ΈΓΙΝΕ… «αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς αν δεν το ζεις»!

Για τα καθαρά αγωνιστικά ας μιλήσουν οι μπασκετικοί. Δεν σκοπεύω να τους φάω το ψωμί άλλωστε. Πάμε στα υπόλοιπα που ζήσαμε το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ και δεν θα σβήσουν ΠΟΤΕ.

Όπως δεν έσβησε καλή ώρα η τρελή παράσταση πριν 21 χρόνια στο Τελ Αβίβ. Με τα «στο Ισραήλ κατέβηκα, το Κύπελλο δεν πήρα, μα πιο πολύ σ’ αγάπησα που ήρθα και σε είδα», τα «το πρώτο ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει…» και πάει λέγοντας. Ή μάλλον τραγουδώντας. Για το μεγαλείο του Παναθηναϊκού, του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου.

ΟΚ, μέσα μας η πίκρα ΔΕΔΟΜΕΝΗ γιατί είμαστε Παναθηναϊκός και πάντα θέλουμε το καλύτερο. Γιατί έτσι έχουμε μάθει ρε αδερφέ. Ακόμη κι όταν ξέρουμε ότι δεν μας παίρνει. Εξίσου δεδομένη όμως και η ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ για την ομάδα μας.

Και κάπως έτσι έγινε πράξη το «η Θύρα 13 είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς αν δεν το ζεις». Αυτό που έγινε στο ΟΑΚΑ ήταν συγκλονιστικό, ήταν απίθανο, ήταν μοναδικό ή αν θέλετε απλά ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ. Οσοι το έζησαν θα το θυμούνται. Οι υπόλοιποι θα το ακούσουν, θα το διαβάσουν, θα το δουν στο youtube. Ετσι είναι η ζωή…

Την ώρα λοιπόν που αρκετοί από τους 18.000 είχαν αρχίσει να φεύγουν (πιθανότατα και χωρίς παρεξήγηση όσοι δεν έρχονται συχνά, όσοι δεν αντέχουν το πήξιμο στο πάρκινγκ, όσοι έκαναν το check in και πόσταραν καμιά selfie, οι «καθίστε κάτω να βλέπουμε ρε παιδιά» κλπ) το ΟΑΚΑ σηκώθηκε στο πόδι. Οι Ρώσοι ανέβαζαν την διαφορά και οι Παναθηναϊκοί τα… ντεσιμπέλ στην εξέδρα σε μια παράσταση που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στα μάτια, στα αυτιά και στο μυαλό όσων την έζησαν.

Νοιώθω πολύ τυχερός που ήμουν ΚΑΙ σε αυτό το παιχνίδι δίπλα στην ομάδα, όπως είμαι 25 χρόνια τώρα σε όλο αυτό το υπέροχο ΤΑΞΙΔΙ που μας έχει χαρίσει και σαν οπαδοί θα πρέπει να την ευχαριστούμε μέσα από την ψυχή μας. Κανείς δεν κλείνει τα μάτια, κανείς δεν λέει πως δεν ήθελε το κάτι παραπάνω, από την άλλη όμως αυτή η αυθόρμητη ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ – ΚΑΡΔΙΑΣ δείχνει και το μεγαλείο μας, δείχνει ότι απέχουν έτη φωτός από κάθε άλλον.

Και επειδή η στήλη αυτή είναι κατά βάση προσωπική ας αναφέρω τη δική μου εμπειρία. Επαγγελματικές υποχρεώσεις με την ομάδα του ποδοσφαίρου με…. καθήλωσαν στον υπολογιστή ως αργά το βράδυ. Κοντονής, Grexit και σία. Τα ξέρετε, τα διαβάσατε, τα μάθατε. Να φανταστείτε πως το ματς ξεκίνησε, έφτασε στο ημίχρονο και δεν ήξερα καν πόσο είναι. Και μιλάμε για άνθρωπο που δεν έχει χάσει σχεδόν κανένα μεγάλο παιχνίδι, όχι από την τηλεόραση αλλά από την κερκίδα!

Κάποια στιγμή τελείωσα και δεν το σκέφτηκα καν παρότι δεχόμουν και… οικογενειακές πιέσεις. Το δεύτερο ημίχρονο είχε ήδη ξεκινήσει. Ντύθηκα στα γρήγορα και «όπως έπρεπε» και έφυγα σφαίρα για το ΟΑΚΑ. Κι ας προλάβαινα με το ζόρι ένα δεκάλεπτο. Γιατί μέσα μου ΗΞΕΡΑ. Πιστέψτε με: μπορεί τελικά να είδα live το κομμάτι της δικής μας κατάρρευσης και της κυριαρχίας των Ρώσων, έφυγα ωστόσο πραγματικά ΓΕΜΑΤΟΣ από το γήπεδο. Γι’ αυτά που ζήσαμε στο τελευταίο πεντάλεπτο οπαδικά, γι’ αυτά που ζούμε ΠΑΝΤΑ.

Και κάτι τελευταίο: Δεν περιμένω να καταλάβουν όλοι το νόημα όσων γράφω. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Φτάνει που υπάρχουν και ΠΟΛΛΟΙ άλλοι που αισθάνθηκαν το ίδιο με μένα… Για τους υπόλοιπους θα υπάρχει «ο Ιβάνοβιτς που δεν κάνει», «ο Δημήτρης που έριξε το μπάτζετ», «ο Ολυμπιακός που πάει να περάσει» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Όχι, πως δεν απασχολούν και όσους έμειναν και μάτωσαν τα λαρύγγια τους, αλλά μπροστά στο μεγαλείο του Παναθηναϊκού μοιάζουν πολύ μικρά. Αυτά…