Ό,τι «αγγίζει» γίνονται... τίτλοι (videos)

Η ζωή του, μια πραγματεία για την ανώτερη συμπαντική αρμονία, ενσαρκώνοντας την αυταπάρνηση και την ακόρεστη θέληση για συνεχή πρόοδο… Μια πραγματεία για την αγάπη σε όλες τις μορφές της… Αγάπη για την οικογένειά του, την ομάδα του, τους παίκτες του... Κυρίως όμως της αγάπης για αυτό που πραγματεύεται, μιας αγάπης που τις περισσότερες φορές θα φθάσει για χάρη της ως τη θυσία….

Σε αντίθεση με τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι όμως, ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, παρότι κάποιες φορές κυριεύτηκε, δεν υπέκυψε στον αδυσώπητο νόμο των ανθρώπινων παθών…

Υψώθηκε στο… άπειρο

Ο ίδιος ηφαιστειώδης, υψώθηκε προς το άπειρο και το πάνθεον, υμνώντας την πορτοκαλί μπάλα όχι στον ουρανό, στα αστέρια, αλλά  στο χώμα. Στην Ελλάδα. Την ύμνησε με τα ωραιότερα δημιουργήματα του ελεύθερου και «πανούργου» νου του. Η δύναμη της καρδιάς του εξουδετέρωσε κάθε φυγόκεντρη τάση (αν και ο ίδιος μόνο αδρανής δεν ήταν) και συνδέθηκε με την Ελλάδα. Έμεινε, πάλεψε και κονιορτοποίησε την αρρωστημένη νοοτροπία του εδώ συστήματος. Δεν εισχώρησε ποτέ μέσα σε αυτό και προτίμησε να το αναγάγει στα μέτρα του και ενίοτε να το ξεπεράσει.

Ένα σύστημα, επίκεντρο δονήσεων που καταφέρνει κάθε τόσο σοβαρά πλήγματα στο αθλητικό οικοδόμημα της Ελλάδος. Στην Ελλάδα που ότι δηλώσεις είσαι, που κάποιος μπορεί να ισχυριστεί τη νύχτα μέρα, κάποιοι να τον πιστέψουν και οι ακόμα πιο «επικίνδυνοι» να αναρωτηθούν, η απερίσκεπτη απλούστευση των πάντων, η απαξίωση κάποιου δεν μπορούμε καν να πλησιάσουμε, ονόμασαν τον Ομπράντοβιτς «Γκαστόνε». Δηλαδή απλά τυχερό.

Στις ατυχίες του, όμως ουδείς αναφέρθηκε. Το τρίποντο του Μπάνε Πρέλεβιτς στον ημιτελικό του Final Four της Βαρκελώνης το 1998, από το οποίο η Μπενετόν αποκλείστηκε από την ΑΕΚ, είναι ένα από τα παραδείγματα που αντιτάσσει ο ίδιος σε όσους έχουν επιλέξει να εθελοτυφλούν.

Σε συνέντευξη μετά την επομένη του αποκλεισμού από την Ταουγκρές, μέσα στο ΟΑΚΑ, κάποιος τον ρώτησε και πάλι γι αυτό. Τότε πήρε το πινακάκι στο οποίο σημείωνε τα συστήματα της ομάδας και έγραψε: «1992, Παρτιζάν: πρωτάθλημα, κύπελλο, ευρωπαϊκό! 1994, Μπανταλόνα: Ευρωπαϊκό. 1995, Ρεάλ: Ευρωπαϊκό...». Όταν ολοκλήρωσε με όλους τους τίτλους που έχει κατακτήσει στην καριέρα του, είπε: «Ε, λοιπόν, είμαι τυχερός...»…

Εντεκάμισι σχεδόν χρόνια, ασταμάτητη συγκομιδή τίτλων, αμέτρητες παραστάσεις ήθους και μεγαλείου μετά, το «Γκαστόνε» ενταφιάστηκε σε ένα μπαούλο και ουδείς πια το μνημονεύει. Σίγουρα μόνο ο ίδιος και όσοι αρνούνται να παραδεχθούν την ανικανότητα και την αδυναμία τους. Όσοι δεν είναι σε θέση να νοήσουν πως τα επιτεύγματα έρχονται με πολύ κόπο και δουλειά, αλλά αναλώνονται στο ψάξιμο άλλοθι της προσωπικής τους αποτυχίας.

