Ρετρό ιστορίες: Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα… διεθνής έκδοση (photos+videos)

Χωρίς αυτούς που κάνουν εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να χαίρονται, να ονειρεύονται, να προσπαθούν να τους μιμηθούν. Από την ασταμάτητη δεξαμενή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου μπορεί να αντλήσει κανείς τόνους ταλέντου. Λίγοι όμως είναι αυτοί που έκαναν και θα συνεχίσουν να κάνουν τη διαφορά.

Το Onsports θυμάται κάποιους από τους σπουδαιότερους (εν ζωή) απ' αυτούς...

ΝΤΙΝΟ ΤΖΟΦ

Είναι ο παίκτης που «σάρωσε» όλους τους τίτλους στο διάβα του (εκτός από αυτόν του Πρωταθλητριών), ο μόνος Ιταλός που έχει κατακτήσει και το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και παραμένει μέχρι σήμερα ο γηραιότερος κάτοχος Μουντιάλ που το κατέκτησε ως αρχηγός της «Σκουάντρα Ατζούρα», το 1982 στην Ισπανία και αυτός (ο μοναδικός στον κόσμο) που διατήρησε απαραβίαστη την εστία της Εθνικής ομάδας της χώρας του για δύο χρόνια (1972-1974) και συνολικά για 1143 λεπτά. Ο Ντίνο Τζοφ ένας παίκτης - σύμβολο για τους Ιταλούς έχει ανακηρυχθεί από την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) ως ο τρίτος σπουδαιότερος τερματοφύλακας του περασμένου αιώνα, πίσω από τους Λεβ Γιασίν και Γκόρντον Μπανκς.

***

ΦΡΑΝΤΣ ΜΠΕΚΕΝΜΠΑΟΥΕΡ

Εχουν πει γι’ αυτόν: «Ηταν ο παίκτης που κινούσε τις μαριονέτες. Τραβούσε με μαεστρία τα σχοινιά από την άμυνα, που ήταν το βασίλειό του, και το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι. Κύπελλα, πρωταθλήματα, μετάλλια. Με την Μπάγερν και με την Εθνική Γερμανίας...». O Φραντς Μπεκενμπάουερ, o «Κάιζερ Φραντς» όπως ονομάστηκε για το αρχοντικό του στιλ, υπήρξε πρωτοπόρος, καθώς κανείς μέχρι τότε δεν μπορούσε να διανοηθεί πως ένας αμυντικός μπορεί να κατευθύνει το παιχνίδι από την άμυνα, να προωθείται και να συνεισφέρει στην ανάπτυξή του. Εχει κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο τόσο ως αρχηγός της Εθνικής Γερμανίας (1974) όσο και ως προπονητής της (1990), ενώ με τη Μπάγερν Μονάχου έχει κερδίσει σε τρεις συνεχόμενους τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1974, 1975, 1976) και έναν τελικό Κυπέλλου Κυπελλούχων (1967).

***

ΚΕΒΙΝ ΚΙΓΚΑΝ

Προπονητής και σχολιαστής αγώνων σήμερα ο Κέβιν Κίγκαν υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους επιθετικούς της Αγγλίας τη δεκαετία του ’70. Με εκρηκτικό ταμπεραμέντο (απροσδόκητο για Βρετανό), πολύ καλή ντρίμπλα και άλμα, αλλά και πολλή δύναμη, διακρίθηκε με την Λίβερπουλ κερδίζοντας τρία πρωταθλήματα (1973, 1976, 1977), ένα Κύπελλο (1974), ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών (1977) και δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (1973-76). Ένα ακόμα πρωτάθλημα κέρδισε στη Γερμανία ως παίκτης του Αμβούργου. Ψηφίστηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής δύο φορές στην Αγγλία (1976, 1982) μία στη Γερμανία (1978) και κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» το 1978 και το 1979. Ως προπονητής ανέβασε τη Νιουκάστλ στην Πρέμιερ Λιγκ (1993), τη Φούλαμ στη Β' κατηγορία (1999) και τη Μάντσεστερ Σίτι στην Πρέμιερ Λιγκ (2002), ενώ οδήγησε την Εθνική Αγγλίας στην τελική φάση του Euro 2000.

***

ΕΟΥΣΕΜΠΙΟ

Οι νεότεροι γνωρίζουν – και θαυμάζουν – τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ωστόσο ο σπουδαιότερος Πορτογάλος ποδοσφαιριστής δεν είναι άλλος από τον Εουσέμπιο Ντα Σίλβα Φερέιρα. Γεννημένος στη Μοζαμβίκη (πορτογαλική αποικία), γνωστός και ως «μαύρος πάνθηρας», υπήρξε ο ηγέτης της Μπενφίκα, σημείωσε 638 γκολ σε 614 αγώνες φορώντας τη φανέλα της και ήταν αυτός που την οδήγησε στην κατάκτηση του κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1962. Ψηφίστηκε κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής το 1965 (δύο ακόμα φορές, το 1962 και το 1966 ήταν δεύτερος), ενώ είναι ο πρώτος ποδοσφαιριστής στον οποίο απονεμήθηκε το «Χρυσό Παπούτσι» το 1968, ενώ το ξανακέρδισε και το 1973.

