«Κομμάτι της ζωής μου ο ΟΦΗ»

Ο Δημήτρης Παπυράκης μίλησε για την μεγάλη ομάδα του ΟΦΗ, τον Ευγένιο Γκέραρντ, ο οποίος ανέβασε επίπεδο τους «ασπρόμαυρους», αλλά και για τα παιδιά του: Τον «αρχηγό» του, Νίκο Νιόπλια, τον Νίκο Μαχλά, τον Γιάννη Σαμαρά, τον Γρηγόρη Τσινό, αλλά και την πρώτη λέξη του γιου του Κωστή.

- Πόσα χρόνια είστε φροντιστής του ΟΦΗ;

«Ένα χρόνο πριν αναλάβω ως φροντιστής του ΟΦΗ ήμουν στον Ερασιτέχνη. Ήμουν πιτσιρικάς. Ο παλιός φροντιστής της πρώτης ομάδας δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο κι έγινε πρόταση σε μένα να αναλάβω. Το καλοκαίρι «έκλεισα» 35 χρόνια, συν το πρώτο έτος που ήμουν στον Ερασιτέχνη. Πρέπει να προσθέσουμε και έξι μήνες που «δοκιμάστηκα».

- Ο ΟΦΗ αποτελεί ένα κομμάτι της ζωής σας;

«Σίγουρα! Δεν το συζητάμε αυτό! Πολλές φορές στο καφενείο μιλούν για τις εκλογές και για τα κόμματα, αλλά εμένα με απασχολεί μόνο η οικογένειά μου και ο ΟΦΗ».

- Τι σημαίνει για εσάς ο ΟΦΗ;

«Μια ζωή… Θα σας πω ένα περιστατικό, που πολλές φορές το συζητάμε με τη γυναίκα μου. Όταν γεννήθηκε ο Κωστής, ο πρώτος μου γιος δεν του λέγαμε να πει μαμά ή μπαμπά, αλλά ΟΦΗ. Η πρώτη του κουβέντα ήταν ΟΦΗ. Φαντάσου τι συναίσθημα υπάρχει στην οικογένειά μου. Ο ΟΦΗ για μένα είναι μια ζωή. Είναι η ομάδα που με έμαθαν 100 άνθρωποι. Είναι η ομάδα που με βοήθησε. Πήρα πολλά πράγματα σαν άνθρωπος και δημιούργησα και ένα καλύτερο χαρακτήρα, διότι ήμουν λίγο… ατσούμπαλος να το πω και μέσα σε αυτό τον χώρο που ζω με τα παιδιά έμαθα πολλά πράγματα.

Πολλές φορές συζητάμε με την γυναίκα μου για τη δουλειά μου. Φαντάσου να δούλευα σε κάποιο νοσοκομείο με ηλικιωμένους ανθρώπους. Θα είχα γεράσει νωρίτερα. Τώρα κάθομαι με αυτά τα παιδιά και αισθάνομαι κι εγώ παιδί. Παρότι οι γιοι μου είναι μεγάλοι, αισθάνομαι παιδί. Και αυτό γιατί συμμετέχω στις παρέες τους. Είμαι πάντα μαζί τους.

Σε προετοιμασίες, σε ταξίδια στο εξωτερικό, δεν λείπω ποτέ. Ήμουν πάντα αγαπητός στην ομάδα. Είμαι πάντα με το μέρος των ποδοσφαιριστών, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ακούω την διοίκηση. Είμαι κομμάτι δικό τους. Μπορεί ο προπονητής να ξέρει πέντε πράγματα, εγώ γνωρίζω δέκα. Και δεν μιλάω αγωνιστικά, αλλά σε προσωπικό επίπεδο».

- Ήσασταν «παρών» και στην μεγάλη εποχή του ΟΦΗ…

«Αυτή η εποχή ήταν απίστευτη. Ελπίζω να ξαναέρθει!».

