Μπροστά ρολάρει πίσω ρετάρει…

Το γεγονός ότι οι «πράσινοι» έφτασαν στις γιορτές χωρίς περαιτέρω απώλειες (υπό την προϋπόθεση ότι την Τρίτη ο Αγροτικός Αστέρας στο ματς κυπέλλου στον Εύοσμο δεν θα… θελήσει να χαλάσει την εορταστική διάθεση) και έχουν χρόνο να ξεκουραστούν μέχρι το «κομβικό», όπως έχουν έρθει τα πράγματα, παιχνίδι με τον Παναιτωλικό (και με τον Λέτο απόντα - στην πράξη θα αποδειχτεί αν ήταν σωστή κίνηση να εκτίσει την ποινή των καρτών του στο Αγρίνιο) μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί.

Εξίσου θετικό είναι το γεγονός ότι ο Λέτο - παρόλο που σε κάποια σημεία του αγώνα θύμισε τον παλιό «ατομιστή» εαυτό του - εμφανίστηκε να διαθέτει το  κέφι των προηγούμενων καλών αγώνων του (που το είχε χάσει τελευταία) και να παίρνει για μια ακόμα φορά την ομάδα στους ώμους του.

Κι αν ο Αργεντινός απλά συνέχισε από εκεί που είχε… σταματήσει, πολλά είναι τα εύσημα που αξίζει να αποδοθούν στον νεαρό Καπίνο που με τις σωτήριες επεμβάσεις του έσωσε τον Παναθηναϊκό από παραβίαση της εστίας του σε χρονικές στιγμές του αγώνα που αν είχε δεχτεί γκολ σήμερα ενδεχομένως η συζήτηση για το ματς θα ξεκινούσε από άλλη βάση…

Ο Παναθηναϊκός κατορθώνει μέσα από τις αντιξοότητες και σε μια χρονική στιγμή της σεζόν που βρίσκεται σε αγωνιστική κάμψη όχι μόνο να παραμένει αλώβητος, αλλά να σφυρηλατεί το χαρακτήρα των παικτών του, ειδικά αυτών για τους οποίους η ψυχολογία είναι το Α και το Ω, να παραμένει σε τροχιά τίτλου και να κάνει πορεία πρωταθλητισμού.

Εδώ, όμως, σταματούν τα θετικά και ξεκινούν τα αρνητικά. Γιατί αν για παράδειγμα ο Λέτο δείχνει να είναι στο... mood των πρώτων αγωνιστικών, ο Ζέκα είναι σταθερά καλός, η πτώση του Κουίνσι είναι πιθανότατα θέμα κόπωσης, ο Ρούντολφ χρειάζεται απλά παιχνίδια στα πόδια του για να αποδώσει αυτά που όλοι προσδοκούν απ’ αυτόν, ο Κλέιτον (που δεν «τραβάει» με τίποτα τελευταία) πλησιάζει ο καιρός να αντικατασταθεί από τον Χριστοδουλόπουλο και το Νίνη (που, πάντως, ούτε αυτοί θα είναι απόλυτα έτοιμοι τον πρώτο καιρό της επανένταξής τους), ο Σιμάο «μασάει σίδερα» και ο Κατσουράνης έχει βρει το ρόλο που του ταιριάζει, η άμυνα εξακολουθεί να παραμένει ο αδύναμος κρίκος.

Αδύναμος όσο και επικίνδυνος. Κι εδώ πια δεν είναι θέμα τόσο συνολικής αμυντικής λειτουργίας (οπότε θα έπρεπε να αναζητήσουμε την ευθύνη και στους χαφ), γιατί φάνηκε  ξεκάθαρα χθες σ’ έναν αγώνα που ο αντίπαλος δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να… πετάει τη μπάλα μπροστά, πως ο μόνος αξιόπιστος αμυντικός του «τριφυλλιού» ήταν ο Στέργος Μαρίνος.

Τόσο η αριστερή πλευρά της άμυνας όσο και το κέντρο της ήταν μόνιμη πηγή κινδύνων, σε σημείο που μπορεί κάποιος βάσιμα να ισχυριστεί πως ο Παναθηναϊκός φάνηκε τυχερός που δεν δέχτηκε το γκολ που θα άλλαζε ολοκληρωτικά την εικόνα του αγώνα.