***

ΕΜΙΛΙΟ ΜΠΟΥNΤΡΑΓΚΕΝΙΟ

O νυν διευθυντής δημοσίων σχέσεων της Ρεάλ Μαδρίτης δεν φημιζόταν για την τεχνική του κατάρτιση στη δεκαετία του '80 - κυρίως - που μεσουράνησε στη «βασίλισσα». Φημιζόταν όμως για την ικανότητά του να... μυρίζεται το γκολ και να χτυπάει την κατάλληλη στιγμή εκμεταλλευόμενος το λάθος του αντιπάλου. Σαν αρπακτικό. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός «γύπας» που τον ακολούθησε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Το γκολ ήταν η δουλειά του και την έκανε καλύτερα απ' όλους. Το 1991 αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ενώ με τη Ρεάλ κέρδισε έξι πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, τέσσερα Σούπερ Καπ Ισπανίας και δύο κύπελλα ΟΥΕΦΑ.

***

ΠΕΛΕ

O,τι και να γραφεί για την απόλυτη ποδοσφαιρική φυσιογνωμία του θα είναι λίγο. Για τα εκατομμύρια των θαυμαστών του ο Βραζιλιάνος Πελέ είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, για τους εχθρούς του είναι ο ποδοσφαιριστής που ουδέποτε εναντιώθηκε στο σύστημα, ο... μαϊντανός και ο δημοσιοσχεσίτης που τα έχει με όλους καλά και διαθέτει ένα υπέμετρο εγώ. Σε όποια κατηγορία, ωστόσο, κι αν ανήκει κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την μεγάλη ποδοσφαιρική του αξία που του χάρισε τον τίτλο του «Ποδοσφαιριστή του Αιώνα». Τέλειος οργανωτής, με υψηλότατη τεχνική κατάρτιση, άριστη ντρίμπλα και πάσα, εξαιρετικά ικανός στο ψηλό παιχνίδι, δημιουργικός, αλλά και δεινός σκόρερ (πέτυχε συνολικά 1281 γκολ σε 1363 αγώνες) ο Πελέ παρέμεινε πιστός για 17 χρόνια στη Σάντος, ενώ με την Εθνική Βραζιλίας κατέκτησε τρεις φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο (1958, 1962, 1970).

***

ΟΛΕΓΚ ΜΠΛΑΧΙΝ

Πολλοί απ' αυτούς που έχουν παραστάσεις του μόνο από την - συχνά μίζερη - πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου όπου εργάστηκε ως προπονητής, αγνοούν πόσο μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα υπήρξε ο Ολεγκ Μπλαχίν. Ηγέτης της Διναμό Κιέβου την οποία οδήγησε στην κατάκτηση δύο κυπέλλων ΟΥΕΦΑ (1975, 1986) έχει ψηφιστεί ως ο καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής το 1975. Και αν και υπήρξε ένας από τους πρώτους Σοβιετικούς ποδοσφαιριστές που έπαιξαν στο εξωτερικό (στην αυστριακή Φόρβερτς και αργότερα στον Αρη Λεμεσού) αυτό ουσιαστικά έγινε στη δύση της καριέρας του. Σήμερα είναι προπονητής της Εθνικής Ουκρανίας, αλλά και της Διναμό Κιέβου, ενώ έχει περάσει και από την ουκρανική Βουλή.

***

ΓΙΟΧΑΝ ΚΡΟΪΦ

Απόλυτος εκφραστής του oλλανδικού «ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου» ο Γιόχαν Κρόιφ είχε ένα μοναδικό τρόπο να «μιλάει» στη μπάλα. Ο τρόπος που κινείτο στο χώρο, όπου κάποιες φορές έμοιαζε να γλιστράει ανάμεσα στους αντιπάλους, να χορεύει ή ακόμα και να… πετάει (δεν τον χαρακτήρισαν τυχαία «ιπτάμενο Ολλανδό») με μια απίστευτη σβελτάδα και μια ευφυΐα που του επέτρεπε να διαβάζει χωρίς την παραμικρή δυσκολία το παιχνίδι, τον έκαναν πραγματικά μοναδικό και του χάρισαν τον τίτλο του κορυφαίου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή του αιώνα. Με το αγαπημένο του «14» στην πλάτη, έφτασε να παίξει ποδόσφαιρο ακόμα και στην Αμερική, ωστόσο δύο ήταν οι ομάδες που τον «σημάδεψαν»: Ο Αγιαξ με τον οποίο κατέκτησε τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών (1971, 1972, 1973) και η Μπαρτσελόνα με την οποία κατέκτησε τα πάντα ως προπονητής. Στη Βαρκελώνη ζει σήμερα, επηρεάζοντας με τη γνώμη του τα υψηλά κλιμάκια της διοίκησης.

