Munitis. Ένα όνομα, μία ιστορία

Οι ατυχείς περιπτώσεις που το γεύμα μας τυχαίνει (μάλλον κανονίζεται πίσω από την πλάτη μου, αλλά ας μην συνωμοσιολογώ) να συνδυαστεί με την τηλεοπτική παρουσία ενός ποδοσφαιρικού αγώνα.

Ωστόσο, την τελευταία φορά που ήμουν μάρτυρας (αυτόπτης και αυτήκοος) σε ένα τέτοιο γεγονός, αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία στην αναμετάδοση του αγώνα μιας και πλέον έχω και μία ποδοσφαιρική στήλη και επιβάλλεται να μάθω όσα περισσότερα μπορώ για το άθλημα αυτό.

Έτσι, λοιπόν, παρέβλεψα την εκνευριστική φωνή του sportscaster και συνέχισα το φαγητό μου, μοιράζοντας την προσοχή μου ανάμεσα στην επόμενη μπουκιά και στον «βασιλιά των σπορ», σε ένδειξη καλής διάθεσης για το άθλημα.

Κι εκεί που γευόμουν το λιωμένο τσένταρ με την ποικιλία σκανδιναβικών αρτοσκευασμάτων, ακούω τον εκφωνητή να λέει μία βωμολοχία (ή έτσι νόμιζα) που με έκανε να στραβοκαταπιώ. Δεν προλαβαίνω καλά καλά να το σχολιάσω και την επαναλαμβάνει, χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό.

«Τι στον κόρακα» αρθρώνω μπουκωμένος, αλλά ο ανταποκριτής με προλαβαίνει για τρίτη φορά και ολοκληρώνει τη φράση του με τη λέξη γκολ. Σοκαρισμένος από την περιγραφή που είχα μόλις ακούσει, παρατήρησα ότι κανείς άλλος δεν είχε δώσει σημασία.

Τότε αποφάσισα να ζητήσω εξηγήσεις. Τι συμβαίνει με τους αθλητικογράφους; Ξέρω ότι οι ποδοσφαιριστές βρίζουν σαν Βραζιλιάνοι ναυτεργάτες, αλλά δεν αποτελεί αυτό δικαιολογία για τους ανταποκριτές για να βρίζουν αδιάκριτα.

Ανοησίες, όμως, θα έλεγα, γιατί όπως απεδείχθη λίγο αργότερα, απλώς ο αγώνας που παρακολουθούσαμε ήταν μίας ομάδας με όνομα, Ρασίνγκ Σανταντέρ όπου αγωνίζεται ένας ποδοσφαιριστής με το όνομα Munitis (ελληνιστί Μουνίτης) ο οποίος, μάλιστα, (ναι, καλά καταλάβατε) είχε μόλις βάλει γκολ.

Οφείλω να ομολογήσω ότι η εμπειρία αυτή με σημάδεψε (μάλλον επειδή μου έκοψε το φαγητό στη μέση) κι έτσι, όταν έφτασα σπίτι μου αποφάσισα να ψάξω περισσότερα για τον παίκτη με το ξεκαρδιστικά, «χυδαίο» όνομα.

Ανακάλυψα ότι αυτός ο Munitis (όσο παιδιάστικο και να είναι συνεχίζει να μου προκαλεί γέλιο το όνομα του) έπαιζε στη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά κατέληξε στην άλλη ομάδα που ανέφερε πριν και δεν ξέρει ούτε η μάνα της (δεν επαναλαμβάνω το όνομα της γιατί δεν χρειάζεται να τη θυμάμαι).

Συνέχισα την πρόχειρη έρευνά μου και εντόπισα αρκετούς ακόμα ποδοσφαιριστές με περίεργα ονόματα.

Το πιο αστείο από όλα ήταν ένας Νιγηριανός, που όχι μόνο ονομάζεται Ρουφάι, αλλά είναι και τερματοφύλακας. Δεν ξέρω αν έχει επιτυχημένη καριέρα, αλλά σίγουρα στη χώρα μας στο πρώτο γκόλ θα έτρωγε κράξιμο αρκετό για δέκα ζωές (κακό κάρμα που λένε και οι ανατολικές θρησκείες).

Το όνομα του Ρουφάι μου θύμισε πως δεν είχα πιει και γάλα πριν πάω για ύπνο και άφησα το ποδόσφαιρο για να ζεστάνω το γάλα μου. “Θα συνεχίσω το ψάξιμο για αστεία επίθετα ποδοσφαιριστών μία άλλη μέρα”, σκέφτηκα.