Η άγρυπνη νύχτα του Τζιμπρίλ

Το στρώμα ήταν πεισματικά αφιλόξενο γι' αυτόν και τα τρία του αδέρφια, όμως τώρα ήταν διαφορετικά… Μπορούσε πια ακόμα και να στριφογυρίσει…

Οι σκέψεις ήταν αυτές που τρυπούσαν σαν βελόνες το μυαλό του και σε λίγο θα λύγιζε και πάλι. Ποιος είπε ότι τα αστέρια δεν δακρύζουν;

Λίγο νωρίτερα, μετά τη γνωστοποίηση της απόφασής του να αποχωρήσει το καλοκαίρι, κατεβαίνοντας από το πούλμαν, είχε γίνει για ακόμη μια φορά αντικείμενο λατρείας. Το πλήθος έπεφτε πάνω του για να τον μεταπείσει. Ούτε ο ίδιος δεν περίμενε τόσο άμεση αντίδραση και πλέον ούτε που μπορούσε να αντισταθεί στη συγκίνηση… 

Η τρομερή εναλλαγή συναισθημάτων μετά το ντέρμπι τον είχε καταρρακώσει…  Το γυαλί είχε ραγίσει και μάταια προσπαθούσε να το ξανακολλήσει. Όσο και αν ήθελε να το παραμελήσει, ήταν αδύνατο να μην σκεφτεί με ρεαλισμό την ωμή πραγματικότητα.

Ευχήθηκε να τις έπαιρνε μαζί του…

Σηκώθηκε και πήγε προς το παράθυρο…

Πίσω από το παραθυρόφυλλο που σπαρτάρισε, ξεπρόβαλε η άμπωτη των σκοταδιών. Γρήγορα ο περιβόητος ορίζοντας θα ξεδιπλωνόταν αργά σαν φθηνή κορδέλα του μέτρου και μαζί με το φως που απεγκλωβιζόταν από το νερό, η στάθμη των χρωμάτων θα ανέβαινε μουρμουριστά. Παρ' όλα αυτά οι σκέψεις του αντιστέκονταν εκεί, αξεδιάλυτες, αγέρωχες. Όπως το μπαλκόνι που λάμνει στα αβαθή χρώματα. 

Ευχήθηκε να τις έπαιρνε μαζί του το καραβάκι που ξεκουρδιζόταν στο βάθος, ωστόσο ο ήλιος που αναδυόταν με επουράνιο δίπλωμα, καθρέφτιζε τη λήθη στο νερό.

«Τι γυρεύω εγώ ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες καταστάσεις;», αναρωτήθηκε. Και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για τις σκέψεις του όταν τις συντροφεύει αύρα πασπαλισμένη με αστρόσκονη;

Όταν είναι ο μεγαλύτερος σταρ που υποβιβάστηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Είτε εντός τεσσάρων γραμμών ενός γηπέδου, είτε έξω από αυτά. Με σορτσάκι ή με φούστα. Μέσα σε ένα από τα πανάκριβα αμάξια του πολυτελούς στόλου του ή στο… καροτσάκι που τον πάνε σκληροτράχηλοι αμυντικοί και τελευταία και στενόμυαλοι της εξέδρας…

«Πως έφθασα εδώ; Tώρα τί;», συνέχισε να αναρωτιέται και όλη του η ζωή άρχισε να γυρίζει μπροστά στα μάτια του, όπως η μπάλα που αποχωρίζεται με φάλτσα το πόδι του…

Γύρισε πίσω, τότε που είχε όλον τον κόσμο στρωμένο στα πόδια του και αυτά τον πρόδωσαν. Πυρακτωμένος με θέληση και πίστη όμως σηκώθηκε… Και πριν προλάβει να σταθεί ξανά, ζηλόφθονες δυνάμεις συνωμότησαν εναντίον του για να τον ρίξουν σφαδάζοντας στο χορτάρι…

Από ύπνο ωστόσο επίφοβο με αβέβαιη αφύπνιση, ξύπνησε πιο δυνατός. Στα ταλαιπωρημένα πόδια του μπορούσε πλέον τα στηρίξει τα καινούρια του όνειρα, τις νεοσύστατες ελπίδες του…

Ξεσκόνισε το βιβλίο των αναμνήσεων και άρχισε να το ξεφυλλίζει από την αρχή…

Δανεικά…

Ο δρόμος που θα ακολουθούσε στη ζωή του έμοιαζε μονόδρομος. Πώς όχι όταν οι πρώτες μνήμες από τα παιδικά του χρόνια αποτυπώνονται σε έναν πίνακα με πρωταγωνιστή τον πατέρα του σε πράσινο φόντο.

