Σουλτάτος: «Πεθαίνω για τον Εργοτέλη»

Ο πρώην πρόεδρος των Κρητικών άνοιξε την καρδιά του για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με το «συγκρότημα» του Ηρακλείου, την απόλυτη δικαίωση για την πορεία του συλλόγου, αλλά και την… τρέλα του για τον Εργοτέλη, καθώς «πεθαίνω για την ομάδα», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ο Γιώργος Σουλτάτος ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το ελληνικό ποδόσφαιρο ως παράγοντας σε ηλικία 22 ετών. Ήταν το 1987 όταν μαζί με τον γαμπρό του, Νίκο Τζώρτζογλου ανέλαβαν την ομάδα του χωριού του δεύτερου, το Ασήμι.

«Ξεκινήσαμε για πλάκα με κάτι φίλους. Εγώ σαν παράγοντας μαζί με τον Νίκο Τζώρτζογλου και οι υπόλοιποι ως ποδοσφαιριστές πήγαμε στο Ασήμι και πήραμε την ομάδα. Όταν την αναλάβαμε έπαιζε στην Γ’ κατηγορία της ΕΠΣ Ηρακλείου και μέχρι το 1991 που παραμείναμε, την είχαμε φτάσει στην Δ’ Εθνική», μας ανέφερε για τα πρώτα του… παραγοντικά βήματα, τα οποία ολοκληρώθηκαν έπειτα από «πόλεμο»: Η πορεία της ομάδας προκάλεσε την ζήλια πολλών ανθρώπων που μας πήγαν κόντρα και την επόμενη σεζόν που ήταν να κάνουμε το άλμα για την Γ’ Εθνική, βρήκαμε την ευκαιρία και φύγαμε. Άλλωστε η ομάδα δεν είχε μέλλον. Είναι μακριά από το Ηράκλειο και τότε την φτάσαμε στο… ταβάνι της».

Την επόμενη σεζόν 1991-’92 οι Γιώργος Σουλτάτος και Νίκος Τζώρτζογλου έμειναν μακριά από κάποια ομάδα: «Την επόμενη χρονιά ήμασταν χωρίς ομάδα, αλλά τότε ξεκίνησε η κρούση μερικών παραγόντων του Εργοτέλη σε μένα και άλλων παραγόντων της ομάδας στον Νίκο (σ.σ. Τζώρτζογλου) για να μπούμε στην ομάδα. Έπειτα από πολλές συζητήσεις, το 1993 δεχθήκαμε να ασχοληθούμε με την ομάδα και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία με τον Εργοτέλη».

- Ποιοι ήταν οι λόγοι που συνέβαλαν για να ασχοληθείτε με την ομάδα;

«Η τρέλα μας και ο ενθουσιασμός του ’87 είχε γίνει συνήθεια το ’93. Είχε γίνει το «ναρκωτικό» μας. Ο παραγοντισμός είναι όπως όλα τα πάθη. Εμείς ούτε χαρτιά παίζαμε, ούτε είχαμε κάποιο άλλο πάθος. Αυτό ήταν το ποδόσφαιρο. Η τρέλα έγινε συνήθεια. Ο Εργοτέλης ήταν η δεύτερη ομάδα, μετά τον ΟΦΗ, στο Ηράκλειο, η οποία είχε μέλλον. Ήταν ένα μαγαζί «γωνία». Τότε ο Εργοτέλης ήταν στην Δ’ Εθνική, ήταν τελευταίος, είχε πέσει στο τοπικό και έπειτα από αναδιάρθρωση, με την αύξηση των ομίλων της τέταρτης κατηγορίας, παρέμεινε. Μετά την παραμονή, είχαμε πολλές συζητήσεις, βάλαμε πολλές ασφαλιστικές δικλίδες, γιατί ήταν ένα δύσκολο σωματείο, με δύσκολους ανθρώπους που ήταν μια ζωή στην ομάδα και δεν μπορούσε ένας «ξένος» να μπει και να τους απομακρύνει».

Η «οδύσσεια» στον Εργοτέλη…

Το 1993 οι Γιώργος Σουλτάτος και Νίκος Τζώρτζογλου ήταν και επίσημα τα νέα «αφεντικά» του Εργοτέλη, οι οποίοι ανέλαβαν ένα δύσκολο εγχείρημα. Να βγει ο σύλλογος από την ποδοσφαιρική αφάνεια και να αγωνιστεί στα επαγγελματικά πρωταθλήματα της Ελλάδας.