Γεννημένος «μαέστρος»

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ωστόσο, πριν γίνει μαέστρος από τον πάγκο συνήθιζε να κατευθύνει υποδειγματικά τους συμπαίκτες του και εντός παρκέ. Μπορεί η καριέρα τους ως παίκτης να μην ήταν ανάλογη του τεχνικού, ωστόσο δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη, κάθε άλλο…

Από τη θέση του άσσου που… σφυρηλατεί τους πετυχημένους τεχνικούς, ξεκίνησε στην ομάδα της πόλης του το Τσάτσακ. Το 1986 ωστόσο θα μεταπηδήσει στην ομάδα της καρδιάς του, την Παρτιζάν, όπου θα στεφθεί πρωταθλητής το 1987(έχοντας στο πλευρό του τους ανερχόμενους τότε Ντίβατς, Τζόρτζεβιτς και Πάσπαλιε) και αφού παίξει στο Final Four του 1988, θα έρθουν οι μεγάλοι τίτλοι. Το 1988 στη Σεούλ κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το 1989 το κύπελλο Κόρατς με την Παρτιζάν. Το 1990 και πάλι με την Εθνική ομάδα της χώρας του, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αργεντινής.

«Ήμουν ένας παίκτης που πάντα ήθελα να ακολουθήσω τις οδηγίες του προπονητή και να βοηθήσω τους συμπαίκτες μου. Στην Εθνική ομάδα ερχόντουσαν οι υπόλοιποι παίκτες και με ρώταγαν τι είπαμε στα τάιμ άουτ και τι θέλει ο προπονητής, από μικρός λοιπόν είχα στο μυαλό μου το προπονητικό πλάνο». Αποκάλυψε πρόσφατα ο ίδιος για εκείνον τον καιρό...

Μια στιγμή…

Όπως αρμόζει στους μύθους, έτσι και στην γέννηση του δικού του, αρκούσε μια στιγμή πασπαλισμένη με αστερόσκονη προκειμένου να αλλάξει τη μοίρα του, αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ένα ανοιξιάτικο βράδυ του Μαΐου το 1991, έμελλε να κάνει δικιά του τη στιγμή που ένας μεγάλος παίκτης θα γινόταν ένας ακόμα μεγαλύτερος προπονητής. Έτσι ξαφνικά… Ενώ ο  Ντούσαν Ίβκοβιτς τον περίμενε το επόμενο πρωί στη συγκέντρωση των διεθνών για το Ευρωμπάσκετ της Ρώμης, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, δεν φοβήθηκε να κάνει το μετέωρο βήμα ακολουθώντας το ένστικτό του.

«Άλλαξα ζωή σε μία νύχτα. Ακούγεται μεγάλο, όμως, ήταν κάτι που ήθελα πολύ να κάνω και για το οποίο προετοιμαζόμουν καιρό. Ήμουν μπασκετμπολίστας και παράλληλα προπονητής σε εφηβικές και παιδικές ομάδες, ενώ παρακολουθούσα τα μαθήματα στη σχολή των προπονητών. Θυμάμαι ήμουν με την εθνική της Γιουγκοσλαβίας πριν από το Ευρωμπάσκετ της Ρώμης, το 1991. Πήγαμε να περάσουμε ένα βράδυ στο Βελιγράδι και ο αντιπρόεδρος της Παρτιζάν, Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, μαζί με κάποιους άλλους ανθρώπους της ομάδας με περίμεναν στο ξενοδοχείο, για να μου πουν: "Αν θες να γίνεις προπονητής, τώρα είναι η ώρα". Τους ζήτησα ένα μήνα και μου είπαν πως είχα μόνο εκείνο το βράδυ. Και απάντησα "ναι". Ακολούθησα το ένστικτό μου».