Ο Μανγκέ Σισέ, άλλοτε αρχηγός της εθνικής ομάδας της Ακτής Ελεφαντοστού θα μπορούσε να ήταν το παιδικό ίνδαλμα του μικρού Τζιμπρίλ. Και ήταν, μέχρι τα δύο του χρόνια. Μέχρι να τους εγκαταλείψει και γυρίσει πίσω στη χώρα του…
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ο Τζιμπρίλ είχε εξασφαλίσει όλα τα εχέγγυα για μια μεγάλη ζωή, ώσπου αποδείχθηκε λίγο μετά πως όλα ήταν δανεικά…

Από το πολυτελέστατο σπίτι, στα δύο του χρόνια, αυτός, τα έξι μεγαλύτερα αδέρφια του και η μητέρα του, θα αναγκαζόντουσαν να φυλακίσουν τα όνειρά τους σε ένα τριάρι δίπλα στους καταυλισμούς των τσιγγάνων και η ζωή θα του γύρναγε για πρώτη φορά την πλάτη. Πρώτη, αλλά όχι και τελευταία…

Πριν προλάβει ωστόσο ο Μανγκέ να τους εγκαταλείψει, τα ποδοσφαιρικά ερεθίσματα είχαν ήδη ηλεκτρίσει τον Τζιμπρίλ και χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα, του σημάδευαν λιθαράκι-λιθαράκι  τον δρόμο προς την κορυφή.

Το ποδόσφαιρο έμελλε να αποτελέσει το διαβατήριό του για τον κόσμο όπου η πρώτη διακαής επιθυμία της παιδικής του ηλικίας, θα περνούσε τις πύλες της πραγματικότητας.

Όσο αδύνατο και αν φάνταζε, ήθελε να δώσει πίσω στη μητέρα του Καριντιάνα, τη ζωή που έχασε για να μεγαλώσει αυτόν και τα αδέρφια του. Αν μπορούσε θα απορροφούσε αυτός τις θυσίες που έκανε και όλα όσα στερήθηκε…

Το πιο περίεργο τηλεφώνημα…

Το μυαλό του πήγε σε εκείνο το τηλεφώνημα που δέχθηκε μετά από 17 χρόνια… Το πιο περίεργο τηλεφώνημα που έχει κληθεί να απαντήσει στη ζωή του… Εκείνο που τον έκανε αφιλόξενο σε οποιοδήποτε συναίσθημα. Να υποδεχθεί τη χαρά που άκουγε τον πατέρα του ή το μίσος για τον άνθρωπο που φόρτωσε τα αγαπημένα του πρόσωπα με τόσες δυσκολίες, καταδικάζοντάς τους να ζουν υπό ένα ανήλιαγο μέλλον και τον θυμήθηκε μόνο όταν πετύχαινε το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Οσέρ;

Δεν ήταν ποτέ εκεί να τον στηρίξει στα πρώτα του βήματα στην ομάδα της περιοχής του Αρλ (μαζί με τους δυο αδερφούς του). Του έκοψε με το έτσι θέλω έναν ομφάλιο λώρο ανιδιοτελούς πατρικής αγάπης και μια αλυσίδα σφυρηλατημένη με ανεκτίμητες συμβουλές. 

Πήρε τη σωστή απόφαση στα 11 του να αποδεχθεί την πρόταση της Νιμ να ενταχθεί στις ακαδημίες της; Μάλλον ναι, αν αναλογιστεί κανείς πως τρία χρόνια μετά, ήταν ανάμεσα στους λιγοστούς «εκλεχτούς» του Γκι Ρου που διάβηκαν τις πόρτες της φημισμένης σχολής της Οσέρ. Ο πατέρας του όμως δεν ήταν πάλι εκεί να μοιραστεί την ανείπωτη  χαρά του, δεν τον συνόδεψε ποτέ ως την πόρτα της όπως τα υπόλοιπα παιδιά…

Ο δρόμος της εκπλήρωσης…

Έπνιξε μέσα του τη νοσταλγία για το σπίτι και τους δικούς του ανθρώπους και η τροχιά της «στρογγυλής θεάς» τού έδειξε το δρόμο προς την εκπλήρωση του ονείρου του.

