Όμορφη και πονεμένη Θεσσαλονίκη

Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Σε καμία περίπτωση δεν έχει κανείς δικαίωμα να αμφισβητήσει τη σημασία της επιτυχίας της ομάδας των Ιωαννίνων που υποχρέωσε τους «ερυθρόλευκους» στην πιο ευρεία εκτός έδρας ήττα τους στο πρωτάθλημα έπειτα από τέσσερα χρόνια (προηγούμενος δράστης ο Ατρόμητος με το ίδιο σκορ το 2011). Τα μπράβο επιβεβλημένα τελεία και παύλα.  Όμως όσο και αν είμαι μεταξύ αυτών που θέλουν  να προτάσσουν  τα  συν  και όχι τα πλην στη ζωή (και φυσικά τον αθλητισμό)  την ίδια ώρα τα …νέα από τη Νύμφη του Θερμαϊκού είναι τόσο δυνατά που  είναι  αναγκαία και δικαιολογημένη η στροφή του βλέμματος και προς αυτά.
Αναφέρομαι  αρχικά τόσο στο νέο κρούσμα βίας πριν από τον αγώνα του Ηρακλή με τη Λάρισα στην αυλαία του Βορείου Ομίλου της Football League καθώς και το δραματικό φινάλε του αγώνα που ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς και ολοκληρώθηκε με  νέα σενάρια συνομωσίας που δυστυχώς δεν λείπουν από το  ταλαίπωρο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η  αν επιεικώς περίεργη  ή ακόμα και παρανοϊκή επίθεση στο συνεργείο του συνδρομητικού καναλιού που  ήταν προγραμματισμένο να καλύψει ζωντανά το σπουδαίο  κύρια για τους Θεσσαλούς αυτό ματς έδωσε τροφή σε  σκέψεις πονηρές  η αποτυχία του Εμανουέλ Περόνε   στο πολύκροτο πέναλτι στην εκπνοή ήρθε να  προσφέρει μία ακόμα γερή δόση θυελλωδών ανέμων στο ομιχλώδες τοπίο του αγώνα. Προσωπικά δεν έχω στοιχεία που να μου προσφέρουν τις γερές εκείνες αιτίες για να πάρω θέση πλάι στους υποστηρικτές των εν λόγω θεωριών σκευωρίας από όποια πλευρά και αν αυτές κατατίθενται αν και  είναι στιγμές που μπορεί κανείς εύκολα για ευνόητους και γνωστούς λόγους να τις ενστερνιστεί σ’ ένα σημαντικό βαθμό.
Το βέβαιο , αδιαμφισβήτητο και πλέον οδυνηρό  στο όλο συμβάν είναι η ίδια η βία και η εμφάνιση της για μία ακόμα φορά σε αθλητική εκδήλωση  στη χώρα μας.  Που κάνει τη δρομολόγηση του νέου νόμου για την αντιμετώπιση της επιτακτική ανάγκη και υποχρέωση όλων των εμπλεκομένων να βρουν ένα όσο γίνεται πιο πλατύ κοινό παρανομαστή για τον υπέρτατο αυτό σκοπό.
Το δεύτερο κομμάτι του αρνητικού μηνύματος που ήρθε από την Θεσσαλονίκη μπορεί να είναι μικρότερης  εμβέλειας αλλά δεν παύει να  αφήνει μία έντονα πικρή γεύση.  Τουλάχιστον για όλους εμάς που οι … ρίζες μας  οδήγησαν στο να  κρατάμε μία ζεστή γωνιά στη καρδιά και το μυαλό μας για τον Απόλλωνα Καλαμαριάς , τον «Απόλλων 1926» όπως μετονομάστηκε  σχετικά πρόσφατα. Την ομάδα που συνδέθηκε με το ίσως πιο λαμπρό τέκνο αυτής της  ξεχωριστής προσφυγικής γωνιάς της συμπρωτεύουσας. Τον λατρεμένο Χάρρυ Κλυνν. Με τον  «γελωτοποιό της Ρωμιοσύνης» και Δαιμόνιο Πόντιο να αποτελεί τον πρόεδρο και σύμβολο μιας ομάδας εκπροσώπου της πονεμένης  και  ακλόνητα περήφανης ράτσας. Του ποντιακού ελληνισμού. Μιας ομάδας που κατάφερε να μπει σφήνα μέσα στο τρίο των μεγάλων εκπροσώπων της μεγαλούπολης της Μακεδονίας (ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής) στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 80 και επί 20 και πλέον χρόνια ήταν μόνιμος θαμώνας στα σαλόνια του ποδοσφαίρου μας.  Και έπειτα ήρθε το  στίγμα της υπόθεσης Βάλνερ που θέλοντας και μη τη συνοδεύει από το καλοκαίρι του 2008 όταν και οδηγήθηκε στην έξοδο από αυτά. Το ναδίρ για τους Πόντιους ήρθε  το  δύο χρόνια μετά όταν βολόδερνε στη Δ’ κατηγορία αλλά η αντεπίθεση την έφερε ξανά ένα σκαλί μακριά από εκεί που τους είχαμε συνηθίσει. Και το περασμένο Φθινόπωρο η νίκη επί του συμπολίτη ΠΑΟΚ στο κύπελλο (που έμελλε να κοστίσει πανάκριβα στο «δικέφαλο») έμοιαζε να είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας για την ομάδα αυτή. Φευ όμως. Η …ασθένεια που την κατάτρυχε ήταν πολύ βαριά για να μπορέσει εκείνος ο άθλος να αποτελέσει βάση  μιας  σταθερής πορείας προς τα πάνω. Και πλέον η Καλαμαριά ξεκίνησε τον μαρτυρικό δρόμο προς τα κάτω σε μία εποχή που δύο άλλοι γείτονες της μοιάζουν να είναι έτοιμοι να  ολοκληρώσουν ο καθένας στο δικό του μέτωπο (Ηρακλής προς Super League και Άρης προς Football League) την αναρρίχηση τους στα πιο ψηλά δώματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Και ως μικρό φόρο τιμής  σ’ αυτόν τον τεμέτερον  Απόλλωνα που και εγώ  μεταξύ άλλων, ουκ ολίγων  από όσο γνωρίζω, αγάπησα θα κλείσω τη σημερινή μου επικοινωνία μαζί σας με τον ύμνο του γραμμένο  από τον  (ποιόν άλλο;) Βασίλη Τριανταφυλλίδη (γνωστότερο σχεδόν σ’ όλους ως Χάρρυ Κλυνν):

