Τζέκο: Όταν το ένστικτο της μητέρας τον έσωσε από τις βόμβες!

Άνοιξη του 1986: Υπό τις σάλπιγγες του πολέμου που είχαν αρχίσει να ηχούν και την οσμή της αιματοχυσίας πιο έντονη από ποτέ, ο Έντιν Τζέκο ή αλλιώς το «διαμάντι της Βοσνίας», θα δει μόλις τριάντα χιλιόμετρα πιο πέρα, για πρώτη φορά το φως ενός διαφορετικού, πιο σκοτεινού ήλιου. Θα γεννηθεί Γιουγκοσλάβος, ωστόσο 26 ακριβώς χρόνια αργότερα, ως Βόσνιος πια, θα αναγκάσει την ιστορία της Σίτι και του αγγλικού ποδοσφαίρου να ξαναγραφτεί από το μηδέν. Μετατρέποντας τους λυγμούς σε ελπίδα κάνοντας του… κεφαλιού του, όπως άλλωστε αρμόζει σε έναν… ψηλό (1,93 γαρ), φύσηξε για να εξανεμιστούν, δύο λεπτά αργότερα, 44 ολόκληρα χρόνια βασανιστικής προσμονής…

Ο Τζέκο έφερε τον ήλιο πάνω από το μισό Μάντσεστερ, επισκιάζοντας το άλλο μισό, ωστόσο ήταν η έκτη αίσθηση της μητέρας αυτή που του χάραξε φωτίζοντας την πορεία.

Ο μακρόσυρτος επιθανάτιος ρόγχος που έβγαινε από τα σπλάχνα της πάλαι ποτέ κραταιάς Γιουγκοσλαβίας άναψε τη θρυαλλίδα του μητρικού ενστίκτου της Μπέλμα, η οποία δεν επέτρεψε για πρώτη και μοναδική φορά στον μικρό Έντιν να βγει στο δρόμο για να παίξει ποδόσφαιρο. Τη μοναδική χαραμάδα φωτός στην ανήλιαγη παράγκα που έμοιαζε τότε η ζωή του. Εκείνος θα ξεσπάσει σε κλάματα, ωστόσο λίγα λεπτά αργότερα, αυτά θα παραδοθούν αναντίρρητα στον ισχυρό κρότο της χειροβομβίδας που εξερράγη στη γνώριμή του αλάνα.  Εκεί όπου κάθε απόγευμα έδινε ραντεβού με τους φίλους του.

Τους περισσότερους από αυτούς δεν θα τους ξανάβλεπε ποτέ, ενώ οι πιο… τυχεροί δεν θα μπορούσαν  να παίξουν πια ποδόσφαιρο...

«Το ένστικτό μου έσωσε τη ζωή του γιου μου», θα εκμυστηρευτεί αργότερα η μητέρα του Τζέκο και ο ίδιος δεν θα το ξεχάσει ποτέ.

«Λίγα λεπτά αφού μου είχε απαγορέψει να βγω στο δρόμο να παίξω, μια βόμβα σκόρπισε το θάνατο στην περιοχή. Η διαίσθησή της μου έσωσε τη ζωή», θα παραδεχθεί ο «πολίτης» πια (έναντι 27 εκατ. λιρών) Τζέκο, ο οποίος, από ένα  διαμέρισμα στο Σαράγεβο που δάμαζε  τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή 15 μελών της οικογένειάς του, 18 χρόνια μετά, θα βρεθεί σε μια έπαυλη στο Cheshire και μισθό 120.000 λιρών την εβδομάδα.

Παρόλα αυτά το μυαλό του, κάθε τόσο ταξιδεύει εκεί και σε αυτούς που άφησε πίσω. Σε αυτούς που του στέρησε ο πόλεμος της Βοσνίας, μιας περιοχής που για μια τριετία (1992-95) αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για το ενδημούν μικρόβιο  του εθνικισμού, το οποίο γιγάντωσε από τα αισθήματα καταπίεσης, στέρησης και αδικίας, σπάζοντας σε κομμάτια το συγκλονιστικό μωσαϊκό πληθυσμών, γλωσσών και πολιτισμών της εξαιρετικά εύθραυστης και ευμετάβλητης Γιουγκοσλαβίας.