Στα 17 του είχε κιόλας πνιγεί σε ωκεανό εγκωμιαστικών σχολίων και ο ίδιος θα έβαζε νερό στο μύλο με τις εμφανίσεις του. Η φήμη του θα γιγαντωνόταν και σύντομα όλοι θα… παραμιλούσαν για το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει στα σπλάχνα της η Γαλλία.

Ένα χρόνο μετά το επίσημο ντεμπούτο του σε επαγγελματικό επίπεδο (17 Μαρτίου του 1999), το αδιαμφισβήτητο πηγαίο ταλέντο του θα επιχρυσωνόταν με το πρώτο μετάλλιο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κάτω των 18 που φιγουράριζε στο στήθος του, ενώ ένα χρόνο αργότερα και πάλι με τη φανέλα των «τρικολόρ» θα ήταν το πρώτο κανόνι του παγκοσμίου πρωταθλήματος.

Όχι μόνο είχαν μπει οι βάσεις για μια σπουδαία καριέρα, αλλά στην ανατολή της, την οδηγούσαν οι καλύτεροι οιωνοί.

Τίποτα πια δεν μπορούσε να σταματήσει τον σεληνιασμένο Σισέ που θα έπαιρνε το ρόλο του βασικού πρωταγωνιστή στα μεταγραφικά κορυφαίων ευρωπαϊκών κλαμπ σπίτι του. Μαζί, και τη φανέλα βασικού των «πετεινών», ούτε η μετριότητα των οποίων στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, μπόρεσε να αποτελέσει τροχοπέδη στην πορεία του προς την απόλυτη καταξίωση. Μετά την κατάληψη της πρώτης θέσης του πίνακα των σκόρερ του «Σαμπιονά» τη χρονιά του Μουντιάλ, την επόμενη θα οδηγήσει  την «AJA» στην κατάκτηση του Κυπέλλου και όλα αυτά θα πιστοποιήσουν εμφατικά αυτό που ψιθυρίζεται από καιρό…  Η αξία του Σισέ ασφυκτιά στο γαλλικό πρωτάθλημα…

Η Λίβερπουλ, ελέω Ζεράρ Ουγιέ θα κερδίσει στο νήμα τα υπόλοιπα μεγαθήρια που σφάζονταν στα πόδια του, βγάζοντας ωστόσο το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 14 εκατομμυρίων λιρών από τα ταμεία της.

Το πλοίο με το οποίο ο Σισέ θα σαλπάρει για τη συνέχεια του ταξιδιού του με προορισμό το ύψιστο, θα έχει πια έντονο το κόκκινο χρώμα και κάπου εκεί όμως μια νεανική επιπολαιότητα θα τρενάρει την πορεία.

Στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος κάτω των 21 ετών, δεν θα μπορέσει να χαλιναγωγήσει το πάθος του χτυπώντας εκτός φάσης Πορτογάλο αντίπαλό του. Θα καταδικάσει έτσι, όχι μόνο σε αποκλεισμό τη Γαλλία από τη συνέχεια της διοργάνωσης, αλλά (με την τιμωρία πέντε αγωνιστικών από την UEFA) τον εαυτό του στην επίπονη διαδικασία να παρακολουθήσει το Euro της Πορτογαλίας (2004) από το σπίτι του. Όλα ίσως ήταν διαφορετικά με αυτόν στο ρόστερ της Γαλλίας…

Ανατριχίλα...

Η αψεγάδιαστη εικόνα του θα τσαλακωθεί, ωστόσο αυτό ελάχιστα θα απασχολήσει τους φίλους της Λίβερπουλ που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για επάνοδο στην κορυφή στο νέο τους απόκτημα. Κυρίαρχη είναι πλέον η αντίληψη στο Νησί πως η τύχη της Λίβερπουλ ενόψει της νέας σεζόν, κρέμεται σε μεγάλο ποσοστό από τα πόδια του. Λίγους μήνες μετά, την αποφράδα εκείνη ημέρα της 30ης Οκτωβρίου του 2004, θα ήταν το πόδι του στα δύο που κρεμόταν στον αέρα…

Οι εικόνες του τραυματισμού του κατά τη διεκδίκηση της μπάλας σε έναν αγώνα κόντρα στην Μπλάκμπερν προκαλούν, στην ηπιότερη, ανατριχίλα. Οι λεπτομέρειες που θα διαρρεύσουν αργότερα για το διπλό κάταγμα κνήμης περόνης θα είναι ακόμα πιο σοκαριστικές. Χάρη στην άμεση επέμβαση των γιατρών, αποφεύχθηκε ο ακρωτηριασμός από το γόνατο και κάτω και οι πρώτες εκτιμήσεις θα κάνουν λόγο για αποχή από τα γήπεδα έξι με εννιά μηνών στην καλύτερη, ενάμιση χρόνο στην χειρότερη.