Στο φινάλε κιόλας της σεζόν θα πανηγύριζε το tremble με την πιο νεανική ίσως ομάδα που πάτησε το πόδι της σε παρκέ και θα πνιγόταν στις αγκαλιές του δασκάλου του, όπως αποκαλεί, Άλεξ Νίκολιτς και του πολύ στενού του φίλου, Ντούσαν  Ίβκοβιτς. Μόλις 21,7 μέσω όρο ηλικίας είχε η Παρτιζάν και ο ίδιος βάβιζε στα 32…

Κατέρριψαν τον μύθο

Ένας σέρβικος μύθος αναφέρει πως κάποιος τσάρος φτάνοντας με το στρατό του στο τέλος του κόσμου, ξεκίνησε για τη σκοτεινή χώρα, όπου ποτέ τίποτα δεν φαίνεται. Μην ξέροντας πώς θα γυρίσουν πίσω, άφησαν εκεί το πουλάρι της φοράδας (Η αγάπη για το πουλάρι της θα την έκανε να γυρίσει σ’ αυτό ακόμα και μέσα από τη σκοτεινή χώρα ως έξυπνο και συναισθηματικό ζώο) για να τους βγάλει εκείνη από το σκότος. Όταν μπήκαν στη σκοτεινή χώρα και προχωρούσαν, συνεχώς κάτω από τα πόδια τους αισθάνονταν μικρές πέτρες. Από το σκοτάδι τότε άκουσαν μια φωνή:

-Όποιος πάρει αυτές τις πέτρες θα το μετανιώσει κι εκείνος που δεν θα τις πάρει θα το μετανιώσει!

Κάποιοι σκέφτηκαν: -Αφού θα το μετανιώσω, γιατί να τις πάρω;
Και κάποιοι άλλοι: Ας πάρω τουλάχιστον μία!

Όταν γύρισαν από το σκότος στον κόσμο, κατάλαβαν πως οι πέτρες είναι πολύτιμες. Τότε όλοι αυτοί που δεν πήραν το μετάνιωσαν, αλλά κι αυτοί που πήραν το μετάνιωσαν, γιατί δεν πήραν περισσότερες.

Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1999 οι σύγχρονοι «τσάροι» του ελληνικού μπάσκετ κατέρριψαν το μύθο. Τα αδέρφια Γιαννακόπουλοι στο δρόμο τους προς την κατάκτηση της κορυφής, πήραν μαζί τους ένα πολύτιμο λίθο και δεν το μετάνιωσαν ποτέ.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς με πέντε ευρωπαϊκά τρόπαια στις αποσκευές του(τρία πρωταθλήματα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης με Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ και δύο Σαπόρτα ,με Ρεάλ, Μπενετόν) έφθανε στην Αθήνα για χάρη του Παναθηναϊκού…

Οι ιθύνοντες του «τριφυλλιού», δεν θα μπορούσαν να βάλουν ισχυρότερες βάσεις για την αυτοκρατορία τους.

«Είναι η καλύτερη επιλογή για τον Παναθηναϊκό και μαζί του θα κάνουμε το παν, ώστε να ενισχύσουμε την ομάδα και να τη φέρουμε στην κορυφή ολόκληρης της Ευρώπης» πρόδιδε το προφητικό μήνυμα του Παύλου Γιαννακόπουλου μετά τη συμφωνία με το Σέρβο.

Πέντε λεπτά...

Εκείνοι τον έφεραν στον Παναθηναϊκό, εκείνοι του έδειξαν αμέριστη κατανόηση, στήριξη, εμπιστοσύνη. Ουδέποτε πέρασε από το μυαλό τους να προσλάβουν άλλον τεχνικό και σε κάθε ευκαιρία δηλώνουν πως θα μείνει μαζί τους όσο ο ίδιος το επιθυμεί. Κάθε ραντεβού για ανανέωση συμβολαίου κρατάει… παρά πέντε λεπτά. Η συζήτηση που διαρκεί περισσότερο ανάμεσα στον Ομπράντοβιτς και τον Θανάση Γιαννακόπουλο είναι για τις γραβάτες! «Είναι ξεχωριστές, εκεί με νικάει» παραδέχεται ο έμπειρος τεχνικός.