- Είχατε δώσει το «παρών» και στον μεγάλο τελικό για το Κύπελλο. Ποια ήταν τα συναισθήματα σε εκείνο το ματς;

«Δεν ξεχνιέται με τίποτα. Πολλές φορές βάζω και βλέπω την κασέτα που έχω στο σπίτι και αισθάνομαι βασιλιάς. Θεός. Δεν ξέρω… Όταν ήρθα στον ΟΦΗ, η ομάδα ήταν ένας μικρομεσαίος σύλλογος. Την εποχή που ήρθε ο Ολλανδός (σ.σ. Ευγένιος Γκέραρντ) και δημιουργήθηκε μια μεγάλη ομάδα, έπειτα από την έλευση και του Θόδωρα Βαρδινογιάννη, αισθάνθηκα διαφορετικά. Εμείς τότε παίζαμε για να σωθούμε και πλέον τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η ομάδα ήταν… αστέρι. Έπαιξε στην Ευρώπη, έπαιξε σε Βαλκανικά Κύπελλα και είχα πάει σε όλα αυτά».

- Υπάρχει κάποια ιστορία που θυμάστε από τα ταξίδια στο εξωτερικό;

«Κυρίως από τα ταξίδια κρατάς τα καλά πράγματα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχαν γίνει και άσχημα. Όπως μια φορά που ήμασταν στο Ρέκιαβικ και έσκασε το λάστιχο του αεροπλάνου και παραλίγο να σκοτωθούμε».

- Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά που έχετε πάρει από την ομάδα;

«Σίγουρα είναι ο τελικός με την κατάκτηση του Κυπέλλου και όταν βγήκαμε στην Ευρώπη. Αλλά το μεγαλύτερο ήταν το Κύπελλο. Για να πάμε και στα αντίθετα, η μεγαλύτερη απογοήτευση, ήταν η χρονιά που κάποιοι παράγοντες – φταίει βέβαια και η ομάδα – αλλά κυρίως αυτοί, δυστυχώς έπεσε ο ΟΦΗ. Εγώ δεν ήξερα τίποτα από την Β’ Εθνική. Αλλά από την στιγμή που είμαι στην οικογένεια της ομάδας, το έχω δεχθεί. Τα καταφέραμε και ανεβήκαμε. Τώρα ελπίζω να είμαι εδώ και τη νέα χρονιά, γιατί μπορεί να συνταξιοδοτηθώ. Βέβαια, δεν θέλω να φύγω από εδώ. Όπως αισθάνομαι όταν είμαι με τα παιδιά μου, αισθάνομαι και όταν είμαι εδώ με τους ποδοσφαιριστές».

- Ποιος ήταν ο παίκτης που σας έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση;

«Έχουν περάσει από δίπλα μου χιλιάδες παιδιά. Τον Νίκο Νιόπλια τον μεγάλωσα εγώ. Έχουν περάσει ακόμα οι Τσινός, Νίκος Παπαδόπουλος, Πέτρος Μαρινάκης, ο Σαμαράς. Η φουρνιά που είχαμε αυτή την μεγάλη επιτυχία, ο Ολλανδός έδινε μεγάλη σημασία, παρά το ταλέντο του παίκτη, κοιτούσε και τον χαρακτήρα του. Θυμάμαι τον Βαμβακούλα, ο οποίος είναι καλός άνθρωπος, αλλά δεν ήταν συνεργάσιμος. Δεν ταίριαζε στην φιλοσοφία του ΟΦΗ. Ήταν και μια εποχή που είχαν έρθει παικταράδες. Κοιτούσες τον πάγκο και έλεγες «δεν παίζει αυτός;». Ό,τι και να πω είναι λίγο. Παιδιά «διαμάντια».

- Ξεχωρίζετε κάποιον συγκεκριμένο;

«Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Νίκο Νιόπλια. Ο αρχηγός μου, όπως τον λέω εγώ. Αλλά ήταν πολλοί ακόμα, όπως ο Τσινός, ο νυν πρόεδρος, ο Νίκος Μαχλάς, ο Γιάννης Σαμαράς, ο Χρήστος Βασιλείου, ο Γρηγόρης Παπαβασιλείου… Θα ξεχάσω κάποιον και δεν θέλω. Ο Τσινός δεν παλευόταν. Τι άνθρωπος! Έχω να πω περιστατικά που θα τρελαθείς».

- Πείτε μου ένα περιστατικό…

«Θυμάμαι την εποχή που υπηρετούσε, είχε ένα σπίτι και έρχονταν τα παιδιά από το στρατό για να κοιμηθούν. Ένα βράδυ δεν είχε να κοιμηθεί ο Γρηγόρης στο σπίτι του και πήγε στο ξενοδοχείο. Το καλύτερο ήταν πως είχε ένα καλάθι που είχε κάποια χρήματα για να μπορούσαν τα παιδιά να ζήσουν. Μόνο ο Γρηγόρης το έχει.

