Ρετρό ιστορίες: «Αιώνια πιστός, δε γίνεται αλλιώς…» (photos+videos)

Με αυτή την ημερομηνία απλά ως αφορμή (γιατί, τι… ρετρό θα ήταν αλλιώς…) εμείς θα θυμηθούμε τι ακριβώς ήταν αυτό που μετέτρεψε τον αγαπημένο «Φράγκι» των οπαδών του Παναθηναϊκού στον εμβληματικό αρχηγό με το ασύλληπτο ρεκόρ των 19 χρόνων συνεχούς παρουσίας σε μία μόνο ομάδα και την κατάκτηση 25 τροπαίων (11 πρωταθλήματα Ελλάδος, 8 Κύπελλα, 5 Ευρωπαϊκά και ένα Διηπειρωτικό), τόσων όσα δεν έχουν κερδίσει όχι αθλητές, αλλά ούτε ολόκληροι σύλλογοι!

Καλοκαίρι του 1990 ήταν, όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος πήρε την μεγάλη απόφαση. Απόφαση που ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις τότε για να δικαιωθεί τελικά στην πορεία του χρόνου. Τότε που έδωσε ένα πολύ μεγάλο για την εποχή ποσό συν τον πολίστα Σελετόπουλο, για να φέρει στην ομάδα μπάσκετ έναν νεαρό παίκτη από τη Γλυφάδα. Το όνομά του, Φραγκίσκος Αλβέρτης. Ο παίκτης που έμελλε να γίνει σύμβολο για την ομάδα του Παναθηναϊκού, ο παίκτης που αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην παλιά και τη νέα γενιά παικτών. Που έμαθε από τους παλιούς και δίδαξε τους νέους. Που «μαθήτευσε» δίπλα στον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Ντομινίκ Ουίλκινς, τον Βράνκοβιτς, τον Βολκόφ, τον Πάσπαλιε, που αγωνίστηκε δίπλα στον Μποντίρογκα, τον Ράτζα, τον Ρέμπρατσα, που «δίδαξε» τον Διαμαντίδη.

Και μέσα από αυτή την πορεία, πορεία 19 ολόκληρων χρόνων, διαμόρφωσε την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του. Κέρδισε σεβασμό και εκτίμηση. Εγινε αρχηγός με ό,τι σημαίνει αυτή η λέξη. Ηγέτης. Αυτός που θα παροτρύνει τους συμπαίκτες του και θα τους βοηθήσει να αποβάλλουν το άγχος. Αυτός που δεν φοβάται να πάρει τον αγώνα στις πλάτες του στις κρίσιμες στιγμές. Αυτός που θα λειτουργήσει ως κυματοθραύστης στα δύσκολα. Αυτός που θα φροντίζει να κρατηθούν οι ισορροπίες στα αποδυτήρια.

Στα 16 του, μαθητής ακόμα, πήγαινε στις προπονήσεις ως συνοδηγός στο αυτοκίνητο του Αντόνιο Ντέιβις που κατοικούσε επίσης στη Γλυφάδα.

Στα 19 του, πήρε το πρώτο του τρόπαιο, το κύπελλο Ελλάδας και 19 χρόνια μετά έκλεισε την καριέρα του στο «τριφύλλι» έχοντας κατακτήσει 25 τίτλους.

Ο Αλβέρτης με το εκπληκτικό σουτ, ειδικά εκείνο το αγαπημένο του τρίποντο από την γωνία, που όπως του είχε πει ο νυν τεχνικός του «τριφυλλιού» Αργύρης Πεδουλάκης -και δικαιώθηκε…- «από αυτό θα βγάλεις το ψωμί σου».

Ο Αλβέρτης οικογενειάρχης, που όλα αυτά τα χρόνια κρατήθηκε μακριά από το σταρ σύστεμ, που μίλησε ελάχιστα στις κάμερες, αλλά πολύ στα αποδυτήρια, που τη… βρίσκει με το κυνήγι, παρέα με τον φίλο και κουμπάρο του, Δημήτρη Παπανικολάου και που μετά από μια μνημειώδη κόντρα με το Ζέλικο Ομπράντοβιτς το 2000, κατάφερε όχι μόνο να κατακτήσει μαζί του πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκό, αλλά να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού με τον Σέρβο τεχνικό, που διατηρήθηκε αναλλοίωτη όλα αυτά τα χρόνια.

Και αν δεκαεννιά χρόνια στο παρκέ είναι μια ολόκληρη ζωή, δεκαεννιά χρόνια στην ίδια ομάδα είναι μια πραγματική ευλογία. Ο,τι καλύτερο μπορεί κανείς να ονειρευτεί.

Δεν είναι καν τόσο απλό όσο ακούγεται. Προϋποθέτει το χτίσιμο μιας σχέσης αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα να παραμένει ένας παίκτης 19 ολόκληρα χρόνια σε έναν σύλλογο που κάνει πρωταθλητισμό, χωρίς να βρεθεί ούτε μία στιγμή κάποιος - παράγοντας ή προπονητής - να «βαρυγκωμήσει» για την παρουσία του ή να τον θεωρήσει περιττό.