Στη σχέση των δύο πλευρών ίσως θα έπρεπε να αναζητηθεί και η πηγή της επιτυχίας του μπασκετικού Παναθηναϊκού, της κορυφαίας ομάδας της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία…

Ανεξήγητο μυστήριο...

Τα πανάρχαια χρόνια στους Δελφούς συνέβαιναν ανεξήγητα φαινόμενα που μόνο Ιεροφάντες, Μύστες και η Πυθία μπορούσαν να εξηγήσουν. Εάν ζούσε η τελευταία και την καλούσαν να λύσει το μυστήριο που ακούει στο όνομα… Ζέλικο Ομπράντοβιτς, είναι σίγουρο πως θα σήκωνε τα χέρια ψηλά.

Η απαρίθμηση των τίτλων του βαρετή, ίσως μάλιστα και ο ίδιος να ξεχάσει κάποιον από τους 33 συνολικά ως παίκτης και προπονητής, εκ των οποίων οι 20(σε 24 τελικούς!) με τον Παναθηναϊκό. Τα 4 Ευρωπαϊκά, τα 10 Πρωταθλήματα και τα 6 Κύπελλα ξεπερνούν κατά πολύ οποιαδήποτε ομαδική διάκριση…

Παρά τις επιτυχίες συνεχίζει ωστόσο να κατορθώνει το πιο δύσκολο, να συνεχίζει να κερδίζει, αφού με την κατάκτηση ενός τίτλου σκέφτεται ήδη τον… επόμενο!

Το μεγαλείο του και η υποδειγματική μαεστρία στον τρόπο που κατευθύνει την ομάδα, αξεπέραστη. Η μπασκετική διαστροφή που βγάζει το μυαλό του στον πάγκο, ανατριχιάζει… Είναι ικανός να βγάλει άσσο από το μανίκι του ακόμα και αν φορά κοντομάνικο! Όπως έκανε και στους τελευταίους αγώνες κόντρα στην Μπαρτσελόνα με παίκτες κλειδιά τον Καλάθη και τον Βουγιούκα.

Όπως έκανε και το 2002 στη Μπολόνια, τη μοναδική φορά που ομάδα κατέκτησε τη Euroleague με την αντίπαλο αγωνιζόμενη στην έδρα της. «Αγόρι μου, έχουν μαζευτεί όλοι οι σκάουτερ του ΝΒΑ για να δουν τον Άντερσεν, τον Γκρίφιθ, τον Χάφμαν, τον Μπεσόκ… Μπες μέσα και δείξτους τ’ αρχ...α σου για να καταλάβουν ποιός είναι ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη...» είχε πει πριν τον τελικό στον Λάζαρο Παπαδόπουλο και ο τελευταίος ήταν καταλυτικός στη νίκη επί της Κίντερ.

  Όπως στο Final Four του 1992 στην πρώτη του προπονητική χρονιά στην Παρτιζάν που έβαλε τον πιτσιρίκο τότε Ζέλικο Ρέμπτρατσα απέναντι στον Ντάριλ Ντόκινς του Μιλάνο και πήρε το τρόπαιο.

Όπως το 1994 στο Τελ Αβίβ που έκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης την Μπανταλόνα με τρίποντο του Κόρνι Τόμπσον κόντρα στον Ολυμπιακό, όπως το 1995 στη Σαραγόσα με παίκτη κλειδί τον Γκαρσία Πολ που εξουδετέρωσε τον Έντι Τζόνσον, όπως το 2007 στην Αθήνα τον Βούγιανιτς.

Όπως το 2009 όταν λίγους μήνες μετά το πρωτοφανές κράξιμο στους παίκτες με αφορμή τον αγώνα κόντρα στην Πρόκομ («θα γελάει η Ευρώπη μαζί μας» είxε πει) πανηγύριζε το δεύτερο triple crown του με τον Παναθηναϊκό.

 Πρόκληση...