Πώς όχι όταν τα μάτια του 6χρονου τότε Τζέκο είδαν από απόσταση αναπνοής τον θάνατο να στήνει καρτέρι σε αγαπημένα του πρόσωπα, αθώα θύματα και παράπλευρες… απώλειες της πιο μαύρης ευρωπαϊκής σελίδας μετά τον «Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» που γράφτηκε με το αίμα 100.000 νεκρών και τον ξενιτεμό άλλων 2,2 εκατομμυρίων προσφύγων μόνο από το Σαράγεβο. Ανάμεσα σε αυτούς και η οικογένεια μουσουλμάνων Τζέκο (αν και ο ίδιος πάντως προσεύχεται μία φορά τη μέρα και όχι τις παραδοσιακές πέντε)…

«Ήταν δύσκολα χρόνια για όλους μας στη χώρα μου. Δεν είχαμε φαγητό και μετά βίας έβγαιναν δύο πιάτα τη μέρα. Φοβόμουν. Πάντα έπρεπε να κρυφτούμε όταν ακούγαμε πυροβολισμούς και βόμβες.

Το σπίτι μου καταστράφηκε και γι αυτό πήγαμε να ζήσουμε με τους παππούδες μου. Όλη η οικογένεια ήταν εκεί. Ίσως και 15 άτομα σε ένα διαμέρισμα 35 τετραγωνικών. Ήταν πολύ δύσκολα. Κάθε μέρα πέθαινε και κάποιος που γνωρίζαμε», εξομολογείται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ο Τζέκο και προσθέτει:

«Πολλοί ποδοσφαιριστές αρχίζουν και κλωτσούν την μπάλα στο δρόμο. Για μένα αυτό ήταν αδύνατο, όμως όταν τελείωσε ο πόλεμος ήμουν ψυχικά πιο δυνατός».

Όσο για τα παιδικά του χρόνια; Αυτά έμελλε να απορροφήσουν όλους τους κλυδωνισμούς από τον διαμελισμό της πατρίδας του.

«Ο Έντιν δεν πέρασε ποτέ παιδικά χρόνια. Δεν είχε κανένα τέτοιο είδος ζωής μέχρι τα δέκα του χρόνια», θα πει η μητέρα του, Μπέλμα.

Ακόμα όμως και όταν ο πόλεμος τελείωσε, οι κίνδυνοι παρέμειναν.  Ο Τζέκο έμεινε στο Σαράγεβο, ωστόσο το γήπεδο της Ζελέζνιτσαρ, στην οποία  έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, έπρεπε πρώτα να καθαριστεί από τις νάρκες…

«Δεν θέλω να σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές. Δεν υπάρχουν μνήμες από τον πόλεμο στο κεφάλι μου. Προτιμώ να κοιτάω το μέλλον», θα πει ο ίδιος σε μια προσπάθεια ίσως να ξεγελάσει τον εαυτό του, αποδεικνύοντας το «λαμπρό» του χαρακτήρα.

Και πως θα μπορούσε να μην είναι το ίδιο λαμπρό και το μέλλον του; Με 85 γκολ σε 138 αγώνες στη Μπουντεσλίγκα με τη φανέλα της Βόλφσμπουργκ, ο Τζέκο, το περσινό καλοκαίρι, έγινε ένας από τους πιο περιζήτητους επιθετικούς της Ευρώπης, προσελκύοντας το ενδιαφέρον συλλόγων όπως της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μίλαν και της Τσέλσι. Παρόλα αυτά ήταν η Μάντσεστερ Σίτι ήταν αυτή που έκοψε πρώτη το νήμα στην κούρσα για την απόκτησή του, κάνοντας τη μητέρα του να… ανησυχήσει!

