Λαμπράκης: «Το πιο όμορφο ταξίδι στην Α’ Εθνική»

Το Onsports συνάντησε τον γενικό αρχηγό των «κιτρινόμαυρων» στη φυσική έδρα της ομάδας στο Μαρτινέγκο, στην «κυψέλη του Εργοτέλη», όπως μας ανέφερε χαρακτηριστικά.

Αναλυτικά, η συνέντευξη του Σταύρου Λαμπράκη στο Onsports:

- Κάνατε τα πρώτα σας επαγγελματικά… βήματα στα Καμίνια και ολοκληρώσατε την καριέρα σας στον Εργοτέλη. Ξετυλίξτε μου λίγο το… κουβάρι της πορείας σας…

«Ξεκίνησα την καριέρα μου στα Καμίνια, έπειτα έπαιξα στην Χερσόνησο στη Δ’ Εθνική, ακολούθησε ο Ηρόδοτος για δύο χρόνια, όπου ανεβήκαμε Γ’ Εθνική και στην συνέχεια ήρθα στον Εργοτέλη, το 1996, όταν η ομάδα είχε ανέβει στην Γ’ Εθνική. Είχαμε καλή ομάδα. Βγήκαμε ένατοι, αν και ήμασταν νεοφώτιστοι στην κατηγορία. Είχαμε μόνο Έλληνες ποδοσφαιριστές και το 90% ήταν από την Κρήτη. Είχε έρθει ο Χρήστος Καραπίτσος από την Πάτρα, ο Σπύρος Δημόπουλος και ο Παύλος Δερμιτζάκης, η καταγωγή του οποίου είναι από τα Χανιά. Είχαμε μια πολύ καλή ομάδα, αλλά για διοικητικούς λόγους η ομάδα «χάλασε» και φύγαμε 4-5 παίκτες που ήμασταν ο κορμός. Την επόμενη σεζόν πήγα στον Ιάλυσο όπου πήραμε το πρωτάθλημα και ο Εργοτέλης έπεσε στην Δ’ Εθνική. Μετά είχα πάει για δύο χρόνια στη Νάξο. Όταν επέστρεψα το 2000 ο Εργοτέλης ήταν ακόμα στην Δ’ Εθνική. Την πρώτη χρονιά δεν μας άφησαν να ανεβούμε κυρίως για εξωαγωνιστικούς λόγους. Βγήκαν τα Χανιά».

- Σε εκείνο το παιχνίδι είχατε αποβληθεί…

«Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που αποβλήθηκα. Χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Ήταν στο 10ο λεπτό, τα Χανιά είχαν κερδίσει ένα κόρνερ, εγώ ήμουν στην άλλη άκρη του γηπέδου και ο διαιτητής ήρθε και μου έδειξε την κόκκινη κάρτα. Τον ρώτησα: «Γιατί;» μου λέει: «Θα δεις στο φύλλο αγώνα». Και έγραψε ότι τον έβρισα για να «φάω» και τέσσερις αγωνιστικές. Από την επόμενη χρονιά ανεβαίναμε σερί τις κατηγορίες. Έπαιξα κι ένα χρόνο στην Α’ Εθνική».

- Τη δεύτερη φορά που ήρθατε στον Εργοτέλη ήσασταν 30 ετών και καταφέρατε πριν κρεμάσετε τα ποδοσφαιρικά σας παπούτσια να αγωνιστείτε στην Α’ Εθνική…

«Εγώ όταν ήρθα στον Εργοτέλη τη δεύτερη φορά, ήμουν 30 ετών και είχα πολλές προτάσεις από ομάδες της Β’ Εθνικής, με πολύ περισσότερα χρήματα, αλλά ήθελα και για συναισθηματικούς λόγους να γυρίσω στο Ηράκλειο εκείνο το διάστημα. Πήγα και δοκίμασα και έπαιξα εκτός Ηρακλείου και μπορώ να πω πως η αυτοπεποίθησή μου αφότου έφυγα ήταν σε πολύ υψηλό βαθμό. Έφυγα χωρίς να έχω κανένα και τα κατάφερα. Όπου πήγα έπαιξα καλά και είχα πρωταγωνιστικό ρόλο. Τη χρονιά που επέστρεψα είχα πολλές προτάσεις, καθώς είχα πετύχει στην Γ’ Εθνική 16 τέρματα, που ήταν μεγάλο νούμερο για μέσο. Ήθελα να επιστρέψω και μου άρεσε το όραμα που μου είχαν δώσει οι Σουλτάτος και Τζώρτζογλου, ότι «θέλουμε να είναι σε μερικά χρόνια να παίξουμε στην Β’ Εθνική». Και εμείς σε τρία καταφέραμε και ανεβήκαμε στην Α’ Εθνική. Δεν το περίμενε κανένας αυτό. Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα».