Στο πρόσωπό του ωστόσο δεν θα δει κανείς το παγερό , αδιάφορο τουπέ. Η διαλογικότητα του και οι διευρυμένοι ορίζοντες του αντιπαρατίθενται στη μονολιθικότητα. Μια ηθελημένη πρόκληση ενάντια στη διανοουμενίστικη υπεροψία των  φτασμένων προπονητών, στο σοφιστικέ στυλ που χαρακτηρίζει τους πετυχημένους «καθηγητές» των πάγκων…

Ο Σέρβος «επιστήμονας» που μοιάζει να κατάργησε όλους τους νόμους του μπάσκετ, ζει έντονα το κάθε παιχνίδι. Βγάζει μια απίστευτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά που πηγάζει από την κατάλληλη προετοιμασία και τη μεταδίδει στους παίκτες του.

«Δεν το έχω ξαναδεί αυτό σε άνθρωπο του μπάσκετ» υποστηρίζει ο αδελφικός πλέον φίλος και μετά συνεργάτης του, Δημήτρης Ιτούδης, αποκαλύπτοντας λίγες μέρες μετά το Final Four του 2000: «Στα τρία λεπτά πριν το τέλος του αγώνα, ο Κάτας πέτυχε το τρίποντο που έστειλε τη διαφορά στους 6 πόντους. Ο χρόνος που απέμενε ήταν υπεραρκετός για να ανατρέψει την κατάσταση η Μακάμπι. Ο Ζέλικο, με το που μπήκε το τρίποντο, γύρισε προς τον πάγκο και μας είπε: «Ηρεμήστε, αυτό ήταν. Το ευρωπαϊκό είναι δικό μας».

Άλλος άνθρωπος...

Όταν πάλι νομίζει ότι θίγονται τα συμφέροντά του το εκφράζει, εκνευρίζεται γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωπος και έχει αισθήματα.
Ο ίδιος παραδέχεται πως είναι τελείως διαφορετικός στην καθημερινή του ζωή, αν και δυσκολεύεται να μιλά για τον εαυτό του. Του αρέσει να ψαρεύει, ενώ και η μουσική αποτελεί καταφύγιό του. Το μόνο που θέλει είναι να ξυπνά το πρωί χαρούμενος…

«Είμαι ο Ζέλικο»

Όποτε θέλησε να πει κάτι, μίλησε με λόγο δικό του, αυτεξούσιο, χειραφετημένο μόνο από την αυθεντία του.

«Είμαι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και μπορώ να μιλάω, όταν κρίνω ότι πρέπει να μιλήσω» είχε πει σε μια συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα κόντρα στον Άρη όταν ο Βαγγέλης Αλεξανδρής διαμαρτυρόταν για τη διαιτησία και τον εμπόδισε να παρέμβει αφού είχε μιλήσει.

Ο Μίδας, ο βασιλιάς της Φρυγίας που κατά το μύθο ό,τι άγγιζε γινόταν χρυσός, έζησε γύρω στο 700 π.Χ. Ένας σύγχρονος Μίδας ζει και βασιλεύει στις μέρες μας. Μόνος που αυτός δεν είναι ψεύτικος.

«Δεν είμαι ψεύτικος άνθρωπος και δεν μου αρέσουν οι ψεύτικοι τύποι. Δεν θέλω να κοροϊδεύω κανέναν, όταν έχω πρόβλημα με τους παίκτες το λέω ευθέως». Δίκαιος στις σχέσεις του και ιδιαίτερα με τους παίκτες του.

Όπως έγινε στην περίπτωση με την ζωντανή ιστορία της ομάδας, Φραγκίσκο Αλβέρτη όταν πρωτοανέλαβε τον Παναθηναϊκό. Ο Ομπράντοβιτς τότε  προσπάθησε να επιβάλει τον δικό του νόμο αλλάζοντας τη νοοτροπία και γενικότερα τον τρόπο που δούλευε η ομάδα. Τότε ήρθε σε κόντρα με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη με αποκορύφωση έναν λεκτικό διαπληκτισμό στο κλειστό της Δάφνης. Δεν του έκλεισε ποτέ όμως την πόρτα όπως θα έκαναν άλλοι προπονητές προκειμένου να δείξουν ποιος κάνει κουμάντο από την αρχή.  Απεναντίας την άφησε ανοικτή και αφού ξεκαθάρισαν τις διαφορές τους, λέει σήμερα για τον πρώην παίκτη του:

«Είναι ο απόλυτος αρχηγός, όποιος μιλάει για τον Παναθηναϊκό σκέφτεται τον Αλβέρτη. Ελπίζω να συνεχίσει να είναι μαζί μας, στην Ευρώπη δεν γνωρίζω παίκτη που να έχει μείνει 19 χρόνια σε μια ομάδα και να κατακτήσει τόσους τίτλους. Είναι πραγματικός αρχηγός και ξέρει τι πρέπει να κάνει τόσο εντός όσο και εκτός του παρκέ».

Όπως και στην περίπτωση του Λάκοβιτς που αθέτησε το λόγο του. «Όλοι ξέρουν τι έγινε. Είναι ο μόνος παίκτης που έχει παίξει για μένα και δεν του μιλάω. Και δεν πρόκειται ν' αλλάξει αυτό» τονίζει χαρακτηριστικά για τον Σλοβένο.

Ασπίδα…

Έχει τη φήμη του σκληρού προπονητή, σιχαίνεται την ήττα και όταν έρθει, η επόμενη μέρα  για τους παίκτες του είναι συνήθως πολύ κουραστική. Δημόσια ωστόσο γίνεται ασπίδα για αυτούς, απορροφώντας όλους τους κραδασμούς και προφυλάσσοντας τους από οτιδήποτε θα μπορούσε να τους αποσπάσει την  προσοχή από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις τους.

Ήταν αυτός που απέσυρε στον πάγκο τον Μπατίστ όταν ο Αμερικάνος πάτησε στο κεφάλι αντίπαλο παίκτη της Ολύμπια Λουμπλιάνας, τον πήρε από το χέρι και τον έστειλε να ζητήσει αμέσως συγνώμη. Κανένας φόβος, κανένας κυνικότητα, καμία ανησυχία, παρά σεβασμός. Σεβασμός στον αντίπαλο, στην ομάδα του, στο ίδιο το άθλημα. Σεβασμός όπως και στο ματς με τον Ολυμπιακό το 2007 όατν έτρεξε να προφυλάξει τον Πίνι Γκέρσον και τους παίκτες των ερυθρολεύκων από τη βροχή αντικειμένων, με αποτέλεσμα να χτυπήσει στο κεφάλι και να τα βάλει με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Δεν αρκέστηκε απλά να καταδικάσει τη βία.

Ήταν πάλι ο ίδιος όμως που υπερασπίστηκε τον Μπατίστ όταν ο Τύπος έδωσε υπερβολική διάσταση στο γεγονός.

Όταν μιλά αγγλικά…

Όπως και τότε, όπως και κάθε φορά που είναι εκνευρισμένος άφησε τη μητρική του γλώσσα και μίλησε αγγλικά. Όταν μιλά αγγλικά όλοι αντιλαμβάνονται πως έχει βγει εκτός εαυτού. Όσο για τα ελληνικά αν και τα καταλαβαίνει παραδέχεται πως είναι ντροπή να μην μιλάει μετά από δέκα χρόνια. «Δεν θέλω να μάθω για να μην καταλαβαίνω τι γράφουν οι εφημερίδες και εκνευρίζομαι παραπάνω» είχε υποστηρίξει παλαιότερα.

Η μόνη που δικαιούται να του τηλεφωνεί όταν είναι νευριασμένος είναι η μεγάλη του αδυναμία, η κόρη του Άννα. Η φωνή της αρκεί να τον ηρεμήσει και μία από τις μεγαλύτερες πικρίες του είναι πως δεν την βλέπει όσο συχνά γίνεται.

Δεν κρύφτηκε…

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν κρύφτηκε ποτέ. Απεναντίας ήταν αυτός που έβγαινε μπροστά όταν αναζητούταν εξιλαστήριο θύμα. Δεν φοβήθηκε να αναλάβει ευθύνες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που του αναλογούσαν και καλύτερη απόδειξη δεν θα μπορούσε να είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή του και στην καριέρα του, η Εθνική Σερβίας.

