Βασσάλος: «Μας ταιριάζει το Futsal»

Ο Έλληνας τεχνικός της ομάδας του Ρεθύμνου, μίλησε στο Onsports για το… νέο αυτό άθλημα, τα χαρακτηριστικά που ταιριάζουν στην ελληνική φυλή, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας παίκτης του Futsal, αλλά και την… ετοιμότητα της Ελλάδας να δεχθεί το ποδόσφαιρο σάλας.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Γιώργου Βασσάλου στο Onsports:

Γιατί ασχοληθήκατε με το ποδόσφαιρο σάλας;

«Εγώ κατά τύχη ξεκίνησα να παρακολουθώ το ποδόσφαιρο σάλας. Την περίοδο που ήμουν στην Ιταλία για σπουδές, το είδα για πρώτη φορά, καθώς εκεί ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο. Είδα πόσο δύσκολο άθλημα ήταν, πόση ηρεμία και τεχνική χρειάζεται και μπορώ να πω ότι μοιάζει παραδόξως με το τένις σε ατομικό άθλημα σε τεχνική, σε φυσική κατάσταση και σε μυαλό.

Μου άρεσε πολύ περισσότερο από το ποδόσφαιρο. Όταν μάλιστα, είναι ανεπτυγμένο μιλάμε για παίκτες επαγγελματίες σε επίπεδο αν όχι Μέσι, τουλάχιστον πολύ υψηλό, όπως είναι ο Φαλκάο. Παίκτες που για όλη τους τη ζωή διάλεξαν να κάνουν το 5Χ5. Το σημαντικό είναι πως πρόκειται για  ένα άθλημα που δίνει τη δυνατότητα στις οικογένειες να έρθουν να το παρακολουθήσουν επειδή γίνεται σε παρκέ και σε ένα κλειστό χώρο και επειδή έχει πολλές εναλλαγές, που κρατούν το ενδιαφέρον των παιδιών. Στο 5Χ5 η μπάλα περνά από όλα τα παιδιά και αυτό τα κάνει να μην χάνουν το ενδιαφέρον τους».

Πόσο δύσκολο είναι να πείσεις έναν ποδοσφαιριστή να μάθει από την αρχή ένα άθλημα, όπως το ποδόσφαιρο σάλας;

«Είναι πολύ δύσκολο για το 5Χ5, ειδικά τώρα που είμαστε στην αρχή. Ένας μεγάλος σε ηλικία ποδοσφαιριστής που έχει ήδη δημιουργήσει κάποια standards και έχει μάθει κάποιες αυτοματοποιήσεις πάνω στο σωματότυπό του βρίσκεται σε δυσκολία με το που έρχεται σε επαφή με το άθλημα. Πρέπει να προσπαθήσει να μάθει  τα πάντα από την αρχή, όσον αφορά την τεχνική του και το στήσιμό του μέσα στο γήπεδο. Το κοντρόλ είναι τελείως διαφορετικό και γίνεται συνήθως με τη σόλα του παπουτσιού. Βέβαια, οι χώρες που έχουν αναπτυγμένο ποδόσφαιρο, όπως η Ισπανία, η Βραζιλία, η Ιταλία που έχουν πολύ δυνατούς παίκτες δεν είναι τυχαίο ότι προέρχονται από το futsal, από το 5Χ5.

Εκεί στις ακαδημίες τα παιδιά πρωτομαθαίνουν το 5Χ5: θα περάσουν πολλές φορές από τη μπάλα, θα μάθουν τη βασική κίνηση, πώς να επιτίθενται στον κοινό χώρο, πώς να κάνουν ντρίπλα απέναντι στον αντίπαλο, πώς να προστατεύσουν την μπάλα σε ένα στενό χώρο, πώς θα συνεργαστούν με τον συμπαίκτη τους. Έτσι, όταν ένα παιδί 14-15 χρόνων θα έχει πάρει τις βασικές γνώσεις και θα το βάλεις σε ένα μεγαλύτερο χώρο θα μπορεί να κάνει το ό,τιδήποτε, σα να είναι σε… σαλόνι. Είναι ένα άλλο επίπεδο… Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα μεγάλων παικτών . Από τους κλασικούς παίχτες όπως ο Ρομπίνιο, ο Ροναλντίνιο και ο Μέσι μέχρι τον Ιμπραΐμοβιτς. Το κοντρόλ που κάνουν, ακόμη και όταν έχουν παπούτσια με τάπες, η κίνηση που κάνουν είναι όμοια με αυτή που θα έκαναν στο 5Χ5».

