Ρετρό ιστορίες: I love this game, part I (photos+videos)

Στόγιαν Βράνκοβιτς

Με ύψος 2μ.17 και άνοιγμα χεριών στα 2μ.27 ο Κροάτης σέντερ του Παναθηναϊκού ήταν αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «θηρίο». Ο Παναγιώτης Φασούλας είχε πει κάποτε πως τα χέρια του είναι «σαν κλαδιά δέντρου που απλώνονται μπροστά σου και σε εμποδίζουν να φτάσεις στο καλάθι». Το δε επιτόπιο άλμα του ήταν 75 εκατοστά. Ο Στόγιαν δεν ήταν ιδιαίτερα καλός επιθετικά, λέγεται μάλιστα ότι αυτό το γεγονός του στέρησε την δυνατότητα να κάνει λαμπρή καριέρα στο ΝΒΑ. Ηταν όμως εκπληκτικός αμυντικός, κορυφαίος μπλοκέρ και εξαιρετικά ταχύς για το ύψος του (ο Μοντέρο, το… εμπέδωσε καλά με την τάπα που δέχτηκε στον τελικό της Ευρωλίγκα το 1996 όταν ο Βράνκοβιτς διέσχισε σε... χρόνο dt το γήπεδο από τη μια πλευρά στην άλλη).

Ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να έχει πολλούς, καλούς και ολοκληρωμένους παίκτες, που τον λάτρεψαν και τους λάτρεψε. Ο Βράνκοβιτς όμως κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των οπαδών του «τριφυλλιού». Εχει γίνει ένα μαζί τους, όπως εκείνο το απόγευμα στο Σπόρτινγκ, όταν ανέβηκε στα κάγκελα για να πανηγυρίσουν παρέα μια πρόκριση εις βάρος του Ολυμπιακού στο κύπελλο…

Ρολάντο Μπλάκμαν

Την περίοδο 1994-95 μια θρυλική μορφή των Ντάλας Μάβερικς, ο Ρολάντο Μπλάκμαν ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό της ΑΕΚ. Τον έφερε ο μακαρίτης πια κινηματογραφικός παραγωγός Μιχάλης Λεφάκης που υπήρξε παράγοντας της «Ενωσης». Ο «Ρο» που σούταρε με περίεργο τρόπο τις βολές είχε δηλώσει πως αν τον θέλουν θα μείνει, όμως τελικά την επόμενη χρονιά έφυγε για τη Στεφανέλ.

Ρόι Τάρπλεϊ

Απίστευτος παίκτης με τεράστια προσόντα, πολύ καλός ριμπάουντερ και πολύ καλός σουτέρ, που όμως δεν είχε την καριέρα που του άξιζε λόγω του εθισμού του στα ναρκωτικά. Ο «Tarp the Shark» ήρθε στην Ελλάδα φέρνοντας στις αποσκευές του τον τίτλο του καλύτερου 6ου παίκτη τη σεζόν 1987-88, αλλά και το «στίγμα» της αποβολής από το ΝΒΑ λόγω χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Επαιξε στον Αρη ένα χρόνο μετά τη φυγή του Γκάλη και τον οδήγησε στην κατάκτηση του κυπέλλου Κυπελλούχων στο Τορίνο κόντρα στην Εφες Πίλσεν το 1993. Την επόμενη χρονιά πήρε μεταγραφή για τον Ολυμπιακό με τον οποίο κατέκτησε πρωτάθλημα και κύπελλο, αλλά απέτυχε να τον οδηγήσει στον Ευρωπαϊκό τίτλο στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ. Την επόμενη χρονιά το ΝΒΑ τον ξαναδέχτηκε, αλλά αποκλείστηκε και πάλι λόγω χρήσης ναρκωτικών. Επέστρεψε και έπαιξε μια σεζόν με τον Ηρακλή. Είχε μεγάλη αδυναμία στις μπύρες...

Εντι Τζόνσον

«Ο Εντι το πιστόλι». Το όνομά του έγινε σύνθημα στο στόμα των οπαδών του Ολυμπιακού σε μια προσπάθεια να πικάρουν τον «αποστάτη» Ζάρκο Πάσπαλιε. Κορυφαία στιγμή του ο ημιτελικός του φάιναλ φορ της Σαραγόσα το 1995, όταν ο Παναθηναϊκός κρατούσε στα χέρια του τη νίκη - πρόκριση στον τελικό μέχρι που το «πιστόλι»... όπλισε! Πέτυχε τους 27 από τους 58 πόντους του Ολυμπιακού και τον οδήγησε στον τελικό. Εκεί βέβαια, «μίλησε» ο Αρβιντας Σαμπόνις. Ο Εντι ήρθε στην Ελλάδα ως ένας από τους καλύτερους σουτέρ του ΝΒΑ και δικαίωσε απόλυτα τη φήμη του. Ηταν ένας παίκτης πραγματικός κύριος, δεν προκάλεσε ποτέ, παρά το γεγονός ότι η αντιπαλότητα των «αιωνίων» εκείνη την εποχή βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. Μπήκε πάντως με το «καλημέρα» στο κλίμα του ελληνικού πρωταθλήματος, καθώς στο ντεμπούτο του, που ήταν στο Παλέ ντε Σπορ κόντρα στον Αρη, δέχτηκε ένα κέρμα στο μάτι.