Στο Ευρωμπάσκετ του 2005 ήταν ο προπονητής της ομάδας που οι συμπατριώτες του θεώρησαν ότι απέτυχε όσο καμία άλλη, αφού διοργανώθηκε σπίτι τους. Μετά τον αποκλεισμό των «Πλάβι», στη χώρα είχαν στηθεί λαϊκά δικαστήρια και όταν σύσσωμος ο μπασκετικός κόσμος της Σερβίας κρυβόταν την επόμενη μέρα, ο Ομπράντοβιτς εμφανίστηκε στο στούντιο ενός τηλεοπτικού σταθμού. Ένα στούντιο στο οποίο υπήρχε κακός φωτισμός και μόνο μια καρέκλα για τον ίδιο.

Από τις δώδεκα το βράδυ μέχρι τις έξι το πρωί απαντούσε σε ερωτήσεις τηλεθεατών σε κάτι που έμοιαζε με τηλεοπτική δίκη. Εκεί δεν δίστασε να αποκαλύψει τα πάντα για τους πάντες, ακόμα και για τον εαυτό του. Εξιστόρησε καταστάσεις για κακές σχέσεις μεταξύ των αθλητών, καυγάδες στα αποδυτήρια, ξενύχτια και γυναίκες στο ξενοδοχείο, μην παραλείποντας να κατονομάσει και συγκεκριμένα πρόσωπα! Η σερβική τηλεόραση μετέδωσε σε επανάληψη όλη τη μαραθώνια συνέντευξη, αρκετές φορές μέσα στο επόμενο τριήμερο…

Άγγιξε το θάνατο

Αλλά όπως και οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι, έτσι και ο Ομπράντοβιτς έχει δοκιμαστεί σε οριακές συνθήκες και κάποιος που έχει φλερτάρει με το θάνατο δεν μπορεί να φοβάται. Πόσο μάλλον έναν αγώνα μπάσκετ. Ο Ομπράντοβιτς μοιάζει να ζει, να αναπνέει, να αισθάνεται με όλη τη σημασία των λέξεων στην κοχλάζουσα πραγματικότητά του.

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1997 στο 301ο χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Αλμπαθέτε-Μαδρίτης, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και καρφώθηκε σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο.

«Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο σπουδαία είναι η ζωή. Για λίγα δευτερόλεπτα νόμιζα ότι πέθανα και αναστήθηκα και γι' αυτό γιορτάζω δύο φορές τα γενέθλια μου», περιγράφει. Όσοι είδαν το αμάξι μετά τη σύγκρουση, χαρακτήρισαν θαύμα το γεγονός πως επέζησε..

«Φίλοι μου»

Στην Ελλάδα είναι η ζωή του και έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου του εαυτού, ωστόσο ποτέ δεν έχει κρύψει την επιθυμία του να επιστρέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα του όταν αποχωρήσει από τα παρκέ. «Θα επιστρέφω πολύ συχνά στην Ελλάδα όμως, αφού έχω όλους εσάς εδώ, τους φίλους μου» έχει εκμυστηρευτεί.

Η ευκολότερη απάντηση…

Ίσως εκεί αισθανθεί πιο κοντά στον πατέρα του γιατί κάποιες φορές εκεί στην κορυφή, έχει μοναξιά… Όσο για αν υπάρχει κάτι για το οποίο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα αντάλλαζε όλα τα μυθικά επιτεύγματά του, η απάντηση για τον άνθρωπό Ζοτς είναι η ευκολότερη από όλες όσες έχει δώσει μέχρι τώρα στις εκατοντάδες συνεντεύξεις Τύπου… Το μεγαλείο του ανθρώπου στην ύμνησή του...

«Τα πάντα θα άλλαζα για να είχα εδώ τον πατέρα μου. Ήταν το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου, τον έχασα πριν από περίπου δύο χρόνια. Θα τα έδινα όλα για να τον είχα εδώ, δίπλα μου. Θα έδινα τα πάντα προκειμένου να βρισκόμουν για μια ώρα μαζί του»…

Το αγαπημένο του ελληνικό τραγούδι…