Καμμένοι και Μπαλτάκοι στη χώρα των «μαϊμούδων»
Κάποιες φορές δεν χρειάζεται να φιλοσοφήσεις και πολύ για να καταλάβεις γιατί τούτη εδώ η χώρα έχει φτάσει να είναι χωμένη μέχρι το λαιμό στα σκατά.
Αρκούν ένα-δυο περιστατικά. Ένα-δυο πρόσωπα. Αυτά που πρωταγωνιστούν στην επικαιρότητα εδώ και δυο μέρες, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Το ένα είναι Υπουργός. Το άλλο υιός όχι απλά Υπουργού αλλά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα του νούμερο 2 μιας κυβέρνησης. Κάποιοι θα πουν ότι ενδεχομένως να μην πρέπει να ασχοληθείς καν με τον υιό αλλά με τον πατέρα του, αφού κάνει «μπαμ» από μακριά ότι αυτός είναι που γράφει τις θέσεις του υιού, ότι γενικά είναι αυτός που κάνει... παιχνίδι. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.
Και οι δύο λοιπόν πρωταγωνιστές αποτελούν όχι απλά μέρος του Κράτους αλλά το… Κράτος. Με ότι αυτό συνεπάγεται. Και για τη χώρα και για τους πολίτες της.
Ας πέσουν όμως οι κουρτίνες, για να γίνουν τα αποκαλυπτήρια:
Ο ένας είναι ο Πάνος Καμμένος. Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Ναι αυτός που φαίνεται να μοιράζει «κωλοδάχτυλα» στην εξέδρα ενός ματς πόλο. Τον έβρισαν, λέει, οι χουλιγκάνοι του Ολυμπιακού. Οπότε αφού με έβρισαν, θα τους βρίσω κι εγώ. Μπινελίκια αυτοί; Κωλοδάχτυλα εγώ! Πως έκαναν οι χουλιγκάνοι τις προάλλες στον Βόλο; Ε κάπως έτσι! Όλα κι όλα… Το ότι ο Καμμένος είναι Υπουργός, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα λειτουργούσε αποτρεπτικά ώστε ο… Υπουργός να μην αντιδράσει σαν χούλιγκανος. Στην Ελλάδα όπου ο Υπουργός όμως είναι συνώνυμο του «πηδάω και δέρνω», όχι κωλοδάχτυλα θα κάνει αλλά άμα λάχει θα απειλήσει κιόλας! Το ότι ένας πιτσιρίκος θα δει έναν Υπουργό να κάνει τέτοιες χειρονομίες σε αυτούς που τον βρίζουν και θα πιστέψει ότι έτσι πρέπει να αντιδράσει κι αυτός αύριο-μεθαύριο πάλι δεν ζορίζει τον… Υπουργό. Και γιατί να τον ζορίσει; Στην Ελλάδα ζει…
Πάμε τώρα και στον δεύτερο πρωταγωνιστή. Είναι ο υιός Μπαλτάκος. Ναι αυτός που για να κρατηθεί στη θέση του (πρόεδρος του ΠΑΟ- διαπραγματευτής Γουδή) χρησιμοποιεί κάθε πιθανό και απίθανό τρόπο. Ακόμη και το πιο χοντροκομμένο, το πιο απίστευτο ψέμα. Δεν τον νοιάζει. Δεν τραβάει κανένα ζόρι να το κάνει. Δεν ενδιαφέρεται ούτε καν ποιος είναι ο άνθρωπος τον οποίο στοχεύει με τη λάσπη στον ανεμιστήρα. Ούτε φυσικά αν με την πρακτική του θα πάρει στο λαιμό του έναν ολόκληρο σύλλογο, προπονητές, αθλητές και φυσικά τον κόσμο που βλέπει μια μεγάλη ευκαιρία για αναγέννηση να εξελίσσεται σε μια χαμένη ευκαιρία… Για τον Μπαλτάκο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και το ψέμα δεν είναι μεν αποδεκτό ως συμπεριφορά, πόσο μάλλον από έναν άντρα, αλλά δεν απαγορεύεται κιόλας. Ειδικά αν ο ηθικός σου κώδικας δεν είναι αυτό που λέμε και «μπετόν». Όταν έχεις μάθει να κάνεις τη δουλειά σου με κάθε τρόπο, όπως πχ. άμα δεν μπορείς να περάσεις μια Σχολή, να... παύει η Σχολή, θα σε νοιάξει ένα ψέμα; Μπα...
Αλλά αυτή είναι η Ελλάδα. Μια χώρα που στηρίχτηκε στο νταβατζιλίκι και το παραμύθι. Πολλές φορές και στα δύο μαζί. Αν ήσουν λίγο νταβατζής και πούλαγες σωστά το παραμύθι, έφτανες πάντα ψηλά. Τώρα θα μου πεις, η μαϊμού όσο πιο ψηλά ανεβαίνει, τόσο περισσότερο φαίνεται ο κώλος της… Σε μια χώρα όμως γεμάτη «μαϊμού-πολιτικούς», «μαϊμού-παράγοντες» και «μαϊμού-άντρες» έχει τόση σημασία πόσο ψηλά θα φτάσουν; Άλλωστε όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο περισσότερο κρότο κάνεις όταν πέσεις κάτω… Διδακτικό.
