Ο…survivor Μάκης της Δόξας Δράμας!

Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα, η λέξη αυτοκτονία, έκανε πάταγο στα σχόλια της πιάτσας, αμέσως μετά την έναρξη της συνεργασίας του με την καταδικασμένη στην συνείδηση ολόκληρης της ποδοσφαιρικής κοινωνίας Δόξα Δράμας, αναφορικά με την μάχη της επιβίωσης των «Μαυραετών» στα δύσβατα μονοπάτια της Super League…

Ελα όμως που τα μαλλιά του Μάκη Κατσαβάκη, περί ου ο λόγος, άσπρισαν στους πάγκους ως επί το πλείστον σε επικίνδυνες αποστολές κάτω από (πολλές φορές) αντίξοες συνθήκες και λιγότερο σε… στρωμένες δουλειές.

Ακόμη και στην εποχή του ΔΝΤ και της οικονομικής κρίσης, όπου η ανεργία θερίζει, δεν είναι πολλοί οι συνάδελφοί του, οι οποίοι θα δέχονταν να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά και να αναλάβουν το… τιμόνι της… διασωληνωμένης Δόξας στον θάλαμο της εντατικής της Super League. Ο ίδιος, απάντησε στο «πιτς φυτίλι» θετικά στην πρόταση του μεγαλομετόχου της μακεδονικής ΠΑΕ Θανάση Σάμιου και από τις 8 του περασμένου Δεκέμβρη, κλήθηκε να δώσει… σφυγμό στους Δραμινούς.

Εχοντας περάσει περάσει από όλες τις βαθμίδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο 59χρονος προπονητής δεν κυριεύεται από «ναυτία» όταν σφίγγουν τα λουριά και το πράγμα ζεματάει.

Ο καθαρός αέρας της επαρχίας τον αναζωογονεί. Ποτέ του δεν τα πήγαινε καλά με τα μεγάλα αστικά κέντρα. Νιώθει επαρχιώτης και άνθρωπος που αισθάνεται άβολα στην πρωτεύουσα.

Ασχολείται με την στρογγυλή... θεά από μικρό παιδί. Γεννήθηκε στην Πεπονιά Σερρών στις 26 Δεκεμβρίου 1953, όπου παρέμεινε μέχρι τα δέκα χρόνια του. «Χρόνια δύσκολα. Γεμάτα προβλήματα, αγωνία, αλλά αγνά. Χρόνια της επαρχίας, γεμάτα αναμνήσεις, ζωντανές, επιθυμητές, μέσα στη φύση, τα ζώα, αλλά πάνω απ΄όλα κοντά σε αγνούς ανθρώπους. Χωρίς πονηριές και σκοπιμότητες…», όπως αφηγείται.

Ο πατέρας του, Νίκος Κατσαβάκης, ήταν κρεοπώλης στο επάγγελμα, με τρία παιδία. Δύο αγόρια και ένα κορίτσι, με τον Μάκη να είναι βενιαμίν. Δίπλα στο σπίτι της οικογένειας υπήρχε ποδοσφαιρικό γήπεδο, το οποίο μετέτρεψε σε δεύτερο σπίτι του.

Ο πρώτος μισθός πήγε σε ρολόι!

Σε μικρή ηλικία γράφτηκε στις ακαδημίες του Πανσερραϊκού και στα 17 του χρόνια έγινε επαγγελματίας. Ωστόσο, συνέχισε για δύο χρόνια να κάνει και άλλες δουλειές πέρα από την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο. Μικροπωλητής, σερβιτόρος και γενικότερα ό,τι να΄ναι, αρκεί να έβγαινει το χαρτζιλίκι. Ηθελε να σπουδάσει και να γίνει γυμναστής, χωρίς όμως να τα καταφέρει.

Το μεγάλο του απωθημένο στην εφηβική ηλικία, ήταν η αγορά ενός ακριβού ρολογιού. Γι' αυτό και όταν έβγαλε τα πρώτα του χρήματα από την ομάδα (2.200 δραχμές) χωρίς δεύτερη σκέψη πήγε και τα «ακούμπησε» στο αντικείμενο του πόθου.