Ωμότητα...

Ο τρόπος που θα αντιμετωπίσει τον τραυματισμό του θα συναγωνιστεί σε ωμότητα τις φωτογραφίες που τον κράτησαν ζωντανό στην αιωνιότητα.

«Το γνώριζα ότι θα επιστρέψω γρήγορα. Στο ασθενοφόρο ο γιατρός μού έλεγε πως η σεζόν τελείωσε. Κι εγώ του είπα: “Όχι θα παίξω ξανά”. Πίστευε τότε ότι έφταιγε η μορφίνη που μου έδωσαν για να μην πονάω. Ίσως γιατί έλεγα “πως είμαι διακοπές και πάω στην Ίμπιζα να κάνω πάρτι”», θα αποκαλύψει αφού στο πόδι του τοποθετηθούν λάμες και στις 13 Απριλίου θα αποδείκνυε του λόγου του τη συνέπεια.

Όχι μόνο θα επέστρεφε πιο δυνατός, όχι μόνο πριν από το τέλος της σεζόν θα προλάβαινε να σημειώσει δύο τέρματα, αλλά θα γινόταν κομμάτι της επικότερης ανατροπής που έχει γίνει στην ιστορία των τελικών Champions League. Στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, έχοντας περάσει τέτοιο τραυματισμό, θα ήταν αδύνατο να μην διατηρήσει την ψυχραιμία του στη διαδικασία των πέναλτι, βάζοντας και αυτός το λιθαράκι του στην κατάκτηση του ιερού δισκοπότηρου του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου από τη Λίβερπουλ και ενώ νωρίτερα είχε βρεθεί πίσω στο σκορ με 3-0 κόντρα στη Μίλαν των πολλών αστέρων!

«Υπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα από ένα κάταγμα», λέει όποτε του θυμίζουν τους τραυματισμούς του ακόμα και σήμερα…

«Σαν να κάνω έρωτα»

Η επόμενη χρονιά, υπό τις οδηγίες του Ράφα Μπενίτεθ,  θα τον βρει εξορισμένο στο δεξί άκρο της επίθεσης, μια θέση που θα εγκλωβίσει το εκ γενετής δολοφονικό του ένστικτο, διαταράσσοντας τη σχέση του με τα αντίπαλα δίχτυα.

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μετρούσα τα γκολ που έβαζα. Είχα ένα βιβλιαράκι στο σπίτι και τα σημείωνα. Μερικές φορές ήταν πάνω από 100 σε μία εβδομάδα. Τα γκολ είχαν γίνει για μένα κάτι σαν ναρκωτικό. Είναι ένα συναίσθημα που το συγκρίνω μόνο με το να κάνω έρωτα…» υποστηρίζει ο ίδιος για τη… σχέση του.

Αναπόφευκτο ήταν η μέτρια σεζόν (2005-2006) να αποτελέσει την πηγή των πρώτων μουρμουριτών και έχοντας μάθει ο Σισέ να μην μασάει τα λόγια του, το καλοκαίρι θα εξαπέλυε τα πυρά του εναντίον του Ισπανού προπονητή κατηγορώντας τον πώς τον διώχνει, ανοίγοντας παράλληλα την πόρτα της εξόδου από το «Άνφιλντ».

Η Μαρσέιγ περίμενε με ανοικτές αγκάλες να καλωσορίσει τον επαναπατρισμό του και όλα έδειχναν να ξεκινάνε από την αρχή για τον 26χρονο άσο.

Κραυγή…

Η αντιστεκόμενη κραυγή μάλιστα του Τζιμπρίλ Σισέ στη νεκρική σιγή που έπνεε πάνω από το «Ζεφρί Γκισάρ» κατά τη διάρκεια του τελευταίου φιλικού της Γαλλίας κόντρα στην Κίνα, λίγο πριν από την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ερχόταν να επιβεβαιώσει ειρωνικά πως «η ζωή κύκλους κάνει».

