Γιώργος Δώνης: Φιλόδοξος και ασυμβίβαστος

Εχει το καλώς εννοούμενο «ψώνιο» για τη δουλειά του. Και οι φιλοδοξίες του φτάνουν πολύ ψηλά. Οχι μόνο οι δικές του για την ακρίβεια, αλλά και των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζεται τα τελευταία χρόνια. Του Μάκη Αγγελίνα, του Μίκι Μένταν, του Γρηγόρη Γεωργίτσα. Αν τους ακούσεις να σου μιλούν για την εμπειρία που έζησαν παρακολουθώντας τον τρόπο λειτουργίας της Πόρτο, το πώς οι «δράκοι» κάνουν μεταγραφές για τα τμήματα υποδομής και το γιατί μπορεί να προτιμήσουν να αγνοήσουν τον Μέσι αν και μπορούν να τον αποκτήσουν (τρόπος του λέγειν), επειδή δεν πληροί τις προδιαγραφές που έχουν θέσει (θέλουν επιθετικό από 1,78 και πάνω και ο Μέσι είναι 1,72... κάτι τέτοιο φανταστείτε), θα καταλάβεις ότι μαγεύονται. Οτι η Ελλάδα δεν τους χωρά. Μπορεί να μην είναι έμπειροι, ικανοί, ή έτοιμοι να εργαστούν σε σύλλογο του εξωτερικού. Ποιος ξέρει... Θέλουν όμως σαν τρελοί να ζήσουν αυτή την εμπειρία. Είναι μέρος της φιλοδοξίας τους...

«Θέλω να δουλέψω στην Αγγλία», είναι η μόνιμη απάντηση του Δώνη στην ερώτηση «σε ποια χώρα επιθυμείτε να κοουτσάρετε;». Πρόσφατα τού δόθηκε η ευκαιρία. Η συγκεκριμένη πρόταση είχε έρθει από τη Μπράντφορντ, ομάδα της Β' Αγγλίας όταν ενδιαφέρθηκε γι αυτόν. Δεν πήγε. Οχι γιατί η Β' Αγγλίας δεν κάλυπτε τις φιλοδοξίες του, αλλά επειδή είχε συμβόλαιο με τον Ατρόμητο. Την ίδια εποχή, πριν 1,5 χρόνο, τού είχε έρθει και μια πρόσκληση από τη Νταντί Γιουνάιτεντ για να περάσει από interview, την οποία και αρνήθηκε ευγενικά. Μεγάλη τιμή, όχι λόγω του μεγέθους του σκοτσέζικου συλλόγου, αλλά λόγω του ότι αποτέλεσε από τις επιλογές του για την αντικατάσταση του Κρεγκ Λιβέιν, του πιο υποσχόμενου προπονητή της χώρας που επιβραβεύθηκε με τη θέση του Ομοσπονδιακού.

Αν ο Δώνης φύγει από τον Ατρόμητο το καλοκαίρι, όταν και εκπνέει το συμβόλαιό του, θα το κάνει μόνο για να εργαστεί στο εξωτερικό. Εχει ήδη συμβάλλει στη θεαματική αλλαγή επιπέδου μιας ομάδας, έχει αφήσει το στίγμα του και είναι επιτυχημένος ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στον τελικό, από το που θα βρει την ομάδα του το τέλος της σεζόν. Μα πάνω από όλα, το διασκεδάζει να δουλεύει σε ένα υγιές περιβάλλον, σε ένα σύλλογο με οικονομική συνέπεια και τακτοποιημένες τις γύρω υποχρεώσεις του. Δεν θα έμπλεκε με τον Παναθηναϊκό στα χειρότερά του και το δήλωσε πρόσφατα όταν ρωτήθηκε. Θα έμπλεκε όμως ευχαρίστως με μια Μπράντφορντ ή μια Τσέστερφιλντ, γιατί όσο κι αν σε μας ακούγεται περίεργο, μπορούν να του ανοίξουν τον δρόμο για κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Αλλά και για έναν ακόμα λόγο.

Εκτός από φιλόδοξος, είναι και ασυμβίβαστος. Δεν χωρά το μυαλό του ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος πέρσι, μετά τον χαμένο τελικό με την ΑΕΚ. Δεν χωρά το μυαλό του ότι οφείλει να ακούει από την εξέδρα ύβρεις και κατάρες για τα παιδιά του. Δεν μπορεί να χωνέψει πώς κακοχαρακτηρίζεται για τη διαμάχη του με οπαδούς του Εργοτέλη όταν οι δυο-τρεις περίεργοι του Παγκρητίου έβριζαν τον πατέρα του που την ίδια ώρα πάλευε στην εντατική. Τώρα το αν αυτός είναι ο περίεργος και οι υπόλοιποι οι φυσιολογικοί, εναπόκειται στην κρίση του καθενός. Αυτό που δεδομένα ισχύει είναι ότι δουλεύει πολύ και αξίζει μια μέρα να εκπληρώσει τον προσωπικό του μύθο...