***

ΖΙΝΕΝΤΙΝ ΖΙΝΤΑΝ

Μπορεί η... παγίδα που του έστησε ο Ματεράτσι να μη του επέτρεψε να δώσει στην καριέρα του το τέλος που της άξιζε, ωστόσο αυτή υπήρξε πολύ μεγάλη για να την επισκιάσει το συγκεκριμένο περιστατικό. Οι μαεστρικές κινήσεις του Ζιντάν, το κοντρόλ, οι ντρίμπλες, οι πάσες, το σουτ, οι κεφαλιές, τον αναγόρευσαν σε μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες του πλανήτη. Τρεις φορές κορυφαίος παίκτης στον κόσμο (1998, 2000, 2003), μία ακόμα κορυφαίος Ευρωπαίος (1998), ο «Ζιζού» έχει κατακτήσει με την Εθνική Γαλλίας ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (1998) και ένα Εuro (2000), καθώς και 13 τίτλους με τρεις συλλόγους (Μπορντό, Γιουβέντους και Ρεάλ Μαδρίτης). Το Ιντερτότο με τη Μπορντό και στη συνέχεια έξι τίτλους με την Γιουβέντους (2 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο, 1 UEFA Σούπερ Καπ, 1 Ινερτότο και 1 Διηπειρωτικό) και άλλους έξι με τη Ρεάλ Μαδρίτης (1 πρωτάθλημα, 2 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 1 Champions League, 1 UEFA Σούπερ Καπ και 1 Διηπειρωτικό).

ΡΟΝΑΛΝΤΟ

Οι θαυμαστές του τον χαρακτηρίζουν ως «Ορίτζιναλ Ρονάλντο» για να τον ξεχωρίσουν από τον συνονόματό του Πορτογάλο άσο της Ρεάλ Μαδρίτης και είναι γεγονός ότι το «Φαινόμενο» υπήρξε αυθεντικό και μοναδικό. Ενας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών, υπόδειγμα δύναμης και θέλησης, αφού επανήλθε μετά από σοβαρότατους τραυματισμούς που υπέστη στην καριέρα του, σήμερα δίνει μια ακόμα μάχη για να χάσει τα περιττά κιλά που απέκτησε τα τελευταία χρόνια. Υπήρξε μια ασταμάτητη μηχανή των γκολ που ήταν αδύνατο να του πάρει κανείς τη μπάλα, όταν αυτή βρισκόταν στα πόδια του. Τα συνδύαζε όλα: Δύναμη, τεχνική, ντρίμπλα, ταχύτητα, φινέτσα. Και μπορεί να παραμένει ακόμα και σήμερα μυστήριο τι ακριβώς του συνέβη στο Μουντιάλ του 1998, που μπορεί να του στέρησε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά είναι γεγονός ότι ο Ρονάλντο από τίτλους δεν έχει μείνει παραπονεμένος. Δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1994, 2000), τίτλοι με τους συλλόγους που αγωνίστηκε και τρεις φορές κορυφαίος ποδοσφαιριστής της χρονιάς, την πρώτη μάλιστα σε ηλικία μόλις 20 ετών.

***

ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ

Για τους περισσότερους είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε ποτέ ο πλανήτης και στα επιχειρήματα των θαυμαστών του Πελέ αντιτάσσουν το επιχείρημα ότι ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε να αντιμετωπίσει - και να ξεπεράσει με επιτυχία - ολοκληρωμένα αμυντικά συστήματα ομάδων, όταν ο Βραζιλιάνος ομόλογός του αγωνίστηκε σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν κατά βάση επιθετικογενές. Σε κάθε περίπτωση, κορυφαίος ή... δεύτερος κορυφαίος, ο Αργεντινός άσος λατρεύτηκε από πολύ κόσμο. Και λατρεύτηκε πολύ. Μπορεί η εξωγηπεδική του ζωή να ήταν τέτοια που να μην τον καθιστά ακριβώς πρότυπο, αλλά ενδεχομένως ακριβώς γι' αυτό, για τις ανθρώπινες αδυναμίες που διαθέτει, έγινε ίνδαλμα και «θεός» για πολλούς. Αν ο Πελέ ήταν ο άνθρωπος του «συστήματος» ο Μαραντόνα ήταν ο πολέμιός του. Το πλήρωσε πολλές φορές και ακριβά. Εκρηκτικό ταμπεραμένο και αστείρευτο ταλέντο ήταν τα στοιχεία που συνέθεσαν την προσωπικότητα και έδωσαν το αγωνιστικό του στίγμα. Ο θεός της Νάπολι, ο θεός της Αργεντινής, ο ηγέτης με όλη τη σημασία της λέξης έχει τελικά πολύ λιγότερους τίτλους απ' ό,τι θα ταίριαζε στη μεγάλη αξία του με σημαντικότερους το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ με τη Νάπολι το 1989, αλλά τους αναπλήρωσε με τη λατρεία που εισέπραξε από τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους.

***