Δυστυχώς για τον Σισέ, επιλεκτικά κομμάτια της…

Θαρρείς πως κάποιος, ζηλεύοντας την προίκα που κουβάλησε με ιδρώτα και τη μαγεία που καταδικάστηκε να μοιράζει, βάλθηκε να κομματιάσει κάθε όνειρο και ελπίδα μαζί με το πόδι του… Ίδιος τραυματισμός, μόνο που τώρα ήταν το δεξί πόδι…

«Είναι σκληρό να ακούς τον Τζιμπρίλ να φωνάζει έτσι. Δεν χάνεις μόνο έναν συμπαίκτη, αλλά κι ένα φίλο σου. Είναι αγωνιστής, όμως, και θα γυρίσει» ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του Τιερί Ανρί, ο οποίος μαζί με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του στους αγώνες του Μουντιάλ της Γερμανίας θα αγωνιστούν με περιβραχιόνια που φέρουν το όνομά του, πλημμυρίζοντάς τον με κουράγιο.

Και όταν ήρθε η ήττα στον τελικό από την Ιταλία, ο Σισέ ήταν δίπλα τους. Το μπαστούνι με το οποίο υποβασταζόταν, κρατούσε παράλληλα αγέρωχο το δέντρο της ελπιδοφόρας προσμονής το οποίο πότιζε καθημερινά με πίστη και προσμονή. Ήταν βοηθητικό. Για λίγο μόνο, αφού γρήγορα θα στεκόταν και πάλι στις δικές του δυνάμεις.

Παρά το γεγονός πως ο νέος σοβαρός τραυματισμός του ήθελε τη μεταγραφή του να αναβάλεται για τη μεταγραφική περίοδο του χειμώνα, οι άνθρωποι της Μαρσέιγ θα πιστέψουν σε αυτόν προχωρώντας σε δανεισμό του. Ο Σισέ, όχι μόνο θα φανεί συνεπής στο ραντεβού με την επιστροφή στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά θα φθάσει ξανά νωρίτερα. Στις 20 Οκτωβρίου πάταγε και πάλι χορτάρι…

«Ο δεύτερος τραυματισμός ήταν χειρότερος και οι γαλλικές εφημερίδες έγραψαν ότι τελείωσε το ποδόσφαιρο για μένα. Τρελά πράγματα. Εγώ γύρισα, έπαιξα ξανά», ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του.

Εκδίκηση…

Τι και αν προερχόταν από έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό, η συγκομιδή των τεσσάρων γκολ σε 14 συμμετοχές ήταν φτωχή για τον γαλλικό Τύπο ο οποίος έχοντας κακομάθει σε άλλα στάνταρτς από τον Σισέ, θα κάνει λόγο για σκιά του εαυτού του και ανικανότητα να επιστρέψει ξανά στο τόσο υψηλό επίπεδο που βρισκόταν πριν από τους τραυματισμούς του.

Τότε είναι που θα τον πάρει υπό την ασπίδα του ο πρώην μεγάλος φορ των Μασσαλών, Ζαν Πιερ Παπέν (ποδοσφαιριστής τον οποίο θαύμαζε ο Σισέ για την ικανότητά του να σκοράρει από θέσεις που άλλοι δεν θα σκεφτόντουσαν καν να σουτάρουν),  ζητώντας να του δοθεί πίστωση χρόνου εξαιτίας του τραυματισμού του.

Και ο Σισέ δεν θα απογοήτευε, ούτε το ίνδαλμά του, ούτε τους ανθρώπους της Μαρσέιγ που δαπάνησαν 8 εκατ. ευρώ για να αγοράσουν τα δικαιώματά του! Τα 22 γκολ σε 50 εμφανίσεις τη σεζόν 2005-2007 ήταν η καλύτερη απάντηση στους επικριτές του!
Την ίδια σεζόν μάλιστα η τύχη τον έφερε αντιμέτωπο με την Λίβερπουλ στους ομίλους του Champions League.

«Όταν άκουσα την κλήρωση ένιωσα περίεργα. Δεν πιστεύω ότι έχω κάτι να αποδείξω στον Ράφα Μπενίτεθ, αλλά δεν κρύβω ότι με είχε ενοχλήσει η επιμονή του να παίζω δεξιά, ενώ είμαι κεντρικός επιθετικός», θα εκμυστηρευτεί την ίδια περίοδο.

