Γιατί βρίζει και ασχημονεί ο κόσμος μπαμπά;

Υβριστικά, προσβλητικά, ακόμα και αντεθνικά συνθήματα και απειλές «κόσμησαν» το σκηνικό μιάς παιδικής ποδοσφαιρικής γιορτής σε μία …απευθείας σύνδεση με τα χάλια που εδώ δεκαετίες έχουμε συνηθίσει να παρουσιάζονται στους αγώνες ανδρικών (και όχι μόνον φυσικά) ομάδων.
Οπαδοί  και άλλοι (ας μην τους χαρακτηρίσω πιο …συγκεκριμένα γιατί κινδυνεύω σοβαρά να  πέσω στο «επίπεδο» τους) βρέθηκαν στο γήπεδο των Περιβολίων  για μία επίδειξη ψευτομαγκιάς, ρατσιστικής ποταπότητας και απανθρωπιάς. Ήταν εκεί για να (επι)δείξουν την βδελυρή τους πάστα. Να παραβιάσουν μία αθλητική εκδήλωση μέσω της ηθικής τους γύμνιας και απουσίας παιδίας και κοινωνικής ευαισθησίας. Το ότι στην εν λόγω περίπτωση φορούσαν τα χρώματα του Ολυμπιακού,  είναι επιτρέψατε μου  όχι το πρωτεύον.  Αφενός γιατί  είναι πολύ πρόσφατα αυτά που προηγήθηκαν με πρωταγωνιστές οπαδούς του «Δικεφάλου»  που με ανάλογες …ομορφιές   όχι απλά εμπόδισαν τη διεξαγωγή φιλικού της ομάδας Κ10 των «ερυθρόλευκων» στη Μηχανιώνα αλλά και τα παιδιά να κατέβουν από το πούλμαν αλλά κυρίως για τον απλούστατο λόγο ότι δύσκολα μπορεί να πείσει κανείς ότι είναι αποκλειστικότητα των δύο εμπλεκομένων πλευρών τα αίσχη  ανάλογου ύφους και περιεχομένου.
Την όχι απλά ασέβεια αλλά ωμή και αλγεινή ψυχολογική βία  απέναντι σε μικρά παιδιά–εκκολαπτόμενους αθλητές  που αναγκάστηκαν απ’ αυτούς και εξ αιτίας τους να βιώσουν τη σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας σε μία εκδήλωση  στην οποία ουδεμία θέση είχαν οι θρασείς εισβολείς του αίσχους.
Αυτοί οι σεσημασμένοι φορείς  ενός από τους θανατηφόρους ιούς που μαστίζουν (και) το ελληνικό ποδόσφαιρο.  Και σε καμία περίπτωση δεν είναι παρήγορο ότι κρούσματα ανάλογου βεληνεκούς παρουσιάστηκαν πρόσφατα και στη γειτονική (και ποδοσφαιρικά ανώτερη από την …ψωροκώσταινα αλλά εν τέλει και εδώ ούνα φάτσα ούνα ράτσα) Ιταλία και  μάλιστα  σε  σημαντική διεθνή διοργάνωση   για παιδιά εξαιρετικά μικρής ηλικίας.
Αυτοί οι …τύποι που υπό το πρόσχημα του οπαδικού πάθους αποκαλύπτουν την ανυπαρξία ηθικής  και στοιχειώδους ανθρωπιάς που τους χαρακτηρίζει και έρχονται να προσθέσουν με τη δράση τους μία ακόμα σοβαρή ασθένεια στο δοκιμαζόμενο σώμα του ταλαίπωρου ελληνικού αθλητισμού και  ειδικότερα το εθνικό μας ποδόσφαιρο όπου δυστυχώς βρίσκουν συχνά πεδίο δόξης (και …λόξας) λαμπρό.
Και είναι χρέος όλων όσων εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην αθλητική οικογένεια να προτάξουν ένα τείχος προστασίας από τη βαρβαρότητα τους. Κύρια σε  στίβους όπου τα μικρά παιδιά κάνουν τα πρώτα (ή και …δεύτερα ) τους αθλητικά και κατά συνέπεια ευρύτερα κοινωνικά βήματα. Γιατί ως γονείς (ήδη και μέλλοντες)  είμαστε υποχρεωμένοι να ορθώσουμε  ανάχωμα στην επικίνδυνη εισβολή τους.