Κλιφ Λέβινγκστον

Ο «Good News» ήρθε από το ΝΒΑ και τους Σικάγο Μπουλς με τους οποίους κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, για να γίνει ο λατρεμένος των οπαδών του ΠΑΟΚ. Στο πρόσωπό του ο «Δικέφαλος του Βορρά» έβλεπε τον άνθρωπο που θα τον βοηθούσε να κατακτήσει τον μεγαλύτερο ευρωπαϊκό τίτλο, στο φάιναλ φορ της Αθήνας. Αν τα κατάφερνε, ο ΠΑΟΚ θα γινόταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά το τρόπαιο.

Δεν ήταν γραφτό. Παρά τους 18 πόντους του Κλιφ (και τους 21 του Μπάνε) ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε στον ημιτελικό από τη Μπένετον, εξαιτίας ενός καλαθιού του Ραγκάτσι και υποχρεώθηκε να παίξει στον «μικρό τελικό» όπου κατέκτησε την τρίτη θέση κερδίζοντας 76-70 την Ρεάλ του Σαμπόνις, την οποία είχε ...καθαρίσει στον άλλο ημιτελικό η Λιμόζ του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς.

Μίρκο Μιλίσεβιτς

Το σουλούπι του δεν παρέπεμπε σε μπασκετμπολίστα, έτσι... ατσούμπαλος που ήταν, αλλά μια χαρά την έκανε τη δουλειά του. Ξεχώριζε για τον ανορθόδοξο τρόπο που σούταρε. Περίπου σα να ήθελε να ξεφορτωθεί τη μπάλα. ΄Η όπως συνήθιζαν να λένε οι οπαδοί της ΑΕΚ στην οποία αγωνίστηκε, «σα να πετούσε το καρπούζι στην καρότσα». Ηταν όμως φοβερά εύστοχος. «Τρίχα - πουλόβερ και χέρι α λα Μπέρι...» το σύνθημα που τον ακολουθούσε.

Οντι Νόρις

Σέντερ - «ντουλάπα», ύψους 2μ.07, που έπαιξε σε τρία φάιναλ φορ με την Μπαρτσελόνα και αγωνίστηκε με τα χρώματα του Περιστερίου, χαρίζοντας τη λάμψη του στην ομάδα των δυτικών προαστείων. Χωρίς αμφιβολία, ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς που έχουν παίξει στην Ευρώπη που έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης και σεβασμού, καθώς αποτελούσε φόβητρο για τους αντιπάλους του. Ωστόσο, δεν κατάφερε να βοηθήσει το Περιστέρι να πάει πέρα από την πρώτη φάση των πλέι οφ, αφού αποκλείστηκε από τον Πανιώνιο.

Ντέρεκ Τσίβιους

Ηρθε στην Ελλάδα με παράσημό του το ασημένιο μετάλλιο στην Πανεπιστημιάδα του Κόμπε (Ιαπωνία) ως μέλος της Εθνικής ΗΠΑ και έπαιξε μπάσκετ για λογαριασμό της Δάφνης. Ευέλικτος φόργουορντ που πραγματοποιούσε θεαματικά καρφώματα. Ξεχώριζε για την τρέλα του και τα τσιρότα του! Στο ζέσταμα έκανε ...σπαγκάτο! Φεύγοντας από την Ελλάδα πέρασε από Κύπρο, Αργεντινή και έφτασε μέχρι τις Φιλιππίνες, όπου λέγεται ότι αντιμετώπισε και προβλήματα με το νόμο.

Ουόλτερ Μπέρι

Oh Berry, Berry! Ενας πραγματικός γυρολόγος των γηπέδων, που τίμησε το... παντεσπάνι που έφαγε όπου κι αν έπαιξε. Διακρινόταν για το φοβερό του χέρι, παρόλο που το σουτ του ήταν περίεργο και χαρακτηριστικό. Κυκλοφορούσε συνεχώς με ένα τσαντάκι όπου σύμφωνα με πληροφορίες κουβαλούσε όλα του τα υπάρχοντα, καθώς είχε τη φήμη «σπάγγου». Διαβατήριο, ταυτότητα, δίπλωμα, πιστωτικές κ.λπ. Μια φορά στον ΠΑΟΚ του έκαναν πλάκα και του έκρυψαν το τσαντάκι και κόντεψε να πάει... έμφραγμα. Στην ιστορία έχει μείνει το... πικάντικο σύνθημα για τον Μπέρι και το... πιπέρι. Ο ίδιος το θυμάται ακόμα και σε ένα ταξίδι του Ολυμπιακού στην Αμερική πριν από μερικά χρόνια το τραγούδησε στους δημοσιογράφους που πήγαν να τον βρουν.

Φωτογραφία συλλεκτική

Και κλείνουμε με μια συλλεκτική φωτογραφία. Παρόλο που είναι ασπρόμαυρη, χρονολογείται γύρω στο 1982-83.Τρεις νεαροί στην μετεφηβική ηλικία περπατούν και έχουν όλο τον κόσμο στα πόδια τους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα όνειρά τους θα εκπληρωθούν στο ακέραιο, θα κερδίσουν δόξα, φήμη, τρόπαια, πολλά χρήματα, θα εισπράξουν αγάπη, θα γίνουν ινδάλματα των μικρών παιδιών. Για τον έναν από τους τρεις ωστόσο όλα αυτά σταμάτησαν ξαφνικά, ένα βροχερό βράδυ σε έναν αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας, τη στιγμή που βρισκόταν στην πιο ανοδική φάση της καριέρας του. Οι τρεις φίλοι, συμπαίκτες και συμπατριώτες, Κροάτες, Τόνι Κούκοτς, Στογιαν Βράνκοβιτς και ο αδικοχαμένος (από τροχαίο δυστύχημα στα 29 χρόνια του) Ντράζεν Πέτροβιτς...