Δεν είναι λοιπόν μόνο ότι ο ίδιος με την πάροδο των χρόνων διαχειρίστηκε άριστα το νέο αγωνιστικό του ρόλο, που τον ήθελε να έχει ολοένα και μικρότερη συμμετοχή μέσα στο παιχνίδι. Είναι - κυρίως - ότι κατάφερε οι άλλοι να θεωρήσουν την γενικότερη παρουσία του, απαραίτητη για την καλή πορεία της ομάδας. Επειδή αυτά που πρόσφερε στα αποδυτήρια σαν εμψυχωτής και κάποιες φορές «ψυχοθεραπευτής» της ομάδας ήταν εξίσου, ίσως και περισσότερο σημαντικά, στο πέρασμα των χρόνων, απ΄ ό,τι η έτσι κι αλλιώς σπουδαία αγωνιστική του παρουσία.

Είναι όλα τα παραπάνω που μετέτρεψαν τον Αλβέρτη σε ηγετική φυσιογνωμία στον Παναθηναϊκό, είναι αυτά που κανείς νεότερος που δεν τον πρόλαβε στα παρκέ και θα θελήσει να μάθει στο μέλλον την ιστορία αυτής της φανέλας με το Νο 4 που βρίσκεται πια στην οροφή του ΟΑΚΑ, δεν θα τα βρει σε κάποιο video στο youtube.

Ηταν τόσο μεγάλος παίκτης ο Αλβέρτης; Όπως έγραψε πριν χρόνια η «Πράσινη»: «Στην τριάδα των Μυριούνη, Οικονόμου, Αλβέρτη, ο Φραγκίσκος δεν ήταν ο πληρέστερος ή ο πιο ταλαντούχος. Ο Μυριούνης ήξερε το μπάσκετ που ήξεραν οι άλλοι δύο μαζί, ο Οικονόμου ήταν πιο ταλαντούχος, όμως ο Αλβέρτης ήταν πιο έξυπνος, πιο εργατικός, πιο πεισματάρης, είχε μεγαλύτερη επιμονή και υπομονή, ενώ φυσικά διέθετε το διάσημο πια “φονικό'' σουτ. Ολοι μαζί είχαν βαφτιστεί “λούζερς'', όμως ο Φραγκίσκος πέταξε την ταμπέλα και εξελίχθηκε σε ΒΙG TIME WINNER».

Και εξελίχθηκε σε νικητή, επειδή ήταν μαχητής. Βελτίωσε τις μπασκετικές του ικανότητες, έμαθε από τους παλαιότερους, συναγωνίστηκε στα ίσα τους συνομήλικους και τελικά αυτά που έκανε κτήμα του είχε τη μεγαλοσύνη να τα μεταλαμπαδεύσει και στους νεότερους.

Κι αν δεν είχε δίπλα του συμπαίκτες για να μάθει απ’ αυτούς! Κι αν δεν είχε δίπλα του συμπαίκτες σπουδαίους, που κλήθηκε να συναγωνιστεί! Κι όμως τα κατάφερε. Εμεινε όρθιος. Δυνατός και σταθερός. Δεν διανοήθηκε να φύγει, όταν άλλοι το έκαναν με ευκολία. Παρέμεινε «αιώνια πιστός», αφοσιωμένος. Εσφιξε τα δόντια και όρμησε στη μάχη. Κι όταν τα δύσκολα πέρασαν και ήρθε η Ανοιξη, ο ίδιος παρέμεινε αναλλοίωτος από τις αλλαγές. Δεν «ψωνίστηκε», δεν καβάλησε καλάμι, παρέμεινε σημείο σταθερότητας και συσπείρωσης. Ωρίμασε αγωνιστικά, ωρίμασε και σαν προσωπικότητα. Κι αν σε εμάς τους απ' έξω το χαμηλό του προφίλ δεν μας επέτρεπε παρά μόνο να υποθέτουμε πώς ακριβώς ήταν ο Αλβέρτης ως αρχηγός του Παναθηναϊκού, υπήρχαν κάποιοι που το βίωναν. Και ακριβώς επειδή το βίωναν, το εκτίμησαν.

Και ακριβώς επειδή ήταν ο ίδιος τόσο μεγάλος, πρόσφερε γενναιόδωρα την «κληρονομιά» του στους επόμενους από αυτόν. Εφυγε (αν και ουσιαστικά δεν θα φύγει ποτέ…) αλλά άφησε τον Παναθηναϊκό σε καλά χέρια. Το ίδιο άξια, το ίδιο μαχητικά, το ίδιο σεμνά, σαν τα δικά του…

Ο πανηγυρισμός του Αρχηγού του Παναθηναϊκού στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2009 μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, μετά από κάλεσμα του «διαδόχου» του, αποδεικνύει του λόγου το αληθές…

Ο Αλβέρτης και τα 25 τρόπαια

To Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2002, το κατά δική του ομολογία «πιο μάγκικο»

11 Πρωταθλήματα (1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009)

8 Κύπελλα (1993, 1996, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009)

5 Ευρωπαϊκά (1996, 2000, 2002, 2007, 2009)

1 Διηπειρωτικό (1996)