Ο αξέχαστος Πειραιάς!

Τα επτά χρόνια θητείας στον Πανσερραϊκό τον βοήθησαν να «φτιάξει» το όνομά του και να μετακομίσει στο μεγάλο λιμάνι της χώρας, για να φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού.

Στον Πειραιά δεν ξεχνάει πως έζησε τα καλύτερα ποδοσφαιρικά χρόνια του. «Γνώρισα πανελλήνια καταξίωση και είναι πολύ δύσκολο να τα ξεπεράσεις όλα αυτά. Αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσο ζω, είναι η λατρεία του κόσμου. Και τώρα ο κόσμος αγαπά την ομάδα του, αλλά τότε τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Υπήρχαν φιλικοί αγώνες τους οποίους παρακολουθούσαν μέχρι 40.000 κόσμος…», αφηγείται στα ποδοσφαιρικά απομνημονεύματά του.

Το πρόωρο τέλος

Η τριετής (1977-1980) καριέρα του στους «ερυθρόλευκους» τελείωσε άδοξα, εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας που τον ανάγκασε να βγει σε πρόωρη… σύνταξη. Ηταν μόλις 28 ετών, όταν οι γιατροί διέγνωσαν ότι είχε πρόβλημα πνευμονοθώρακα και υγράς πλευρίτιδας. Παρά την λατρεία του για το ποδόσφαιρο, λόγοι ανωτέρας βίας τον υποχρέωναν να κρεμάσει τα παπούτσια του, χωρίς να καταφέρει να χαρεί με τον Ολυμπιακό την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος.

«Έπρεπε να σταματήσω και αυτό έκανα. Με πείραξε πολύ. Λάτρευα το ποδόσφαιρο, ζούσα και ανέπνεα γι' αυτό. Για την προπόνηση, την αθλητική ζωή. Αρκεί να σας πω ότι στα τρία χρόνια που ήμουν στον Ολυμπιακό, ξενύχτησα μόνο δύο φορές και αυτές σε εκδηλώσεις της ομάδας. Δεν μετανιώνω ποτέ γι' αυτό. Ήταν επιλογή μου, δεν αυτοπιεζόμουν, ούτε με πίεσε κανείς άλλος να το κάνω. Το ήθελα εγώ…», έχει δηλώσει για το πρόωρο «game over» σε παλαιότερη συνέντευξή του.

Το «μικρόβιο» της προπονητικής

Το «μικρόβιο» της προπονητής άρχισε να κυλάει στις φλέβες του. Μέντοράς του υπήρξε ο Χρήστος Αρχοντίδης. Οι δυο τους συνεργάστηκαν στον Πανσερραϊκό την σεζόν 1982-83. Εν συνεχεία, έκανε τα πρώτα αυτόνομα βήματα στους πάγκους, εργαζόμενος σε ερασιτεχνικές ομάδες του νομού Σερρών. Το νερό είχε μπει πλέον για τα καλά στο αυλάκι και ακολούθησαν οι συνεργασίες με ουκ ολίγους επαγγελματικούς συλλόγους.

Ο Αρης, ο Πανιώνιος, ο Ηρακλής και πέρυσι για λίγους μήνες ο Ολυμπιακός Βόλου, αποτέλεσαν τους σπουδαιότερους σταθμούς της προπονητικής του καριέρας.

Πιστεύει στον Θεό και προσπαθεί κάθε μέρα που περνάει να γίνεται καλύτερος άνθρωπος.

Δεν πιστεύει ιδιαίτερα στα γούρια και δεν είναι προληπτικός.

Στον ελεύθερο χρόνου του αρέσει να ψαρεύει και να ασχολείται με την κηπουρική.

Η εξοχική κατοικία στην ακτή Οφρυνίου, περιοχή που βρίσκεται μεταξύ Καβάλας και Θεσσαλονίκης, αποτελεί το καταφύγιό του.

Υποστηρίζει ότι διαθέτει το ένστικτο της αφοσίωσης και του προσανατολισμού.