Πάντα πρώτη στην Ελλάδα
των Ποντίων η ομάδα
η Καλαμαριά.
Σ’ όλες τις καρδιές σημαίνει
ιστορία τιμημένη
και παλικαριά.

Μαύρο κόκκινο στο στήθος
δύναμη, ψυχή και ήθος
κι αίμα της καρδιάς.
Σ’ αγαπάμε σαν παιδί μας
σα σημαία της φυλής μας
και της προσφυγιάς.

Ζήτω ο Απόλλωνάς μας
ο καημός και η καρδιά μας
κι η ελπίδα μας.
Που πετάει ψηλά να φτάσει
στην Ευρώπη να δοξάσει
την πατρίδα μας!

ΥΓ. : Παραδεχόμενος προκαταβολικά το …υπερβολικό της σύνδεσης  παρόλα αυτά ένα σκίρτημα θλίψης από  το πάθημα της εν λόγω ομάδας με οδηγεί  ως επίλογο να βάλει τις πρώτες στροφές του ποιήματος- τραγουδιού του Γιάννη Τσορτανίδη ( πιο γνωστό σε εμάς τους Πόντιους ως Τσορτάντς):
Σκοτία πίσσα έτονε,
ο καιρόν λιβωμένος,
αφκά σο κάρρον έκειτον
Ευκλείδης ματωμένος.

Ε μαύρε Καπιτάνε!

Ατός που κ' εφοβούτονε
σπαθιά νε μασαίρα,
πως έποικεν και έμπαισεν
ση Χάρονος τα σέρα.

Που είσαι Καπιτάνε!