Μπορεί ο Σισέ εκείνο το βράδυ στο «Άνφιλντ» να μην σκόραρε, όμως η Μαρσέιγ έφευγε με το τρίποντο και εκείνος με μια μικρή εκδίκηση…

Πλέον έπρεπε να ολοκληρώσει κάτι το οποίο είχε αφήσει μισό… Η επιστροφή του στην «Premier» μονοπωλούσε τις σκέψεις του και βάζοντάς το σκοπό, ήταν απλά θέμα χρόνου να πραγματοποιηθεί…

«Μαυρόγατα»

Και ενώ η μισή Αγγλία είχε ενδιαφερθεί για την απόκτησή του,  με τον πρόεδρο της Μαρσέιγ να απορρίπτει μάλιστα πρόταση της Μάντσεστερ Σίτι, η Σάντερλαντ ήταν αυτή που τελικά τον κέρδισε έστω και δανεικό στις 20 Αυγούστου του 2008.

Και η παιχνιδιάρα ζωή θα συνέχιζε τα τερτίπια της…

Έχοντας μάθει να παλεύει και να μην υποτάσσεται, για τον Σισέ ήταν απλά σύμπτωση πως στο ντεμπούτο του με τις «μαυρόγατες» θα σκόραρε στο ίδιο γήπεδο που βρήκε δίχτυα και στην πρώτη του εμφάνιση με την Λίβερπουλ (κόντρα στην Τότεναμ στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν»). Για τους μοιρολάτρες, για αυτούς που ακολουθούν οιωνούς, θα σήμαινε κάτι παραπάνω…

Δεν θα αργούσε η ώρα που ο ίδιος θα εκδήλωνε την επιθυμία να αποκτηθεί με κανονική μεταγραφή, ενώ δεν θα υπήρχε πιο πειστικός λόγος για τους Άγγλους να προβούν σε μια τέτοια κίνηση από τα 11 γκολ σε 38 συμμετοχές. Η απομάκρυνση ωστόσο του Ρόι Κιν από τον πάγκο της Σάντερλαντ τον άφησε μετέωρο δίνοντας την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να γράψει με πράσινα γράμματα τις τελευταίες σελίδες της μυθικής καριέρας του…

Αυτά που τον μάγεψαν…

Ο Τζιμπρίλ ξαφνικά γύρισε και κοίταξε την Τζουντ που είχε πλέον υποκύψει στην ταραχή και την ένταση της βραδιάς… Θυμήθηκε τότε, τη στιγμή που τα βλέμματά τους έγιναν ένα σε εκείνο το μπαρ του Λίβερπουλ…

Τι και αν ήταν μια άγνωστη απλή κομμώτρια από την Ουαλία, ενσαρκώνει τώρα το μύθο της μοντέρνας σταχτοπούτας, αφού εκείνος την επέλεξε για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του, ανταλλάσοντας μαζί της όρκους αιώνιας πίστης. Τα ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικά, η έντονη προσωπικότητά της, σε συνδυασμό με το πολυμήχανο μυαλό της, ήταν αυτά που μάγεψαν τον έξι χρόνια μικρότερό της Σισέ.

Το δε επάγγελμά της μόνο έκπληξη δεν μπορεί να θεωρηθεί αν αναλογιστεί κανείς τα πειράματα που κάνει στο κεφάλι του και ο φωτογραφικός φακός δεν... βαριέται ποτέ να απαθανατίζει. Άλλωστε μετά τον  πρωταγωνιστικό ρόλο σε επεισόδιο των «11 Commandements» (2004), μιας γαλλικής μεταφοράς του «Jackass», καθώς και το ρόλο ενός ταξιτζή με Hummer στη γαλλική κωμωδία «Taxi 4» (2007), οι κάμερες έχουν εξοικειωθεί μαζί του!

Στο μυαλό του έφερε εικόνες από το γάμο του στο κάστρο Μπόντελγουϊνταν που λέγεται πως είναι στοιχειωμένο (στοίχισε περίπου 100.000 λίρες, ενώ κουμπάρος ήταν ο ποδοσφαιρικός του μέντορας, Γκι Ρου)…

Προκλητικός σε ντύσιμο και δηλώσεις!

Είχε επιλέξει ένα κατακόκκινο κουστούμι στα χρώματα της Λίβερπουλ και για άλλη μια φορά είχε προκαλέσει τα βλέμματα και την κοινή γνώμη με την εκκεντρική του εμφάνιση…

«Μην ξεχνάς ότι είμαι από την Αφρική, κι εκεί οι άντρες δεν ντύνονται με κοστούμια. Δεν εμφανίστηκα με γόβες και μπικίνι. Και οι Σκωτσέζοι φορούν κιλτ- αμφισβητείται ο ανδρισμός τους;», θα πει μετά από μια εμφάνισή του με φούστα, ο άνθρωπος που είχε αποκαλύψει στους Times, ότι θα ήθελε για μια ημέρα να γινόταν γυναίκα για να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης της συζύγου του, την οποία συμβουλεύει στιλιστικά!