«Ξεκίνησε η «οδύσσειά» μας. Ο Νίκος (σ.σ. Τζώρτζογλου) ήταν ο πρόεδρος της ομάδας, στην οποία κάτσαμε για μία χρονιά. Ήταν η χειρότερη χρονιά μας στην ομάδα, γιατί πιστεύαμε ότι με το χρήμα γίνονται ομάδες. Όμως διαψευστήκαμε και πήραμε ένα τεράστιο μάθημα, το οποίο ήταν πολύ χρήσιμο για την συνέχεια. Εκείνη τη χρονιά στην Δ’ Εθνική ξοδέψαμε πολλά χρήματα. Όμως φτάσαμε να σωθούμε την τελευταία αγωνιστική με την Ιωνία Χανίων. Πρωταθλητής είχε βγει ο Άγιος Νικόλαος με πρόεδρο τον κ. Μάρη. Όλα αυτά τα χρόνια, πολλά συμπτώσεις ήταν υπέρ του Εργοτέλη. Την επόμενη σεζόν μπήκαμε πιο σοφοί. Πρώτα ήμασταν ενθουσιασμένοι νεόπλουτοι, όπως λέω εγώ».

Ο πρώτος «πόλεμος» και η αποχώρηση

Πολλοί αναφέρουν πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και αυτό επαληθεύτηκε στην ενασχόληση των Σουλτάτου – Τζώρτζογλου στον Εργοτέλη. Την χρονιά 1994-’95 στο ΔΣ της ομάδας μπήκε ο Ηρακλειώτης επιχειρηματίας, Πουλινάκης με σκοπό να βοηθήσει το δίδυμο των επενδυτών, αλλά μετά από λίγο… ανάγκασε τους δύο άνδρες να αποχωρήσουν.

«Τη σεζόν 1994-’95 αρραβωνιάστηκα και ένας φίλος της οικογένειας της γυναίκας μου, που λεγόταν Πουλινάκης μου είπε πως ήθελε να βοηθήσει οικονομικά, αλλά τελικά κάτι τέτοιο δεν έγινε. Το 1995-‘96 πήραμε και πάλι την ομάδα εμείς. Πήραμε το πρωτάθλημα με πάρα πολλούς βαθμούς διαφορά, φτιάξαμε το Μαρτινέγκο και ξεκινήσαμε για την Γ’ Εθνική».

Πολλά όνειρα, νέος «πόλεμος» και νέα αποχώρηση

«Το 1996-‘97 ξεκινήσαμε με πολλά όνειρα και βάλαμε στόχο τη Β’ Εθνική από τότε. Την ώρα που τελειώσαμε τις μεταγραφές, ξεκίνησε και πάλι ο «πόλεμος» μερικών παλιών παραγόντων, οι οποίοι ζήλεψαν αυτό που κάναμε. Αυτό μας πίκρανε. Αποφασίσαμε να φύγουμε. Την επόμενη χρονιά η ομάδα έπεσε κατηγορία, το 1998 και διάλυσε. Ο Άγιος Νικόλαος πήρε πολλούς παίκτες. Τότε πήγαμε να την πάρουμε, αλλά δεν μας την έδωσαν και πήγε και πάλι στον Πουλινάκη».

Η επιστροφή και η καταξίωση

Το επιτυχημένο δίδυμο των Γιώργου Σουλτάτου και Νίκου Τζώρτζογλου, πιο σοφό από ποτέ, ανέλαβε για τρίτη φορά τα ηνία των «κιτρινόμαυρων». Η σοφία και η δίψα έφεραν την ομάδα να πρωταγωνιστεί στα «σαλόνια» της Super League».

«Το 1999 ξεκίνησε με πολύ μυαλό και εμπειρία. Μπήκα πρόεδρος και πήραμε προπονητή τον Μανώλη Πατεμτζή, ο οποίος στα μέσα της σεζόν έφυγε και ήρθε ο Μύρωνας Σηφάκης και έμεινε για πέντε χρόνια. Δαπανήσαμε πολλά χρήματα, γιατί εκείνη τη σεζόν φτιάξαμε την Ακαδημία μας. Διαμορφώσαμε το Μαρτινέγκο, με τρία γήπεδα 5Χ5 και ένα γήπεδο μπάσκετ. Την πρώτη χρονιά είχαμε 400 παιδιά και την επόμενη συνεχίσαμε με 800 παιδιά, αριθμό που έχουμε μέχρι τώρα. Τότε ξεκίνησε και η πορεία μας. Την πρώτη σεζόν δεν χτυπήσαμε το πρωτάθλημα, το πήρε ο Αχαρναϊκός. Την επόμενη 2000-‘01 θέλαμε το πρωτάθλημα. Τότε πέσαμε στην παράγκα και βγήκαν τα Χανιά. Είχαμε 12 «διπλά» και δεν βγήκαμε κατηγορία. Την χρονιά 2001-’02 ξεκινήσαμε και δεν σταματήσαμε».