Πως πήρατε την απόφαση να προπονήσετε τη ΡΕ.ΚΑΛ.;

«Με το που γύρισα από Ιταλία, γνωρίζοντας κάποια από τα παιδιά και ξέροντας ότι είχαν ξεκινήσει, προσπάθησαν τουλάχιστον, μου έκαναν την πρόταση να ασχοληθούμε σοβαρά με το 5Χ5 και να φτιάξουμε κάποιες ακαδημίες για τα μικρά παιδιά και να αρχίσουμε να διαδίδουμε το άθλημα. Μου άρεσε αυτή η πρόταση και είπα το «ναι».

Φέτος πήρατε μια… γεύση από το πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής. Θεωρείτε πως υπάρχουν ομάδες που «βαδίζουν» σε σωστό… δρόμο;

«Υπάρχουν ορισμένες ομάδες που είναι σε καλό δρόμο. Είναι κάποιες ομάδες όπως η Αθήνα 90, ο Δούκας, η Ολυμπιάδα, η ομάδα της Ηλιούπολης και άλλες που είναι σε καλό επίπεδο. Μια από αυτές, όπως, η Αθήνα 90 να μπορούσε να πρωταγωνιστήσει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Βέβαια, οι πέντε ομάδες δεν φθάνουν για να δημιουργήσεις  ένα κίνημα… Κάτι το οποίο θα αγαπήσει ο κόσμος και θα πάει να δει, ξέροντας πως υπάρχει ένα καλό επίπεδο και ότι θα παρακολουθήσει  έναν ωραίο αγώνα, που θα τον ενθουσιάσει».

Η ομάδα δημιουργεί ακαδημίες. Πώς μπορούμε όμως να καλέσουμε ένα παιδί αν συμμετέχει σε αυτές και να γνωρίσει το άθλημα;

«Όταν μιλάμε για κάτι άγνωστο πρέπει να το παρουσιάσουμε. Και δεν μιλάμε μόνο για τη διαφήμιση που πρέπει να γίνει. Στην πραγματικότητα γίνεται ένας προγραμματισμός και ξεκινάμε από τα σχολεία. Εκεί άτομα από εμάς πρέπει να πάμε στις τάξεις, να τους δείξουμε περί τίνος πρόκειται, να τους αφήσουμε να το δοκιμάσουν και μετά να έρθουν να παίξουν. Έτσι, μαζεύονται σιγά σιγά παιδιά στις ακαδημίες και όταν γίνεται καλή δουλειά και βλέπουν ότι υπάρχουν προδιαγραφές και ότι όταν γίνουν 13-14 χρόνων θα μπορέσουν να περάσουν στο 11Χ11 και να παίξουν καλή μπάλα, τότε πια είναι η καλύτερη διαφήμιση».

Τι προβλήματα αντιμετωπίζει ένας ποδοσφαιριστής ή ένας τεχνικός στη δική σας περίπτωση με το ποδόσφαιρο;

«Το πρώτο πρόβλημα που υπάρχει είναι πως πρέπει να μάθει να δουλεύει πολύ και θέλει πολύ ταχύτητα. Είναι αναεροβικό σπορ και όχι αεροβικό και θέλει μεγάλες ταχύτητες και εκρηκτικότητα.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι να του αφυπνίσεις τα αντανακλαστικά του παίκτη, ώστε ανά πάσα στιγμή να μπορεί να εντοπίσει πού είναι οι συμπαίχτες του, τι γίνεται γύρω του, πόσα κλάσματα του δευτερολέπτου έχει για να κοντρολάρει την μπάλα, να την πασάρει και τι κίνηση θα κάνει. Χρειάζεται πολύ ταχύτητα και μυαλό. Σε αυτό μοιάζει πολύ στο μπάσκετ και το οποίο μπάσκετ έχει αποδειχτεί πως ταιριάζει στον Έλληνα. Γιατί είναι γρήγορο άθλημα, έχει εκρηκτικότητα, ταχύτητα και είναι πολύ έξυπνο».

Θεωρείτε πως η Ελλάδα είναι έτοιμη για το ποδόσφαιρο σάλας;

«Ναι, τα χαρακτηριστικά της ελληνικής φυλής ταιριάζουν στο ποδόσφαιρο σάλας, όπως έχει αποδειχθεί και στο στίβο, όπου έχει ταχύτητα, ρίψεις και δεν μιλάμε για τις πολύ μεγάλες αποστάσεις. Ο Έλληνας είναι εκρηκτικός, απλά πρέπει να βγάλει τον εγωισμό του και να θέσει τις δυνατότητες του σώματος και του μυαλού του στην υπηρεσία της ομάδας».