Η Γερόλυμου γράφει για την εμπειρία της στη Σαγκάη! (photos+video)

Η διεθνής πολίστρια Αγγελική Γερόλυμου γράφει στο Onsports για την εμπειρία της στη Σαγκάη και το δρόμο προς το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου…

«Όταν χάσαμε το μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Ρώμη το 2009, δύο δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του παιχνιδιού, όλοι αναρωτιόμασταν αν θα ξαναέχουμε ποτέ την ευκαιρία να διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο σε μία τόσο μεγάλη διοργάνωση.

Πηγαίνοντας στη Σαγκάη, νομίζω ότι η κρυφή επιθυμία όλων μας, παρά το γεγονός ότι δεν την εκμυστηρευόμασταν ούτε η μία στην άλλη -έτσι κι αλλιώς είμαστε μία ομάδα που κρατάμε πάντα χαμηλούς τόνους και προσπαθούμε με δουλειά να προχωράμε μπροστά- ήταν να πάρουμε το εισιτήριο για την τετράδα, προκειμένου να έχουμε την ευκαιρία για μια άλλη μία φορά, να διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο.

Όταν μάλιστα, φτάσαμε στη Σαγκάη και πηγαίναμε στο κολυμβητήριο, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε από μακριά αν είναι ανοικτό το κολυμβητήριο ή κλειστό, γιατί σχεδόν πάντα, σε ανοικτά κολυμβητήρια παίζαμε καλύτερα. Μικρές προκαταλήψεις που μερικές φορές σε κάνουν να αστειεύεσαι και να χαλαρώνεις από το άγχος των αγώνων!

Και ξεκινάνε τα παιχνίδια… Παιχνίδι με παιχνίδι, μέρα με τη μέρα παίζουμε όλο και καλύτερα, φτάνουμε όλο πιο ψηλά. Έχουμε καταφέρει να πάρουμε το εισιτήριο για την οκτάδα χωρίς να χρειαστεί καν να παίξουμε cross game για πρώτη φορά στην ιστορία μας και τελικά, φτάνουμε στην τετράδα.

Και τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να πάρουμε το μετάλλιο που χάσαμε πριν δύο χρόνια! Αντίπαλος στο χιαστί παιχνίδι που θα κρίνει εάν θα παίξουμε μικρό ή μεγάλο τελικό είναι η Ιταλία, η οποία τα τελευταία τρία χρόνια δεν μας έχει κερδίσει ποτέ. Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως αν παίξουμε έξυπνα και ομαδικά, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια, έχουμε στα σίγουρα ένα μετάλλιο αφού θα έχουμε περάσει στο μεγάλο τελικό.

Και τελικά το όνειρο γίνεται πραγματικότητα! Έχουμε ήδη στα χέρια μας ένα μετάλλιο ανεξάρτητα με την εξέλιξη του τελικού. Τελευταίος αντίπαλος είναι η διοργανώτρια Κίνα, οπότε παίζουμε μέσα στην έδρα της και ναι, είμαστε όλες ενθουσιασμένες που θα παίξουμε σε κατάμεστο κολυμβητήριο. Όλες συγκινούμαστε στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου μαζί με άλλους 20-30 Έλληνες που ακούγονται παντού.

Το παιχνίδι ξεκινά και η ομάδα έχει περισσότερο πείσμα και θέληση από ποτέ! Καμία μας δεν θέλει να χάσει από μία ομάδα που έχει πέντε χρόνια ιστορία στο άθλημα της υδατοσφαίρισης. Και έρχεται η στιγμή που ο διαιτητής αποφασίζει να με βγάλει από το παιχνίδι μόνο και μόνο γιατί τον κοίταξα και αναγκάζομαι να δω το τελευταίο οκτάλεπτο από την τηλεόραση σε ένα δωματιάκι ακριβώς δίπλα από την πισίνα. Τσακώνομαι σχεδόν με όλους τους Κινέζους, χωρίς να ξέρω τι μου λένε οι άνθρωποι αλλά από την τρέλα μου δεν υπολογίζω τίποτα.

Απομένουν 45 δευτερόλεπτα για τη λήξη του παιχνιδιού και προηγούμαστε με ένα γκολ, ενώ η Κίνα παίζει με παίκτρια παραπάνω. Έχω φάει τα νύχια μου που τα δεν τρώω ποτέ, σε μία ψηλοκρεμαστή πάσα που από την τηλεόραση φαίνεται πως είναι σχεδόν γκολ, ενώ η καρδιά μου κυριολεκτικά, σταματάει να χτυπάει. Δεν μπορώ να αναπνεύσω! Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ πως τελικά έχουμε κερδίσει το παιχνίδι και παρά την απαγόρευση πως δεν μπορώ να βρίσκομαι στον χώρο της πισίνας, έχω πάει στον πάγκο και πανηγυρίζω τα τελευταία 20 δευτερόλεπτα μαζί με τις συμπαίκτριές μου.

Από την κόλαση έφτασα στον παράδεισο μέσα σε μία στιγμή! Και φυσικά το άκουσμα του Εθνικού μας ύμνου πάνω στο πρώτο σκαλί του βάθρου, είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω, όσο κι αν προσπαθήσω…