«Πιστεύω πως είναι κάτι έμφυτο. Δεν ανέπτυξα επιτηδευμένα κάποιο προσωπικό στιλ, επειδή έγινα διάσημος. Από παιδί έπαιρνα τα ρούχα των μεγαλύτερων αδελφών μου και έκανα τους δικούς μου συνδυασμούς», θα εκμυστηρευτεί  σχετικά, συμπληρώνοντας:
«Η Τζουντ με ρωτάει αν της πηγαίνει αυτό που φορά  ή τι θα της πρότεινα. Έχω άποψη για τη γυναικεία μόδα και ξεχωρίζω τις δημιουργίες των Balmain, Alexander McQueen και Louis Vuitton. Υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν στη γυναικεία μόδα, τα οποία δεν πρόκειται να τα φορέσει ποτέ η γυναίκα μου. Της αρέσει το απλό και το κλασικό ντύσιμο».

Τι και αν πάντως, παρά τη μεγάλη του τρέλα με τη μουσική (παίζει ως dj σε κλαμπ, ενώ έχει κυκλοφορήσει και cd με τις μουσικές του επιλογές), αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής, έχει δηλώσει πως θα ήταν σχεδιαστής ρούχων (έχει δική του σειρά ρούχων  και μπουτίκ), ο Σισέ (από τους μεγαλύτερους πολέμιους του ρατσισμού), έχει αποδείξει ότι αισθάνεται το ίδιο άνετα και χωρίς ρούχα, αφού έχει κάνει ακόμα και γυμνή φωτογράφιση!

Λόρδος… κατά του κυνηγιού!

Ο Σισέ ευχόταν να ήταν μαζί της στο αρχοντικό στο Τσέσαϊρ. Στη «φωλιά» της οικογένειας όπως την αποκαλεί η Τζουντ. Η ηρεμία και η γαλήνη που τον πλημμυρίζει εκεί θα τον βοηθούσε να πάρει πιο εύκολα την απόφασή του… Σαν πραγματικός Λόρδος!

Αγοράζοντας ένα φέουδο 30 στρεμμάτων στο Φρόντσαμ του Τσέσαϊρ έναντι 2,3 εκατ. λιρών τον Μάιο του 2005, πήρε παράλληλα τον τίτλο του Λόρδου του φέουδου του Φρόντσαμ, κάτι που του έδινε ορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα επί της γης του. Έτσι, μετά από επιστολές που έλαβε από το Συνασπισμό για τα Δικαιώματα των Ζώων, αποφάσισε να μην αποδεχθεί την πρόσκληση της Δασικής Κυνηγετικής Ένωσης του Τσέσαϊρ, απαγορεύοντας το κυνήγι στη γη του και προκαλώντας παράλληλα αναστάτωση στην τοπική κοινότητα. «Δεν θα επιτρέψω το κυνήγι στη γη μου», ήταν τα λόγια του  με αποτέλεσμα να προκαλέσει τη δυσαρέσκεια των κυνηγών του Τσέσαϊρ, που υποστήριζαν ότι ο τίτλος του δεν είναι τίτλος τιμής, αλλά τον αγόρασε κι έτσι δεν μπορεί να απαγορεύσει το κυνήγι.