«Όταν είσαι διάσημος ποδοσφαιριστής συχνά περιτριγυρίζεσαι από τα λάθος κορίτσια. Θα ήθελα να έχει δίπλα του ένα αξιοπρεπές κορίτσι, έξυπνο και προσγειωμένο. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο για ένα αστέρι του ποδοσφαίρου», θα πει η Μπέλμα σε μια έκρηξη ειλικρίνειας, κόβοντας παράλληλα την όρεξη στις επίδοξες WAGs.

Οι δηλώσεις πάντως του γιου της περιορίστηκαν σε διαφορετικό μήκος κύματος, καθώς έχοντας πραγματοποιήσει το μεγάλο άλμα στην καριέρα του, αυτό ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε.

«Ήταν ένα όνειρο για μένα να παίξω σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα. Ήξερα ότι είχα ταλέντο. Σε τέσσερα χρόνια, από τη δεύτερη κατηγορία της Τσεχία βρέθηκα στην Πρέμιερ Λιγκ», θα πει στις πρώτες του δηλώσεις ως «πολίτης», κουβαλώντας μαζί του το παράσημο του πρώην προπονητή του στους «λύκους» και πρώην ομοσπονδιακού τεχνικού της Αγγλίας, Στιβ ΜακΛάρεν:

«Είναι ένας δυνατός και γρήγορος επιθετικός. Έχει επίσης καλή τεχνική. Το σημαντικότερο όμως είναι πως είναι ένας γνήσιος σκόρερ που χρησιμοποιεί το αριστερό του πόδι, το δεξί του πόδι και το κεφάλι του!».

Η μητέρα του ωστόσο, συνειδητοποιώντας πως δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας, γρήγορα θα διαψευδόταν, όπως άλλωστε και οι άνθρωποι της Ζελέζνιτσαρ, που όταν το 2005 η Τέπλιτσε τους πρόσφερε 20.000 λίρες για τον διεθνή επιθετικό (20 τέρματα σε 42 εμφανίσεις με τα «χρυσά κρίνα»), τόνιζαν χαρακτηριστικά πως: «Νομίζαμε πως κερδίσαμε τη λοταρία!»

Εκείνος όμως υποταγμένος στη μαγεία της στρογγυλής θεάς, θα ακολουθήσει το δρόμο που του έδειξε η τροχιά της και ρίχνοντας νερό στο μύλο με τις εμφανίσεις του, θα αναγκάσει δύο χρόνια αργότερα τη Βόλφσμπουργκ να βγάλει από τα ταμεία της 3 εκατ. λίρες, εκπληρώνοντας το όνειρό του…

Ένα όνειρο στο οποίο καταβυθιζόταν κάθε βράδυ αγκαλιά με μια μπάλα χωρίς να λοξοδρομήσει ποτέ από το δρόμο του, όσο κακοτράχαλος και αν ήταν αυτός...

Όσο βαθύς και αν ήταν ο ωκεανός των εγκωμιαστικών σχολίων προς το πρόσωπό του, εκείνος όχι μόνο δεν πνίγηκε, αλλά έμεινε το ίδιο παιδί που ζητούσε πάντα πρώτα την άδεια από τη μητέρα του για να παίξει ποδόσφαιρο στο δρόμο…

Ο ίδιος που χάρισε στον οδηγό ταξί που τον πηγαινοέφερνε στην προπόνηση όταν ήταν μικρός, ένα καινούριο αυτοκίνητο…

Ο πρέσβης της UNICEF που θα βοηθά να ακουστεί η φωνή των παιδιών από τη Βοσνία...

Αυτός που σύμφωνα με τον πρώην άσο της Κόβεντρι και παιδικό του φίλο, Μουχάμεντ Κόνιτς  «οι άνθρωποι στη Βοσνία αγαπούν, όχι για την επιτυχία του, αλλά την καρδιά του. Γιατί συμπάσχει μαζί τους, έχοντας περπατήσει δίπλα από τις ίδιες νάρκες»…