Ποιο ματς ήταν αυτό που έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη σας;

«Το παιχνίδι του μπαράζ με τον Ακράτητο. Ήταν το πιο καθοριστικό στην πορεία του Εργοτέλη. Αν δεν βγαίναμε εκείνη την χρονιά, δεν θα το καταφέρναμε ποτέ, γιατί όλα αυτά τα χρόνια είχαμε ρίξει πολλά χρήματα στην ομάδα και δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε».

- Νωρίτερα αναφέρατε πως πολλές συμπτώσεις ωφέλησαν τον Εργοτέλη…

«Η ομάδα αγωνίστηκε στην Α’ Εθνική την σεζόν 2004-’05. Εκεί ξεκινούν και οι συμπτώσεις. Αν έβγαινε την προηγούμενη χρονιά, δεν θα είχαμε γήπεδο να παίξουμε. Δεν είναι ολοκληρωθεί το Παγκρήτιο και θα αναγκαζόμασταν να αγωνιστούμε στο γήπεδο του ΟΦΗ που δεν το θέλαμε. Την επόμενη χρονιά είχαμε γήπεδο και έναν κόσμο που ήταν κάθε μέρα στους δρόμους με την κατάκτηση του Euro από την Εθνική και έχει επανέλθει στο ποδόσφαιρο. Ήταν «ζεστός». Και ξεκίνησε το πρώτο παιχνίδι με τον Ηρακλή και είχαμε 12.000 κόσμο. Παράλληλα ήταν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, καθώς υπήρχε μεγάλη διαφήμιση σε όλη την Κρήτη για το Παγκρήτιο Στάδιο. Έρχονταν φίλαθλοι από τα Χανιά, το Ρέθυμνο και το Λασίθι, που δεν ήταν οπαδοί του Εργοτέλη, αλλά έρχονταν για να δουν το νέο γήπεδο».

- Τον Μάιο του 2005 ο Εργοτέλης αντιμετώπισε τον Ιωνικό θέλοντας μόνο νίκη για να παραμείνει στην κατηγορία. Όμως, δεν τα κατάφερε. Τότε είχατε πει: «Θα επιστρέψουμε πιο δυνατοί και θα βαρεθείτε να μας βλέπετε»…

«Το 2005 παίζαμε στη Νίκαια τελευταίο μας χαρτί, με τον Ιωνικό να μην θέλει κάποιο αποτέλεσμα. Μας έπαιξε ο Στυλιάρας από το Αγρίνιο. Ήταν κακή διαιτησία. Αυτό δεν είχε καμία σημασία. Μετά πήγα στους δημοσιογράφους: «Εμείς σήμερα πέσαμε, αλλά θα επιστρέψουμε και θα βαρεθείτε να μας βλέπετε». Πραγματικά, ξεκινήσαμε με τον Μανώλη Πατεμτζή στον πάγκο, μέχρι να έρθει ο Νίκος Καραγεωργίου. Είχαμε να παλέψουμε τον Άρη που είχε στην Β’ Εθνική και την Κέρκυρα και είχε μπει στο… κόλπο ο Θρασύβουλος».