Κατηγορίες…

Δυστυχώς για τον Σισέ, αργότερα θα ερχόταν αντιμέτωπος με πολύ βαρύτερες κατηγορίες. Αρχικά έπεσε θύμα εκβιαστών που ισχυρίζονταν πως είχαν βίντεο με προσωπικές του στιγμές τις οποίες θα δημοσίευαν στο ίντερνετ αν δεν πλήρωνε 120.000 λίρες, ενώ αργότερα θα κατέβαλε εγγύηση προκειμένου να αφεθεί ελεύθερος μετά από κατηγορία για επίθεση σε στριπτιζέζ έξω από το στριπ κλαμπ «Diamonds» του Νιούκαστλ. Σαν να μην έφθαναν αυτά, τον Οκτώβριο του 2005, κατά τη διάρκεια διαφήμισης στα Ντόκλαντς η οποία είχε ως θέμα την διακωμώδηση μιας αναμέτρησης μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας, ένα 15χρονο αγόρι (αντί να σηκώσει τα χέρια του), βάζοντας τον αντίχειρα στη μύτη, άρχισε να τον κοροϊδεύει. Εκείνος απάντησε χτυπώντας το στο κεφάλι, με αποτέλεσμα η αστυνομία να του δώσει προειδοποίηση για κοινή επίθεση. Και ένα χρόνο σχεδόν μετά, τον Ιανουάριο του 2006, ένα τηλεφώνημα στην αστυνομία τον κατηγορούσε για επίθεση στη γυναίκα του η οποία διένυε τον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της. Σύμφωνα μάλιστα με τον αγγλικό Τύπο, την καταγγελία την έκανε η ίδια η Τζουντ Λίτλερ, με τον Σισέ να οδηγείται τελικά στο τμήμα, όπου φέρεται να αποδέχθηκε την επίθεση και αφέθηκε ελεύθερος με νέα προειδοποίηση.  Την επόμενη μέρα το ζευγάρι δειπνούσε μαζί διαψεύδοντας τα πάντα, ενώ φήμες ήθελαν οι σκανδαλοθηρικές εφημερίδες να μπέρδεψαν τον Σισέ με ένα γείτονα του ζευγαριού...

Άνοιξε φτερά…

Σε λίγο θα ξυπνούσαν τα αγαπημένα του αγγελούδια… Αυτά θα έπαιζαν πρωταρχικό ρόλο στην απόφασή του… Ο Κάσιους (προς τιμήν του Κάσιους Κλει, πραγματικό όνομα του Μοχάμετ Άλι), ο Μάρλεϊ Τζάκσον (προς τιμήν των Μπομπ Μάρλεϊ και Μάικλ Τζάκσον), ο Πρινς Κόμπε, ο Λίαμ (γιος της Τζουντ από τον προηγούμενο ), η Ιλόνα-Σελέστε (κόρη από άλλη μητέρα με την οποία ο Σισέ είχε συνάψει σχέση στα 19 του).

Δεν τους έχει χαλάσει ποτέ χατίρι…

Κατευθύνθηκε προς τον καθρέπτη. Είδε για άλλη μία φορά τα φτερά που έχει ζωγραφίσει στις δυο ωμοπλάτες (το αγαπημένο του από τα 40+ τατουάζ που έχει χτυπήσει στο κορμί του). Αυτά όχι μόνο δεν έχουν σπάσει ποτέ, αλλά ίσως και ήταν εκείνα που τον βοήθησαν να σηκωθεί ξανά… Και έτσι απλά αποφάσισε να τα ανοίξει και πάλι. Να ταξιδέψει για νέους, «αιώνιους», προορισμούς…

Κάθισε στον καναπέ που είναι αποκλειστικά φτιαγμένος από τσάντες Louis Vuitton και ψηλάφησε το τριφύλλι,  που εκτός από μέσα του (καρδιά), θα κουβαλά και πάνω του ως ενα ακόμη ξεχωριστό τατουάζ… Από τα μύχια της ψυχής του, ένα ευχαριστώ έφθασε έως τα χείλη του και απελευθερώθηκε για την ευκαιρία που του πρόσφερε να πρωταγωνιστήσει και πάλι, πριν τα πρώτα γέλια δώσουν ξανά ζωή στο σπίτι…

Όσο δύσκολο ήταν να πιστέψει κανείς πως ήρθε, τόσο δύσκολο είναι να συμβιβαστεί πως φεύγει… Πριν φύγει ωστόσο, τους δρόμους που άνοιγε δυο χρόνια τώρα στον Παναθηναϊκό, φρόντισε να τους στρώσει με σεντόνι. Αυτό του Champions League.

Το μονοπάτι που θα ακολουθήσει ο καθένας σε αυτούς τους δρόμους είναι δική του επιλογή…  Αυτή άλλωστε δεν είναι η μαγεία; Να ανασύρεις στιγμές, κάθε που σε προκαλεί η ανάγκη τους, όπως έχουν αποτυπωθεί στη δική σου μνήμη… Με το πέρασμα του χρόνου άλλωστε θα γίνεσαι όλο και πιο κτητικός απέναντί τους… Μικρή σημασία έχει πόσο αυτές αποκλίνουν από όσα συνέβησαν πραγματικά…