- Σε εκείνη την ομάδα υπήρχαν πολλά παιδιά που είχατε ξεκινήσει μαζί από την Δ’ Εθνική…

«Υπήρχε ένας κορμός. Θυμάμαι στο παιχνίδι του μπαράζ με τον Ακράτητο, ήμασταν 7 παιδιά που αγωνιζόμασταν μαζί από την Δ’ Εθνική. Ήταν οι: Μακριδάκης, Σουτζής, Δημήτρης, Αργυράκης, Οικονομάκης, Γωνιωτάκης, Ανδρεαδάκης. Είχε τον ίδιο προπονητή (σ.σ. Μύρωνα Σηφάκη) και τον στήριζε. Έτσι και τώρα η φιλοσοφία παραμένει ίδια».

- Τι θυμάστε από το Μαρτινέγκο;

«Έπαιξα πέντε χρόνια στο Μαρτινέγκο, γιατί μετά φύγαμε και πήγαμε στο Παγκρήτιο. Εδώ θυμάμαι μόνο νίκες. Θυμάμαι πολλές χαρές. Είχαμε και το ρεκόρ με πολλά παιχνίδια αήττητοι στην έδρα μας και οι αναμνήσεις είναι πολύ ευχάριστες. Το 90% των παιχνιδιών που έχω δώσει εδώ ήταν νικηφόρα. Θυμάμαι τότε στην ομάδα υπήρχε μεγάλη δίψα, αλλά και ταλέντο. Νομίζω ότι ταλέντο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στο Ηράκλειο. Χρειάζεται να αποκτήσουμε μεγαλύτερη επαγγελματική συνείδηση και νοοτροπία. Σε εκείνη την ομάδα υπήρχε μια παρέα παιδιών που είχαν όρεξη και δίψα. Μπαίναμε στο γήπεδο με μεγάλη αυτοπεποίθηση, ήμασταν πολύ δεμένοι μέσα στα αποδυτήρια, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα και αυτό έβγαινε στο γήπεδο. Σχεδόν κάθε Κυριακή το γήπεδο γέμιζε. Έβλεπαν ωραίο ποδόσφαιρο. Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο Κύπελλο, είχε έρθει 4.500 κόσμος. Βασικά, αυτό το ταλέντο που υπήρχε μετουσιώθηκε σε ανόδους και η ομάδα έπαιξε στην Α’ Εθνική. Την πρώτη χρονιά, αν είχαμε κάνει κάποιες καλύτερες κινήσεις και στον αγωνιστικό χώρο και από τη διοίκηση, θα μπορούσαμε να είχαμε μείνει στην κατηγορία».

- Τι θυμάστε πιο πολύ από τη συμμετοχή σας στην Α’ Εθνική;

«Στην Α’ Εθνική, ήταν το πιο ωραίο ποδοσφαιρικά ταξίδι που έκανα. Έπαιξα στα 34 μου για πρώτη φορά και το όνειρό μου ήταν αυτό. Όπως κάθε παιδί όταν ξεκινάει να παίζει μπάλα, αυτό σκέφτεται. Και το κατάφερα, μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια».

- Όταν ήρθατε στον Εργοτέλη περιμένατε ότι θα παίξετε στην Α’ Εθνική;

«Μετά από μια ηλικία και μετά δεν το πίστευα. Εκεί γύρω στα 27 με 28 ετών δεν το σκεφτόμουν καν. Αυτό που ήθελα ήταν στην ομάδα που θα έπαιζα να ήμουν πρωταγωνιστής και να είχα την εκτίμηση των συμπαικτών μου και των προπονητών. Δεν το πίστευα, ακόμα και όταν επέστρεψα στον Εργοτέλη. Αλλά όπως λέει η παροιμία: «Τρώγοντας έρχεται η όρεξη».

- Οπότε όταν ήρθε η άνοδος ήταν έντονη συναισθηματικά στιγμή. Ειδικά το μπαράζ με τον Ακράτητο…

«Το μπαράζ ήταν η πιο έντονη συναισθηματικά στιγμή, γιατί καταφέραμε και ανεβήκαμε Α’ Εθνική. Όλο αυτό το ταξίδι στο μπαράζ και μετά το μπαράζ, ήταν έντονες στιγμές. Θυμάμαι στο αεροδρόμιο είχε πολύ κόσμο. Μας περίμενε ο κόσμος ακόμα και στην είσοδο της πόλης. Μεγάλωσε απότομα ο Εργοτέλης και αυτό φαίνεται και τώρα».