Οι αμυντικοί του Παναθηναϊκού υστερούσαν τόσο σε ταχύτητα, όσο και σε αντίληψη των φάσεων (ο 37χρονος Σολάκης έκανε… πάρτι), αφού πήγαιναν σταθερά μετά από τους παίκτες του Αστέρα στη μπάλα.

Ο Καντέ ως αντικαταστάτης του Σαριέγκι ήταν απείρως πιο τραγικός από τον Βάσκο κι ας ήταν καθολική η επιθυμία αντικατάστασης του αρχηγού του «τριφυλλιού» και μεγάλη ταυτόχρονα η προσδοκία πως οι δύο Γάλλοι (αυτός και ο Μπουμσόνγκ) θα μπορούν να συνεννοηθούν καλύτερα στο κέντρο της άμυνας.

Ο Σπυρόπουλος ήταν ο… γνωστός Σπυρόπουλος των τελευταίων… ετών  και καθώς - προφανώς - ο Φερέιρα δεν εμπιστεύεται ως αντικαταστάτη του τον Ιωαννίδη και ο ίδιος δεν λέει να βρει τη φόρμα του, η αριστερή πλευρά θα είναι μόνιμη πηγή κινδύνων μέχρις ότου (και αν…) υπάρξει σκέψη (και κυρίως υλοιποίηση) μεταγραφικής κίνησης. Που, πάντως, είναι ένα θέμα αν θα πρέπει να αφορά το αριστερό άκρο ή το κέντρο της άμυνας (προφανώς και τα δύο, αλλά πού είναι τα λεφτά...).

Κι αν ο Καπίνο και η τύχη στέρησαν από τον Αστέρα τη χαρά του γκολ (ή ακόμα και του θετικού αποτελέσματος) στο συγκεκριμένο παιχνίδι, σε κάποιο άλλο ματς με περισσότερο αποτελεσματικούς (και λιγότερο στατικούς) επιθετικούς απ’ αυτούς των Αρκάδων ή με την εύνοια της τύχης να τους έχει γυρίσει την πλάτη, οι «πράσινοι» θα «πληρώσουν» αυτή την κακή εικόνα της άμυνάς τους, ενδέχεται δε αυτή η «πληρωμή» να αποβεί ακόμα και μοιραία στην προσπάθεια κατάκτησης του τίτλου.

Γιατί θα έρθει - νομοτελειακά - κάποια στιγμή που δεν θα αρκεί  η ποιότητα της επίθεσης, για να «διορθώσει» τα «εγκλήματα» της άμυνας.

Είναι βέβαιο ότι ο Φερέιρα έστω και από το μπουθ (ενδεχομένως μάλιστα καλύτερα από εκεί, αφού είχε εξασφαλισμένη μια πανοραμική οπτική της ομάδας του) είδε πράγματα και θα επιχειρήσει να τα βελτιώσει. Όσο όμως κι αν προσπαθήσει, το πρόβλημα της άμυνας δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο με την προσθήκη κάποιου αμυντικού, η ανάγκη απόκτησης του οποίου στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου καθίσταται πια περισσότερο από επιτακτική.

ΥΓ. Τον είδαμε και τον Καντέ αντί του Σαριέγκι...

ΥΓ1. Οσες κεφαλιές πιάνει ο Μπουμσόνγκ στην επίθεση, άλλες τόσες - και περισσότερες… - χάνει στην άμυνα. Μεταφυσικά πράγματα…

ΥΓ2. Η αριστερή πλευρά του Παναθηναϊκού στην άμυνα, κανονικός… αεροδιάδρομος.  Το κέντρο της άμυνας του Παναθηναϊκού, σκέτη… μπουκαπόρτα. Η χαρά του κάθε αντίπαλου επιθετικού.

ΥΓ3. Ο Κλέιτον νοερά είναι ήδη στην Κόπα Καμπάνα. Τουλάχιστον επιστρέφει ο Λάζαρος…

ΥΓ4. Δύο γκολ από στημένες φάσεις (και όχι μόνο στο χθεσινό παιχνίδι…) για μια ομάδα που τα στημένα ήταν η αχίλλειος πτέρνα της. Δεν είναι κι άσχημα…

ΥΓ extra - διοικητικό). Αγαπούλα… Πες στον κελεμπία ότι η ώρα του… στριπτίζ πλησιάζει…