- Πόσο εύκολο ήταν να πείσετε τον Νίκο Καραγεωργίου να αναλάβει την ομάδα, στην στιγμή που είχε αποχωρήσει από τον ΠΑΟΚ;

«Ήταν πολύ δύσκολο. Τότε είχαμε ζητήσει και τη βοήθεια του Γκαγκάτση. Ο Τζώρτζογλου είχε πάει στην Αθήνα και είχε συνομιλία με τον προπονητή. Είχα πει από τον Σεπτέμβριο πως αν έφευγε ο Πατεμτζής, ήθελα τον Καραγεωργίου. Ο Νίκος (σ.σ. Τζώρτζογλου) δεν τον ήξερε πολύ καλά. Τον είχα παρακολουθήσει στην Ξάνθη και τον ήθελα, μαζί με τον Λεμονή και τον Τσιώλη. Οι άλλοι δύο δούλευαν. Όταν θες κάποιον τον πείθεις. Του δώσαμε τα πενταπλάσια χρήματα. Ο Νίκος (σ.σ. Καραγεωργίου) μας ζήτησε πολλά για να πούμε όχι. Αλλά εμείς του είπαμε για το όραμά μας και στην συνέχεια δεν πίστευε ότι ήμασταν τέτοιοι άνθρωποι. Εγώ και ο Νίκος (σ.σ. Τζώρτζογλου) είμαστε έξω καρδιά. Και δέχθηκε. Στην αρχή ήταν διστακτικός. Ήταν πολύ δύσκολα. Από εκεί και πέρα σε κάθε συζήτηση που κάναμε μας είπε, ότι θέλετε εσείς».

- Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Απόστολο Παπουτσάκη, μέχρι τη διάδοχη κατάσταση;

«Από την πρώτη μέρα, ο Νίκος Καραγεωργίου μου είχε πει πως θα επιστρέψουμε άμεσα στην Α’ Εθνική και το καταφέραμε, παρά το γεγονός πως μερικές αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος ήμασταν μερικούς πόντους πίσω από την Κέρκυρα. Τότε, μερικά ματς πριν το τέλος, παίζαμε με την Κέρκυρα στο Παγκρήτιο και αν κερδίζαμε τότε θα παίρναμε την άνοδο. Εκείνη την στιγμή είχαμε μια επικοινωνία με τον κ. Απόστολο (σ.σ. Παπουτσάκη), ο οποίος μου ζήτησε να μεταφέρω στα παιδιά πως αν νικούσαν θα είχαν έξτρα πριμ από τον ίδιο, όπως και έγινε. Έτσι, το 2006-’07 ξεκινήσαμε μαζί στην ομάδα και από τα μέσα της επόμενης σεζόν, την ομάδα ανέλαβε ο κ. Παπουτσάκης».

- Οπότε πρέπει να νιώθετε δικαιωμένος από την αλλαγή και τα όσα έχει πετύχει η ομάδα…

«Νιώθω απόλυτα δικαιωμένος γιατί την έδωσα την ομάδα σε καλά χέρια. Είναι μεγάλη επιτυχία του κ. Κόκκαλη που βρήκε τον κ. Μαρινάκη. Παράγοντες σαν τον κ. Κόκκαλη και εμάς, μπορούμε να το σκεφτούμε διαφορετικά. Ότι εμείς είμαστε αναντικατάστατοι. Όμως, βρήκαμε έναν παράγοντα που προσπαθεί για το καλό».

- Είσαι αισιόδοξος για την ομάδα του Εργοτέλη;

«Είμαι αισιόδοξος για την ομάδα, αλλά είμαι απαισιόδοξος για τον κόσμο. Νομίζω πως η διοίκηση δεν έχει καλή επικοινωνία με τον κόσμο. Εμείς ποτέ δεν παρακαλάμε τον κόσμο. Η ομάδα έχει μείνει πίσω σε αυτό το επίπεδο. Δεν λέω να επανέλθουν στα τρικ και τα χάπενιγκς που κάναμε εμείς. Θυμάμαι πως την Δευτέρα, πριν από κάθε παιχνίδι, υπήρχε ένας αναβρασμός στην ομάδα. Από τη Δευτέρα το πρωί κάναμε συσκέψεις και λέγαμε θα κάνουμε εκείνο και έτρεχαν όλοι. Δεν μας ένοιαζε να κερδίσουμε. Να κάνουμε μια γιορτή και να φέρουμε κόσμο. Εγώ πεθαίνω για τον Εργοτέλη. Ακόμα και με τον κ. Απόστολο έχω τσακωθεί για την ομάδα».

- Θεωρείτε πως η ομάδα με ένα νέο δικό της γήπεδο θα ανέβει επίπεδο;

«Νομίζω πως με ένα γήπεδο 10.000 με 12.000 θέσεις θα είναι εξαιρετικό για την ομάδα. Φανταστείτε πως αν ο Εργοτέλης δεν είχε το Μαρτινέγκο θα είχε διαλύσει. Κάτι που έγινε με άλλες ομάδες του Ηρακλείου».