Ρετρό ιστορίες: Φράντισεκ Φάντροκ, 31 χρόνια χωρίς τον «παππού» (photos+videos)

Μπορεί κάποιοι να διαφωνούν και να υποστηρίζουν πως αυτό συνέβη επί εποχής Μπάγεβιτς, όμως όπου κι αν βρίσκεται η αλήθεια, είναι γεγονός ότι ο Φράντισεκ Φάντροκ που σαν σήμερα, στις 9 Οκτωβρίου 1981 άφηνε την τελευταία του πνοή στη Λευκωσία, σε ηλικία 66 ετών, ήταν ο άνθρωπος που σφράγισε για την «Ενωση» μια ολόκληρη εποχή.

O γεννημένος Τσέχος και πολιτογραφημένος Ολλανδός προπονητής, ήταν αυτός που δημιούργησε τη μεγάλη Ολλανδία που θαυμάστηκε στο Μουντιάλ του 1974 (έστω και αν ηττήθηκε στον τελικό) με παίκτες όπως ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Γιόχαν Νέεσκενς, ο Αρι Χάαν, ο Ρούντι Κρολ και ο Τζόνι Ρεπ που έπαιζαν το λεγόμενο «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο».

Δεν ευτύχησε να την κοουτσάρει στην τελική φάση, αφού η ολλανδική ομοσπονδία την ανέθεσε στον Ρίνους Μίχελς, που όμως έθεσε ως απαραίτητη προϋπόθεση να έχει το Φάντροκ ως βοηθό του.

Εκείνο το καλοκαίρι, του 1974, ο πρόεδρος της ΑΕΚ, Λουκάς Μπάρλος, έκρινε πως το νέο μεγάλο του δημιούργημα, έπρεπε να έχει έναν εξίσου σπουδαίο προπονητή. Δεν δίστασε λοιπόν καθόλου. Ταξίδεψε στο Αμστερνταμ, συζήτησε και συμφώνησε με τον Φράντισεκ Φάντροκ και τον έφερε στο «Δικέφαλο». Ο Φάντροκ έμεινε στον πάγκο της ΑΕΚ από το καλοκαίρι του 1974 μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 1977.

Το κοουτσάρισμα του χαρισματικού, καινοτόμου Τσεχο-ολλανδού προπονητή απέδωσε από την πρώτη στιγμή αποτελέσματα. Ηταν ο πρώτος προπονητής που καθιέρωσε στην Ελλάδα το τεχνητό οφσάιντ, ο πρώτος που «ανέβασε» ψηλά τα πλάγια μπακ, ο άνθρωπος που δίδαξε το passing game.

Mε μότο του το «προτιμώ χίλιες φορές έναν καλών δυνατοτήτων, αλλά σταθερό ποδοσφαιριστή που θα μου αποδίδει πάντοτε το μάξιμουμ και θα δίνει και την ψυχή του για την ομάδα, παρά έναν παίκτη - φαινόμενο, που θα παίζει καλά όποτε γουστάρει, και που θα είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο», οδήγησε την ΑΕΚ στην ευρωπαϊκή καταξίωση.

Στα χέρια του ανδρώθηκαν οι Αρδίζογλου, Δέδες, Σκρέκης, οι Γερμανοί Βάγκνερ, Τσανλάιντερ, ο Θωμάς Μαύρος, ο Τάκης Νικολούδης, ο Μπάμπης Ιντζόγλου, ο Νίκος Χρηστίδης. Με τους Τσάμη, Στεργιούδα, Νικολάου, Ραβούση, Τάσο και τον Μίμη Παπαϊωάννου που κάποιοι θεωρούσαν «τελειωμένο», αλλά ο ίδιος ήταν ο μόνος που πίστεψε πως είχε πολλά ακόμα να δώσει και τον στήριξε, οδήγησε την «Ενωση» στη μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία του 1976-1977. Η ΑΕΚ απέκλεισε διαδοχικά τη Ντιναμό Μόσχας, τη Ντέρμπι Κάουντι τον Ερυθρό Αστέρα κι όταν όλοι μετά την ήττα της με 3-0 στο Λονδίνο από την ΚΠΡ τη θεώρησαν ήδη αποκλεισμένη, ο Φάντροκ ήταν εκεί για να αποδείξει πως τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Η αλλαγή του Λάκη Στεργιούδα με τον Νίκο Χρηστίδη στην παράταση του αγώνα της 16^ης Μαρτίου 1977 έμεινε στην ιστορία για την οξυδέρκεια του Φάντροκ που γνωρίζοντας ότι ο Χρηστίδης είναι πολύ καλός στην απόκρουση των πέναλτι και έχοντας διαγνώσει ότι το παιχνίδι θα κριθεί εκεί, φρόντισε να πάρει τα… μέτρα του. Ο Χρηστίδης απέκρουσε δύο πέναλτι και η «Ενωση» πέρασε στα ημιτελικά όπου βέβαια αποκλείστηκε από το μεγαθήριο που άκουγε στο όνομα Γιουβέντους.

ΑΕΚ - ΚΠΡ - Η είσοδος των δύο ομάδων στη Νέα Φιλαδέλφεια

ΑΕΚ - ΚΠΡ - Το 2-0 από το Θωμά Μαύρο

ΑΕΚ - ΚΠΡ - Το 3-0 από τον Μίμη Παπαϊωάννου

Η πρώτη από τις δύο αποκρούσεις του Νίκου Χρηστίδη

Οι οπαδοί της ΑΕΚ πανηγυρίζουν τη μεγάλη πρόκριση

Είχε, ωστόσο, ήδη γράψει ευρωπαϊκή ιστορία, όπως ο Φάντροκ είχε ήδη βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία μιας ομάδας που θαυμάστηκε από όλους τους Ελληνες και αποτέλεσε παρακαταθήκη για τους διαδόχους του.

Πρωτάθλημα μπορεί να μην κέρδισε με την ΑΕΚ - το κατέκτησε μόλις έφυγε με τη δική του ουσιαστικά ομάδα ο εξίσου σπουδαίος Ζλάτκο Τσαϊσκόφσκι - αλλά έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που επί των ημερών του έπαιξε η ΑΕΚ το πιο θεαματικό ποδόσφαιρο και αυτός που την έβαλε στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη.

Ακολουθώντας τη μοίρα των προπονητών στην Ελλάδα, αποτέλεσε τελικά παρελθόν από την ΑΕΚ στις 7 Οκτωβρίου 1977 μετά από μια ρήξη με τον πρόεδρο και κάνοντας ένα σύντομο πέρασμα από την Παναχαϊκή, μετακόμισε στην Κύπρο, που έμελε να είναι ο τελευταίος του προορισμός.

Είχε όμως προλάβει να «γράψει» στο DNA των ΑΕΚτζήδων, αλλά και όλων των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων που είχαν ως προτεραιότητα το θέαμα και όχι την ομάδα τους, σε εκείνες τις έτσι κι αλλιώς πιο αγνές εποχές, ως ένας μεγάλος δάσκαλος και αναμορφωτής.

Και ως τέτοιος μνημονεύεται ο «παππούς» της ΑΕΚ μέχρι τις μέρες μας. Τόσο από εκείνους που πρόλαβαν και τον έζησαν, όσο και από αυτούς που έχουν μάθει να ακούνε…