ή να τα βάζουν με την αναποτελεσματικότητα του Τοτσέ, αλλά είναι γεγονός ότι τέτοια φαινόμενα συνάντησαν και θα συναντήσουν και σε άλλα παιχνίδια τους μέχρι το τέλος της σεζόν. Επομένως, αυτό που μετράει αυτή την στιγμή, είναι οι τρεις πολύτιμοι βαθμοί, απόρροια - πέραν της κλάσης του «Κατσούρ» - και της πίστης και του πάθους που δείχνουν συνολικά για την κατάκτηση της νίκης.

Τέτοια «τρίποντα», αλλά κυρίως τέτοια αγωνιστική συμπεριφορά, ομάδας που δεν τα παρατάει και παλεύει μέχρι το τέλος για να πάρει τη νίκη, ψυχωμένα, με ορθόδοξο τρόπο και τη μπάλα κάτω (και όχι με γιόμες…), δείχνουν «μέταλλο» πρωταθλητή και βάζουν υποθήκη τίτλου. Mην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι «πράσινοι» που δεν τους περισσεύουν οι εναλλακτικές λύσεις από τον πάγκο, προέρχονταν από το ματς κυπέλλου με τον Πανιώνιο (με 120 λεπτά παιχνιδιού) και το παιχνίδι υπό αντίξοες συνθήκες στα Γιάννενα.

Αντίστοιχα, όμως, η δυσκολία με την οποία αυτή η νίκη ήρθε, χτυπάει «καμπανάκι» για τα προσεχή παιχνίδια, ιδιαίτερα επειδή όπως έχουμε ξαναπεί ο Παναθηναϊκός αυτή την εποχή κάνει κοιλιά, οι αντίπαλοι έχουν πια «διαβάσει» το παιχνίδι του και κλείνουν πιο αποτελεσματικά τους διαδρόμους προς το τέρμα τους, ενώ παράλληλα κάθε παίκτης που… περισσεύει στην άμυνα (ουσιαστικά δεν περισσεύει καν, αφού διορθώνει τις αστοχίες των υπόλοιπων αμυντικών που είναι πολλές…) λείπει από τη δημιουργία στο κέντρο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αποτελεσματικότητα της επίθεσης.

Εννοείται επίσης πως τα επόμενα παιχνίδια με Ατρόμητο (εντός) Λεβαδειακό (εντός, στο εξ αναβολής της επόμενης Τετάρτης),  Δόξα Δράμας (εκτός), Λεβαδειακό (εκτός) και Ξάνθη (εντός) είναι κομβικά και οι «πράσινοι» πρέπει πάση θυσία να τα κερδίσουν αν θέλουν να παραμείνουν σε τροχιά τίτλου.

Kι επειδή χρειάζονται νίκη θα φανεί αν η τοποθέτηση του Κατσουράνη στο κέντρο της άμυνας (αν επιμένει να τον διατηρεί εκεί ο Ζεσουάλδο Φερέιρα για όσο καιρό απουσιάζει ο Μπουμσόνγκ…) θα περάσει «αναίμακτα» ή οι δημιουργικές λύσεις που στερεί από την ομάδα θα αποβούν σε κάποιον επόμενο αγώνα μοιραίες…

ΥΓ. Εναλλακτικός τίτλος του συγκεκριμένου κειμένου: «Όταν ο Κατσουράνης ανέβηκε στο  κέντρο…» (Υπήρξε, άραγε, κάποια θέση που να μην έπαιξε χθες, πέραν αυτής του τερματοφύλακα;).

ΥΓ1. Με την τοποθέτηση του Κατσουράνη στο κέντρο της άμυνας «απενεχοποιήθηκε» και ο Μπιάρσμιρ. Που, κακό αμυντικό δεν τον λες. Απλά χρειαζόταν τον κατάλληλο παρτενέρ,  για να αποκτήσει ηρεμία και καθαρό μυαλό στο παιχνίδι του, γιατί είναι πλέον φανερό ότι δεν έχει χημεία και δεν μπορεί να αλληλοσυμπληρωθεί με τους υπόλοιπους κεντρικούς αμυντικούς του «τριφυλλιού».

ΥΓ2. Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι όσο… ψυχοβγαλτικά κυλάει για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού κάθε παιχνίδι που η νίκη αργεί να έρθει, άλλο τόσο… φτιάχνονται όταν η ομάδα τους παίρνει τα «τρίποντα» στο… ογδονταφεύγα.

ΥΓ3. Τα «γαλλικά» του διαιτητή Μήτσιου (για το κ...παίχνιδο) μετά το τέλος του αγώνα, αποδεικνύουν πως και οι «άρχοντες» των αγώνων αγανακτούν και αγχώνονται από την εξέλιξη των ματς.

ΥΓ4. Μεγάλο παιχνίδι από τον Βιτόλο, βρισκόταν σχεδόν παντού.

ΥΓ5. Ο Μαυρίας έκανε φοβερή ενέργεια στη φάση του γκολ, είναι ταλαντούχος, αλλά του λείπουν βασικά στοιχεία για τη θέση που παίζει, όπως η σέντρα και η ντρίπλα σε κλειστό χώρο.

ΥΓ6. Ο Τοτσέ, όσο ξέρει παίζει. Αδιάφορο ή χωρίς φιλότιμο πάντως δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς. Γι΄ αυτό και οι αποδοκιμασίες στο πρόσωπό του ήταν απαράδεκτες. Αφενός δεν πρόκειται να τον βελτιώσουν, αφού καταρρακώνουν την ψυχολογία του, αφετέρου ο Παναθηναϊκός δεν έχει εναλλακτικές, επομένως έχει ανάγκη από την παρουσία του.

ΥΓ7. Τελικά, ούτε στόπερ, ούτε χαφ. Με τον Τοτσέ να μην μπορεί να αποδώσει, τον Ρούντολφ να είναι… μόνιμος τραυματίας και τους αντιπάλους να έχουν μάθει το παιχνίδι του Λέτο, μήπως η ομάδα χρειάζεται επιθετικό;