Ένα αντίο σκέτο

Είτε τους πιστεύει κανείς, είτε όχι, αυτό που δεν αλλάζει είναι πως έχουν υπάρξει ξεκάθαροι. Πρώτα, έκρυψαν για ένα χρόνο τις σκέψεις τους. Όπως επιβεβαίωθηκε από χείλη της οικογένειας, η απόφαση είναι περσινή. Δεν δημοσιοποιήθηκε, όμως, δεν προκάλεσε πανικό, έμεινε κρυφή, παρότι γίνονταν συζητήσεις κι επαφές.

Το δεύτερο και πιο σημαντικό κομμάτι είναι πως όταν έπεσε η βόμβα του «κουραστήκαμε, σκεφτόμαστε να αποχωρήσουμε» έγινε με τρόπο που καθησύχαζε (όσο γίνεται) τον κόσμο του Παναθηναϊκού. «Δεν φεύγουμε αν δεν βρούμε τη σωστή διάδοχη λύση, είμαστε εδώ, να μην ανησυχεί ο κόσμος».

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν όντως θέλουν να φύγουν ή αν έχουν άλλους λόγους να λένε «σκέφτομαστε να την κάνουμε». Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν ο λόγος είναι όντως η κούραση κι όχι η απλή λογική που λέει πως δεν γίνεται να πετάς λεφτά σ’ένα βαρέλι χωρίς πάτο, όταν την ίδια ώρα η χώρα που ζεις διαλύεται και βουλιάζει. Δεν γίνεται να το κάνεις συνέχεια, δεν γίνεται να το κάνεις υπό οποιεσδήποτε οικονομικές/πολιτικές/κοινωνικές συνθήκες, λογικό είναι να σκέφτεσαι πως «μέχρι εδώ ήταν».

Σε κάθε περίπτωση, όμως, στον μπασκετικό Παναθηναϊκό δεν ακούστηκε ένα σκέτο «φεύγουμε», αλλά η βόμβα έπεσε με εξηγήσεις, δηλώσεις, συνεντεύξεις, καθησυχασμό. Δεν κόπασε η ανησυχεία του κόσμου, αλλά δεν επήλθε και πανικός. Αντίθετα, στον Ολυμπιακό σήμερα είχαμε ένα «φεύγουμε», αλλά σκέτο.

Οι Αγγελόπουλοι είπαν πολλά για όσα έχουν κάνει μέχρι σήμερα στον Ολυμπιακό, είπαν αρκετά για τους λόγους που αποχωρούν, αλλά το «φεύγω» τους ήταν σκέτο. Ανεπίτρεπτα σκέτο: «Με βάση τα παραπάνω, και έχοντας εξαντλήσει τις δυνατότητες που συμβαδίζουν με την ηθική, το νόμο και τη λογική, αηδιασμένοι αποχωρούμε, με πόνο καρδιάς, από τον Ολυμπιακό μας και το Ελληνικό Μπάσκετ».

Οκ, οι λόγοι, λοιπόν, είναι η διατησία κι οι συνθήκες που διεξάγονται οι αγώνες. Ανεξάρτητως αν κάποιος τους πιστεύει ή όχι (όπως και στην περίπτωση των Γιαννακόπουλων), το θέμα είναι πως οι Αγγελόπουλοι δεν είπαν τίποτα για το αύριο. Δεν καταδέχθηκαν να πουν, δεν επέλεξαν να πουν, δεν είχαν να πουν, πολλά μπορεί να εικάσει ο καθένας.

Οι εικασίες του καθενός δεν αλλάζουν το γεγονός πως οι Αγγελόπουλοι δεν είπαν τίποτα. Δεν καθησύχασαν τον κόσμο, δεν μίλησαν για επαφές που έχουν γίνει ή θα γίνουν, δεν έκαναν κάποιο σχόλιο για το τι σημαίνει πρακτικά το «φεύγω» τους. Άπαντες είναι στο ψάξιμο. Ποιος θα διαδεχθεί, ποιος θα καλύψει τις υποχρεώσεις που τρέχουν, ποιος θα καταβάλει δεδουλευμένα που δεν έχουν καταβληθεί, τι φέρνει η επόμενη μέρα. Άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Έχουν κάθε δικαίωμα να μην πουν τίποτα στον Τύπο. Έχουν κάθε δικαίωμα να μην τίποτα στους ουδέτερους φίλους του μπάσκετ, αφού η απόφασή τους αφορά μόνο τον Ολυμπιακό. Έχουν κάθε δικαίωμα να μην πουν τίποτα στους άρρωστους κάφρους, που διαγωνίζονταν κάθε χρόνο με τους αντίστοιχους πράσινους για το ποιο κλειστό θα είναι χειρότερη «ζούγκλα», το ΟΑΚΑ ή το ΣΕΦ.

Όμως, όπως κι οι ίδιοι οι Αγγελόπουλοι αναφέρουν μετά το «αποχωρούμε», υπάρχουν αυτοί που τους πίστεψαν, τους στήριξαν κι αγωνίστηκαν μαζί τους. Κι αυτοί άξιζαν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό ευχαριστώ. Αυτοί άξιζαν εξηγήσεις όχι μόνο για το «γιατί», αλλά πολύ περισσότερο για το τι μέλλει γεννέσθαι.

Για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν, οι Αγγελόπουλοι δεν είπαν κουβέντα. Κι αν βρίσκω κάποιο κρίμα σ’αυτήν την ιστορία, είναι εκεί, στην απουσία καθησυχασμού του κόσμου, στην απουσία οποιασδήποτε πληροφορίας, έστω νύξης, για το μέλλον. Ακόμα κι αν δεν είχαν κάτι χειροπιαστό να πουν, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, όφειλαν τουλάχιστον να καθησυχάσουν τη μερίδα του κόσμου που στάθηκε δίπλα τους. Μ’αυτούς δεν δικαιούνται να είναι οργισμένοι, ούτε να νιώθουν αηδιασμένοι.

Διαφωνώ με όσα διάβασα για «σοκ στο ελληνικό μπάσκετ», κτλ, και τη διαφωνία μου θα την εκφράσω σε επόμενο κείμενο. Μέχρι τότε, το μόνο κρίμα είναι που τα αδέλφια επέλεξαν να πουν ένα αντίο «σκέτο», αφήνοντας τα πάντα μετέωρα. Κρινόμαστε πολύ από το «αντίο» μας, δεν χρειάζεστε εμένα να σας το πω.