Ένα άλλο περιστατικό με τον Σαμαρά. Το έχω ξαναπεί αλλά δεν ντρέπομαι, θα το ξαναπώ. Ήταν στην πενταετία των συμβολαίων τους. Τους είχε δώσει ο κ. Παντελής ένα πριμ 500.000 δραχμές. Τους τα έδωσε σε φακέλους. Φεύγοντας ο Γιάννης, έβαλε τον φάκελο στην τσέπη της φόρμας του και όπως πήγε να δέσει το παπούτσι του, του έπεσε ο φάκελος. Ο Γιάννης ήταν τελευταίος και όταν μπήκα εγώ για να καθαρίσω και να μαζέψω τις φανέλες, είδα τον φάκελο. Είδα έγραφε Σαμαράς και ήταν μεγάλος.

Παίρνω τον φάκελο, τον φύλαξα και θα του το έδινα την επόμενη μέρα. Ήρθε ο Γιάννης την επόμενη μέρα και πριν μιλήσω εγώ μου είπε: «Ξέρεις τι έπαθα χθες; Έχασα τα χρήματα». Τον ρώτησα «πώς τα έχασες» και μου απάντησε: «Θυμάμαι πως τα πήρα από εδώ, τα έβαλα στην τσέπη μου, μπήκα στο αμάξι, πήρα τη γυναίκα μου, πήγαμε σούπερ μάρκετ και έλειπαν τα λεφτά». Εγώ γελούσα. Μου είπε «γιατί γελάς;». Γιατί του λέω «τα λεφτά έπεσαν εδώ. Αυτό το περιστατικό το λέω, απλά εκείνο το καλοκαίρι ολοκληρωνόταν η πενταετία του Γιάννη.

Μια μέρα, καλοκαίρι, όπως εγώ μάζευα τα ρούχα, ήρθε και μου έλαβε στην τσέπη έναν φάκελο. Εγώ δεν τον κοίταξα αμέσως. Όταν όμως άνοιξα το φάκελο και μέτρησα τα χρήματα, ήταν 500.000 δραχμές. Εγώ τρελάθηκα. Δεν τα πήρα. Τα έβαλα στο δωμάτιό μου και την επόμενη μέρα, τον φώναξα και του είπα πως είχε κάνει λάθος. «Τι λάθος;» μου απάντησε. Του λέω «εδώ είναι πεντακόσια χιλιάρικα». Και μου είπε: «Τι; Δεν φτάνουν; Θες κι άλλα; Πάρτα τα λεφτά γιατί ξέρω πως θέλεις να μεγαλώσεις τα παιδιά σου». Αυτά τα πράγματα μπορείς να τα ξεχάσεις ποτέ;

Μία άλλη φορά που έψαχνα να μαζέψω χρήματα για να πάρω ένα αμάξι, μέσα σε δυο μέρες είχαν βρει χρήματα για πολύ καλό αμάξι. Ήταν διαφορετική εποχή. Όχι πως τώρα τα παιδιά είναι κακά».

- Ποιος είναι ο προπονητής που ξεχωρίζετε;

Για μένα ο Ολλανδός είναι κορυφή. Τουλάχιστον για τη δική μου θητεία. Τώρα η ομάδα έχει έναν επίσης πολύ καλό προπονητή. Αυτός είναι που κρατάει την ομάδα. Έχει όλα τα παιδιά έτοιμα να βοηθήσουν. Μου κάνει εντύπωση. Αυτός έχει το κάτι παραπάνω. Όμως, πέρασαν και κάποιοι άλλοι που δεν έκαναν. Δεν είμαι προπονητής, αλλά έχω δει προετοιμασίες και μπορώ να καταλάβω».

- Από προέδρους;

«Εγώ ήμουν πολλά χρόνια με τον κ. Παπαματθαιάκη. Ο Γιάννης ήταν εξαίρετος άνθρωπος. Θα ήθελα να ζήσω με πρόεδρο που να βάζει αυτός τα χρήματα. Πέρασαν εξαιρετικοί άνθρωποι. Όπως είναι και τώρα ο κ. Μαχλάς που τρέχει πάντα να βρει χρήματα».