Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, άλλα κόλπα

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η ομάδα της Κρήτης με  την ιταλική που επίσης έχει και φρέσκες πληγές να κλείσει δεν είναι συγκρίσιμοι …κόσμοι. Όμως ο Γολγοθάς και η  πρόσφατη «σταύρωση» της πρώτης  μπορεί να  μπει  κάτω από  το ίδιο μικροσκόπιο με  τα ανάλογα δεινά που βιώνουν  οι «παρμένσι» .
Και η …κατάληξη της ομάδας του Ηρακλείου  να είναι κατά την γνώμη μου όχι  μόνον αναμενόμενη αλλά και  απλά …καθυστερημένη και τίποτε περισσότερο.
Ο Νίκος Μαχλάς ανακοινώνοντας την απόφαση της αποχώρησης το μεσημέρι του Σαββάτου (21/3) υποστήριξε ότι ο ΟΦΗ φεύγει ελεύθερος από τη... σαπίλα της Super League, αφήνοντας ουκ ολίγες αιχμές  τόσο κατά της ΕΠΑΕ όσο  της ΕΠΟ.
«Βλέπουμε νόμους να τηρούνται σε άλλες περιπτώσεις και σε άλλες όχι. Βλέπουμε να υπάρχουν αποφάσεις που θα έχουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά. Έπεσαν οι μάσκες στον πόλεμο κατά της ομάδας μας» είπε ο πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής των Κρητικών. Όμως  όσο και αν  προσωπικά τρέφω μεγάλη εκτίμηση  και σεβασμό για τον ίδιο και την εν γένει παρουσία του στο ποδόσφαιρο θεωρώ  ότι ακόμα και αν συμφωνήσει  (σε μεγάλο ή μικρότερο) βαθμό κανείς μαζί του στο περιεχόμενο των καταγγελιών δεν παύει να θεωρεί φυσιολογική τη στάση του συνεταιρισμού όσο και της ομοσπονδίας.
 Η πρώτη αποτελεί Ένωση εταιριώνπου ως τέτοιες τα μέλη της έχουν τον ανταγωνισμό (αθέμιτο θα πουν κάποιοι και πώς να τους … φέρεις αντιρρήσεις)  στο dna  τους. Κατά συνέπεια δεν μπορείς να προσδοκάς υψηλά επίπεδα αλληλεγγύης. Ούτε να περιμένεις από το σύνολο τους να κοντράρει τον σταθερό …αιμοδότη του μαγαζιού που δεν άλλος φυσικά από το συνδρομητικό κανάλι.  Όσο για τη 2η αυτή έχει από πάνω της τις διεθνείς συνομοσπονδίες (UEFA , FIFA)  και ακόμα και αν θέλει (που δεν θέλει) δεν μπορεί να μην συμμορφωθεί  στις οδηγίες και προσταγές της.
Τώρα αν περιορίσουμε τις ενστάσεις για το χρονικό  σημείο  στο οποίο έλαβε χώρα η γενίκευση του πολέμου σε βάρος του ΟΦΗ τον οποίο κατήγγειλε ο πρώην μεγάλος γκολτζής της Ευρώπης ασφαλώς και τα ερωτηματικά έχουν μεγάλη βάση.
Προσθέστε εδώ  και την κρατική επίβλεψη  (που  πλέον έχει κάνει την εμφάνιση της πιο έντονα με πρωταρχικές αφορμές τόσο την βία όσο και τα της διαφθοράς που επί χρόνια βρίσκονται στο προσκήνιο αλλά ελάχιστα έχουν αντιμετωπιστεί από Πολιτεία και θεσμούς του αθλήματος) η οποία  καραδοκεί  και τότε το τα εν οίκω μη εν δήμω των ποδοσφαιρικών αμαρτιών του παρελθόντος  είναι το πλέον  απειλούμενο είδος. ΟΦΗ και συνήγοροι του λένε γιατί να  γίνουμε εμείς το εξιλαστήριο θύμα αλλά όταν παίζεις λανθασμένα  (όπως αδιαμφισβήτητα έχει γίνει) πρέπει να πληρώνεις. Και  υπ’ αυτό το πρίσμα το τίμημα έχει την αιτιολογία του.
Και  έτσι μία κίνηση αλληλεγγύης που ζητούσε μέχρι τέλους ο ΟΦΗ θεωρώ ότι θα ήταν πάνω και πρώτα απ’ όλα θα ήταν σκέπασμα  μιάς ακόμα μαύρης τρύπας στο ατέλειωτο γαϊτανάκι των αμαρτιών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάποτε πρέπει να γίνει μία αρχή για να υπάρξουν οι προβλεπόμενες συνέπειες για όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σφάλουν.  Το ζητούμενο βέβαια είναι να πληρώνουν όλοι και όσο .. αξίζει  ο καθένας «αμαρτωλός». Εκεί είναι ένα σημείο όπου ακόμα είμαστε πολύ μακριά από τα αξιόλογα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά μαγαζιά.
Και για αυτό το λόγο η συμπαράσταση που δείχνει για παράδειγμα η Ιταλική Ομοσπονδία προς την  σε πτώχευση Πάρμα για να μπορέσει να ολοκληρώσει τις προσπάθειες της ως το φινάλε της σεζόν είναι αντικειμενικά περισσότερο εύλογη. Και μπορεί εκεί δίπλα στην Ιταλία  το κάλτσιο να έχει ένα σωρό αμαρτίες , πιθανόν μεγαλύτερες  από τις ελληνικές, αλλά από την άλλη διαθέτει και τέτοια στοιχεία άμυνας απέναντι τους που την τοποθετούν σε ένα διαφορετικό επίπεδο από το εγχώριο μας «προϊόν».
Που από τη μία με την έξοδο του ΟΦΗ  βλέπει την τιμή του να υποχωρεί αλλά  από την άλλη μπορεί κανείς να δει πίσω από τις συγκεκριμένες εξελίξεις και μία …επένδυση  για το μέλλον του αθλήματος. Τώρα το  αν ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο εξαρτάται πάντα ποιος , που , πότε και πως το κοιτάζει. Αλλά ορισμένα πράγματα πρέπει να γίνονται.   Ακόμα και εν μέσω ενστάσεων για το …τάιμινγκ και την κρυφή αιτία της πραγματοποίησης τους.