- Ο Εργοτέλης, σε αντίθεση με άλλες ομάδες, έχει καταφέρει και έχει σταθεί στα… πόδια του. Πού οφείλεται αυτό;

«Η εμπειρία μας την πρώτη χρονιά στην Α’ Εθνική ήταν αυτή που μας έκανε να το φιλοσοφήσουμε καλύτερα. Θυμάμαι όταν πέσαμε που έλεγε ο Τζώρτζογλου «θα επιστρέψουμε σοφότεροι» και επέστρεψε την επόμενη και έμεινε. Ήταν σοφότερος και γεμάτος από εμπειρίες. Μετά από πολύ δουλειά, καταφέραμε και στεκόμαστε στα πόδια μας».

- Μήπως βοήθησε και το γεγονός πως κατάφερε να επιστρέψει άμεσα στην μεγάλη κατηγορία;

«Έπαιξε τον ρόλο του. Ακόμα όμως και να μην ανεβαίναμε εκείνη την χρονιά, ο Εργοτέλης είχε τις βάσεις σαν ομάδα που θα τα κατάφερνε την επόμενη χρονιά. Το θέμα δεν είναι να ανέβεις, αλλά να κρατηθείς. Όταν ήρθα στον Εργοτέλη τη δεύτερη φορά, δεν καταφέραμε να ανέβουμε και ανέβηκε η ΑΕ Χανιά. Αυτή η ομάδα δεν υπάρχει πουθενά στον χάρτη και εμείς είμαστε στην Α’ Εθνική. Ήταν μια φωτοβολίδα. Ο Εργοτέλης έχει τη βάση και την ποιότητα στις σκέψεις των ανθρώπων του, να διαχειρίζεται να πετυχαίνει».

- Μήπως η επιτυχία του Εργοτέλη είναι πως προχωράει βήμα - βήμα μέχρι να πετύχει τον στόχο του;

«Αυτό είναι το δικό μας… μότο και ο δικός μας τρόπος σκέψης και φιλοσοφία. Δεν θέλουμε να βάζουμε «ψηλά» όνειρα. Θέλουμε να βάζουμε τις βάσεις και βήμα βήμα να είμαστε καλύτεροι. Αν είναι σωστή ή λάθος δεν το ξέρω».

- Θεωρείτε πως αυτό μπορεί να δώσει την ευκαιρία να διεκδικήσει τη έξοδο στην Ευρώπη;

«Είναι ένας από τους κυριότερους λόγους. Για να διεκδικήσεις μια έξοδο στην Ευρώπη πρέπει να είσαι έτοιμος σε πολλά επίπεδα. Ο Εργοτέλης αυτή την στιγμή ετοιμάζεται. Έτσι, όταν έρθει η στιγμή να είναι έτοιμος, όχι μόνο αγωνιστικά αλλά σε όλα τα επίπεδα».

- Ο Εργοτέλης έχει επενδύσει στις Ακαδημίες…

«Αυτή εδώ είναι η κυψέλη μας. Είναι το σπίτι μας και το πιο σημαντικό πράγμα που έχει ο Εργοτέλης. Είναι το Μαρτινέγκο, οι Ακαδημίες και όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται τώρα εδώ».

- Στην προετοιμασία μετείχαν πολλά παιδιά από τις Ακαδημίες και βλέπουμε πως παίρνουν λεπτά συμμετοχής…

«Αυτός είναι ο στόχος μας. Κάθε φορά που έρχεται ένα παιδί, είναι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση για εμάς και επιβράβευση των προσπαθειών που γίνονται σε αυτό το οικοδόμημα. Ξέρω πως ό,τι γίνεται εδώ, έχει κέρδος, με πολύ μεγάλη προσπάθεια. Η προσπάθεια που έγινε από τότε και τώρα έχει ιδιαίτερη αξία στο η,ρακλειώτικο ποδόσφαιρο, γιατί έχει δώσει την ευκαιρία σε πολλά παιδιά να παίξουν Α’ Εθνική και μέσα από το ποδόσφαιρο να αναγνωριστούν και να διακριθούν.

Είναι πολύ σημαντικό, γιατί έρχονται δύσκολα χρόνια. Μέσα από τις δυσκολίες που περνάει η χώρα μας, πολλές ομάδες θα αναγκαστούν να στραφούν σε αυτό που κάνει ο Εργοτέλης, στους δικούς τους ποδοσφαιριστές, ντόπιους, που να αγαπάνε την ομάδα και να μην έχουν μεγάλο κόστος. Εμείς είμαστε πιο έτοιμοι να το υλοποιήσουμε».

- Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζετε ως γενικός αρχηγός; Αντιλαμβάνεστε κάπως διαφορετικά τώρα κάποιες καταστάσεις, απ’ όταν ήσασταν ποδοσφαιριστής;

«Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ότι έχω παίξει μπάλα και μπορώ να καταλάβω από μία ματιά τον ποδοσφαιριστή. Από την άλλη, επειδή ο ποδοσφαιριστής γνωρίζει την ιστορία μου, ότι έχω παίξει μπάλα και μπορώ να τον καταλάβω, έρχεται πολύ πιο εύκολα να μου μιλήσει, παρά σε έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να τον καταλάβει. Είναι εύκολη η σχέση μου γιατί δεν έχω φύγει από τα αποδυτήρια. Από την πλευρά μου, προσπαθώ σε συνεργασία με τη διοίκηση, με το προπονητικό τιμ να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, προκειμένου οι ποδοσφαιριστές μας να σκέφτονται μόνο το ποδόσφαιρο. Να μην έχουν άλλα προβλήματα και κάθε χρόνο βελτιωνόμαστε και είμαστε μια ομάδα με καλή οργάνωση».

- Πώς φαντάζεστε τον Εργοτέλη σε πέντε χρόνια;

«Ο στόχος είναι να είμαστε όσο πιο ψηλά γίνεται. Να διεκδικήσουμε μια έξοδο στην Ευρώπη. Να βάλουμε παιδιά από τα τμήματα υποδομής και να έχουμε την υγεία μας. Το ποδόσφαιρο εξαρτάται από την υγεία των παικτών. Αν ο Εργοτέλης χάσει την φλόγα που έχουν οι άνθρωποί του για διάκριση, τότε δεν έχουμε από αλλού βοήθειες. Θα την πατήσουμε και δεν θέλουμε να το πάθουμε γι’ αυτό κάνουμε συστηματική δουλειά».

- Γνωρίζω ότι υπάρχουν σκέψεις για νέο γήπεδο. Θα ανεβάσει αυτό επίπεδο την ομάδα;

«Είναι ένας μεγάλος στόχος. Πέσαμε στην οικονομική κρίση. Αλλιώς θα είχε ήδη ξεκινήσει. Η οικονομική δυσκολία που υπάρχει, κάνει πιο δύσκολο το έργο αυτό, γιατί θα είναι παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές του Εργοτέλη. Δεν ξέρω πότε θα γίνει, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα έχει γίνει».

- Ποιο είναι το παιχνίδι που έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη σας;

«Από το μπαράζ με τον Ακράτητο, έχω έντονα συναισθήματα. Θυμάμαι ακόμα ένα παιχνίδι στο Μαρτινέγκο, ένα ντέρμπι με τον Ποσειδώνα Νέων Πόρων που ήταν στην κορυφή της βαθμολογίας έχοντας 7 βαθμούς διαφοράς και τον κερδίσαμε 7-0. Είχαμε κάνει το 19Χ19 στην Γ’ Εθνική. Ήταν αυτό που λένε ότι… έχαναν από το αεροδρόμιο. Θυμάμαι το παιχνίδι που κερδίσαμε τον Ολυμπιακό με 2-1 σε ένα γεμάτο Παγκρήτιο και έπαιξα αντίπαλος με τον Ριβάλντο και τους άλλους παικταράδες που είχε ο Ολυμπιακός. Ήταν ωραίες εμπειρίες».

- Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχατε;

«Είχα την ίδια αγάπη για όλους τους συμπαίκτες μου. Αγωνιστικά ο Πάτρικ Ογκουνσότο ήταν με διαφορά ο πιο πολύτιμος παίκτης του Εργοτέλη εκείνη την περίοδο. Ένας ακόμα συμπαίκτης που θεωρώ ότι τον έχω… βοηθήσει να σταθεί στα πόδια του σε μία δύσκολη στιγμή για την καριέρα του, είναι ο Ηλίας Σολάκης. Είχε έρθει στο Ιάλυσο από την Βέροια, έπειτα από μία κακή χρονιά. Είχαμε πολύ καλή ομάδα, αλλά έβαλε 21 γκολ σε 5 μήνες. Από εκεί και πέρα κατάφερε να φτιάξει και πάλι το όνομά του. Θεωρώ ότι έπαιξα θετικό ρόλο. Είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής».